A Quiet Place: Day One

Niet alleen is de jonge New Yorker Sammy getroffen door kanker, maar de stad is ook binnengevallen door geluidsgevoelige monsters uit de ruimte! Als klap op de vuurpijl wordt ze naast haar uiterst intelligente kat Frodo ook gedwongen om een onwetende Engelsman mee te slepen die noch hier noch daar is. Welkom bij Day One - wat is de volgende stap toen een van 's werelds luidruchtigste steden voor altijd stil viel? Om pizza te eten in Harlem voordat je uit elkaar wordt gerukt door geluidszoekende aliens.

Een cheesy uitgangspunt voor een proloog, zo lijkt het misschien, maar dankzij het onverschillige karakter van Lupita Nyongo werkt de plot in zijn eenvoud. Haar personage Sammy worstelde met de dood lang voordat de buitenaardse wezens op aarde landden; Deze wezens lijken vooral een ongemak in haar zoektocht naar nostalgie voor de dood, wat ons brengt bij het ware hart van de film die niet stopt met kloppen totdat de aftiteling rolt: een bloeiende vriendschap die ontstaat in het midden van de verscheurde metropool. Joseph Quinn speelt de andere hoofdrolspeler van de film, een onhandige jongen die zijn moed vindt via Sammy en vooral Frodo de kat, die verschijnt als een kleine harige beschermengel te midden van al het bloedbad. Het is een onverwacht lieve film.

Het is alleen jammer dat het ook zo verdomd voorspelbaar moet zijn, want de film neemt niet echt meer risico's dan we al in eerdere A Quiet Place films hebben gezien. De film voelt aan als een uitgebreide versie van de geweldige intro-sequentie van de tweede film, waar de mensen beginnen te beseffen dat ze hun mond moeten houden om te overleven. Hier wilde ik meer zien van de domheid van de mensen in het aangezicht van een buitenaardse dreiging, en daar krijgen we wat van, maar heel weinig van. De vindingrijkheid van de vorige films voelt een beetje afwezig aan, aangezien het hele punt van de film is om enkele personages te volgen tijdens het begin van de invasie. Ik denk dat ik deze keer wat meer gruwelijke chaos verwachtte, aangezien New York de zaken iets te vroeg in de film redelijk onder controle lijkt te hebben. Dit, en een beetje afnemend realisme, betekent dat de spanning zelf eronder lijdt naarmate de film langer duurt.

Het is nog steeds een redelijk spannende en vermakelijke kleine thriller die, net als zijn voorgangers, in de bioscoop moet worden ervaren. Het voldoet misschien niet aan zijn briljante voorgangers, maar het is een effectieve kleine prequel die meer van de stille spanning levert die de succesvolle ruggengraat van de filmreeks vormt. Er is hier veel monsteractie voor degenen die vonden dat daar niet genoeg van was in de laatste film, en er is hier genoeg charme voor degenen die op zoek zijn naar een beetje hoop in hun horrorfilms, maar er is weinig van de koude rillingen die de voorgangers boden.