Another Code: Recollection

De DS en de Wii kenden een enorm succes in het midden van de jaren 2000, niet alleen dankzij Nintendo's evergreen-franchises en, meer nog in het geval van de eerste, een fantastische catalogus die vrijwel elk genre en zelfs enkele experimentele projecten omvatte, maar ook omdat ze een belangrijk mainstream doel bereikten door in te zetten op de zogenaamde "Touch Generations", Games voor alle doelgroepen die profiteerden van de meer intuïtieve bedieningselementen die de systemen boden voor een meer relaxte ervaring. Een van de belangrijkste exponenten van die aanpak was Another Code, die in 2005 op beide systemen werd uitgebracht met DS's Two Memories en in 2009 met Wii's R: A Journey Into Lost Memories.

De games zijn gemaakt door de inmiddels ter ziele gegane studio CiNG door twee genres te combineren: de zeer Japanse visuele roman en het traditionele point-and-click-avontuur dat we in het Westen meer gewend zijn. Het feit dat de twee games (nogmaals, meestal de eerste) een aanzienlijke cultstatus verzamelden onder zowel gamers als nieuwkomers, had niet zozeer te maken met hun spannende plots of hun uitgebreide puzzels - dat waren ze ook niet om eerlijk te zijn. De sleutel tot hun succes lag vooral in de toon, de kunst, de interessante manier waarop ze de besturing gebruikten, en vooral Ashley Mizuki Robbins.

Another Code: Recollection arriveert op de Nintendo Switch als een HD-remake/compilatie van de twee inzendingen, die zowel oude fans tevreden probeert te stellen als misschien wat interesse wekt van old-school avonturenliefhebbers, op de manier waarop Famicom Detective Club niet zo lang geleden probeerde (en faalde).
Dit betekent dat je scherpere, mooiere graphics en een geconsolideerde ervaring voor de twee verhalen krijgt, maar tegelijkertijd verlies je de meeste originele puzzels of zie je ze zwaar aangepast. Dit is misschien jammer voor de originele fans, maar het is gewoon logisch als je nadenkt over de aanpak van de nieuwe game. De Nintendo Switch is bedoeld om op de tv of als handheld-apparaat te worden gespeeld, omdat hij niet geschikt is voor het type met twee schermen en bijvoorbeeld ook geen microfoon bevat. En hoe zit het met de 'touch'- en pointer-functies? Nou, het gebruikt af en toe de kantelsensoren van het apparaat of de controllers, maar om de een of andere reden wilden de ontwikkelaars het aanraakscherm of de cursormogelijkheden van de hardware niet gebruiken.

Dit zijn dus voor het grootste deel puur knoppen en sticks, wat een groot deel van de "hardwaremagie" wegneemt die het origineel had. En in termen van presentatie en verkenning, voor degenen die op de Wii hebben gespeeld, beschouw het als zeer vergelijkbaar met het third-person perspectief dat dat spel binnenshuis gebruikte, maar nu overal en met volledige 3D-camerabeweging.

Nu is camerabeweging hier precies een van de grootste problemen. Misschien in een poging om toegankelijker te zijn, is het standaard ongelooflijk traag, zozeer zelfs dat we je aanraden om de snelheid op minstens 60 te zetten direct nadat je het spel voor de eerste keer start. En zelfs daar voelt het een tikkeltje traag aan... En hetzelfde kan gezegd worden over de laggy menu's en de prestaties van het spel in het algemeen, evenals over enkele van de slechte texturen en geometrie, waardoor het er duidelijk uitziet als een heel klein en beperkt project.

Integendeel, ik waardeer het extra schrijven en de uitgebreide verzamelobjecten, die op interessante en zelfs opwindende manieren bijdragen aan de overlevering (jullie fans zullen sommige wendingen daar niet verwachten). En zelfs als ik sommige puzzels om nostalgische redenen mis (laten we eerlijk zijn: ze waren toch vrij eenvoudig), zijn een paar van de nieuwe toevoegingen duidelijk fris en ten goede, en verzamel je niet langer zoveel nutteloze items.

Afgezien van de slooow-camera, zijn er een aantal op nieuwkomers gerichte functies die het vermelden waard zijn: navigatiehulp en puzzelhints. De eerste vertelt je waar je heen moet of wat je vervolgens moet inspecteren, terwijl de laatste je eerst wat advies geeft en dan een meer flagrante oplossing voor de puzzel die voorhanden is. Dit is geweldig voor journalisten die de originelen al hebben gespeeld en sneller willen gaan, mensen die op een zeer ontspannen manier kennis willen maken met het genre.

Elders verheffen de HD-graphics de kunst en prominent de personageontwerpen van Taisuke Kanasaki, dus als je als tiener verliefd werd op de 14- en 16-jarige gepixelde Ashley, kan er meer gebeuren met tieners van vandaag, omdat ze vrijwel de hele ervaring alleen volhoudt, terwijl andere personages, waaronder de sympathieke D., uiteindelijk oppervlakkig of oninteressant worden, ondanks het eerder genoemde aanvullende schrijven.

Dit heeft hetzelfde effect als zoveel jaren geleden als je de twee games vergelijkt: de zes uur van de eerste voelen strakker en beter verpakt aan dan de driemaal lange evenementen van het vervolg. De verhalen zijn gewoon oké, ze gaan over je typische coming of age-stijlfiguren, bijzaken zoals verslaving en het milde sci-fi overkoepelende mysterie.

Je zou Another Code kunnen zien als een soort voorloper van de stijl Life is Strange die enkele jaren geleden populair werd, met het langzame verhaal, de contemplatieve invalshoek, de kunstzinnige touch, het sympathieke tienerhoofdpersonage en de paranormale draai aan de verhalen, maar nu de hardwaretruc uit de jaren 2000 verdwenen is, zelfs niet de toegevoegde stemacteurs (alleen in het Engels of Japans, helaas) slaagt erin om de ervaring boeiender te maken voor het publiek van vandaag, omdat alles een beetje te saai, low-fi, voorspelbaar en rudimentair aanvoelt.

Zoals de zaken er nu voor staan, zou ik dit alleen aanraden aan liefhebbers van de originelen alleen voor nostalgie en fanservice, en met een paar kanttekeningen. Als je op zoek bent naar veel ingewikkeldere en boeiendere anime-verhalen die over de geest gaan, heb je een geweldig alternatief in de twee AI: The Somnium Files -games op hetzelfde platform. Dat gezegd hebbende, kan ik het nu niet helpen, maar ik wil dat CiNG's eigen Kyle Hyde saga (Hotel Dusk en Last Window ) de Switch HD-behandeling krijgt, alleen met een beetje meer zorg en polijsten.