Arranger: A Role-Puzzling Adventure

We hebben in het verleden vaak gezien hoe een geweldig gameplay-uitgangspunt verwatert, onderontwikkeld of wordt vervangen naarmate de titel eromheen vorderde. Dat was mijn grootste angst met betrekking tot Arranger: A Role-Puzzling Adventure, een spelletje dat ik vorige maand in LA leerde kennen, bij Summer Game Fest. Ik werd meteen verliefd op dat hoofdmechanisme en de manier waarop het aan de speler wordt voorgesteld: je kunt hoofdpersonage Jemma in de vier hoofdrichtingen bewegen in een op rasters gebaseerde omgeving, maar de hele rij of kolom waarin ze zich bevindt, beweegt met haar mee, inclusief wat er ook op de uitgelijnde cellen wordt geplaatst, en ze kan de randen op een retro-ogende manier aflussen.

Het spel leert de speler over deze en andere mogelijkheden vanaf het titelscherm. Er is geen tutorial, geen letterlijke hand vasthouden, want alles wordt voorgesteld via levelontwerp, en dit geldt tot het einde.

In mijn geval was mijn eerste keer met Arranger: ARPA op een iPad (zoals die op Netflix zal verschijnen), waar het spel als thuis voelde, terwijl ik Jemma naar links en rechts sleepte door met mijn vinger te vegen. Voor deze review heb ik echter om een Nintendo Switch-code gevraagd, om het beste van twee werelden te proeven: touchscreen en controller (het komt ook uit op pc en PS5). En weet je wat? Hoewel het ontspannend en heel natuurlijk aanvoelt om je een weg door het spel te swipen, vertrouwde ik uiteindelijk alleen op de D-pad, zowel op tv als uit de handheld. Je kunt vrijwel met één hand spelen (je zult uiteindelijk op een paar knoppen drukken voor interacties en missies), maar aangezien de hele ervaring afhankelijk is van "we gaan omhoog, omlaag, links, rechts", kun je nonchalant maar nauwkeurig spelen met je linkerduim alleen.

Er is nog een reden waarom je zo kunt spelen: het spel zal je reflexen niet op de proef stellen met lastige knopdrukken, omdat de toenemende moeilijkheidsgraad alles te maken blijft met wat je doet en wat je strategisch van plan bent te doen, met het raster en je bewegingen, op een bijna turn-based manier. Je begint met het doen van heel eenvoudige dingen terwijl je probeert te begrijpen hoe de hele wereld werkt, en in dat eerste proces vind je veelvoorkomende acties, zoals praten met een personage in de buurt, misschien een beetje te ingewikkeld voor wat ze zijn, maar als je eenmaal grip hebt op rasters, zul je snel bewegen, vooral als je de loop-off-the-edge-mechanica onder de knie hebt.

Vanaf dat moment blijven de ontwikkelaars bij Furniture & Mattress nieuwe elementen toevoegen als wendingen en tweaks aan het hoofdmechanisme. Zwaarden, vlotten, bruggen, mijnkarren, haken, laserstralen, vijanden en gevaren die synchroniseren met je bewegingen, portalen, pijpen, katten, hengels (!)... Alles functioneert anders omdat het Jemma's eigenaardige regels in deze wereld volgt, en geen van hen voelt overdreven of overbodig aan, aangezien ze normaal gesproken zijn gereserveerd voor specifieke delen van de kaart, waar je strak ontworpen, op zichzelf staande progressie vindt met een groot gevoel van beloning.

Met andere woorden, het ontwerp van dit spel als een puzzel-avonturenspel is gewoon meesterlijk. En voor mij is de moeilijkheidsgraad dat ook, want hoewel ik altijd een aanzienlijke uitdaging vond en het me een tijdje kostte om enkele van de lastigere hersenkrakers (inclusief zijmissies) op te lossen, kwam ik nooit helemaal vast te zitten: het was altijd een kwestie van blijven denken en proberen, om eindelijk de manier te vinden om het allemaal te laten klikken. En dat is precies wat ik van een goede puzzel vraag, en in ieder geval zijn er hulpmiddelen voor wie gewoon vooruit wil.

Maar Arranger: A Role-Puzzling Adventure is niet alleen een heel goed puzzeltje: het is ook een schattig, ontroerend, soms hilarisch verhaal. En dit slaagt erin om de hele ervaring te verheffen tot iets dat u zich zult herinneren. Het fijne schrijven (meestal dialogen) en de lokalisatie (in ieder geval naar het Spaans) zorgen ervoor dat je blijft uitkijken naar de volgende personage-interactie. Een zeer passend, ironisch gevoel voor humor is er om zowel ouders als kinderen aan het lachen te maken, maar dan is er een meer volwassen onderliggende boodschap gereserveerd voor tieners en volwassenen. De game bracht zichzelf op de markt als een zelfontdekkingsreis, en in die reis slaagt het erin om op een zeer slimme manier te praten over sedentaire houding, verslaving aan schermen en sociale media, erbij horen, aanstellerij, onafhankelijk denken, uitsluiting en meer.

Om een mooi geheel compleet te maken, zorgt de meer artistieke kant van de zaak ervoor dat game design en verhaal op de meest gevoelige manier samenwerken. Van het bizarre personageontwerp tot de manier waarop omgevingen en tussenfilmpjes op het scherm worden weergegeven, van de eerste gitaarnoten die je verwelkomen in een nieuw gebied tot hoe je het gevoel hebt dat je op bladeren stapt ondanks de gerasterde presentatie - het lijkt er echt op dat de ontwikkelaars in harmonie hebben gewerkt.

Ik had graag een dialooglogboek gehad om enkele van de interessantere of grappigere regels opnieuw te lezen, en misschien wordt het spel een beetje te stompzinnig of opzettelijk verwarrend met backtracking en kaartnavigatie in de tweede helft om de optionele zijmissies te voltooien, maar de eerste kan worden opgelost en de laatste heeft meer te maken met hoe completionists dit spel en zijn geheimen willen benaderen.

Jemma "beweegt een beetje anders" in deze wereld en dat is niet alleen prima - het is wat Arranger: A Role-Puzzling Adventure een dubbel doel geeft in termen van zowel unieke gameplay als verhaal. Het zet je aan het denken, en niet alleen over de puzzels zelf, terwijl je alles probeert te laten passen, of misschien terwijl je eigenlijk aan het ontregelen bent wat een beetje te geordend was. Voor dit mooie avontuur zijn we dankbaar, dit is het spel dat jullie allemaal deze zomer moeten spelen.