Assassin's Creed Shadows

Het probleem met het beoordelen van een "100 uur" RPG zoals Assassin's Creed Shadows is dat indrukken en meningen veranderen naarmate de uren verstrijken. Een spel als dit moet zo creatief afgestemd en verfijnd zijn dat urenlang dezelfde of soortgelijke dingen doen fris en leuk blijft aanvoelen, en juist daarom zit ik een beetje voor een dilemma met deze titel. Ik had een originele perceptie van dit spel, en na nog een weekend speeltijd, met nog ongeveer 20 uur in de ervaring, is mijn indruk een beetje verschoven. Dus, met dat in gedachten, laten we dit opnieuw doen.

Er zijn misschien maar een handvol spellen die met dezelfde uitdagingen worden geconfronteerd als Assassin's Creed Shadows. Nee, ik heb het niet over giftige community-onzin en boycots en dergelijke, ik heb het over het gewicht dat op de schouders van dit spel wordt gelegd. Ubisoft bevindt zich momenteel in een erbarmelijke positie, ver van waar het ooit opereerde en zichzelf positioneerde. Het bedrijf bloedt waarde, sluit consequent studio's en games, vaak in overnamegeruchten, en dit alles lijkt te leiden tot één gemeenschappelijke connotatie: Assassin's Creed Shadows moet de toekomst van Ubisoft redden. Dat is de manier waarop deze game vaak heeft gevoeld, alsof het de reddende genade voor Ubisoft moet zijn, en of het genoeg zal zijn om het schip van Ubisoft recht te zetten, is een heel ander verhaal.

Voordat we bijna tien jaar geleden Assassin's Creed Origins ontvingen, begon de serie erg muf en repetitief aan te voelen, en na Assassin's Creed Odyssey en Assassin's Creed Valhalla begint het weer zo te voelen. Wat we nu van een van deze games verwachten, past bij de typische Ubisoft-formule van een enorme open wereld, bezaaid met vraagtekens, waarbij gebruik wordt gemaakt van een gevechtssuite die meer actie-RPG-gericht is en ver afwijkt van de stealth-first-routes van de eerste titels. Er zijn plunderbare kisten vol met uitrusting die de held sterker maken, een meer bovennatuurlijk en mythisch thema, en dit alles vormt een avontuur dat je meer dan 100 uur kan duren. Assassin's Creed Shadows is in veel statistieken niet anders, maar er zijn verbeteringen en evoluties op meerdere kerngebieden, veranderingen die de formule aanpassen en de manier veranderen waarop we een Assassin's Creed -game in 2025 kennen. Maar is het genoeg?

Ik ben niet helemaal overtuigd. Maar voordat ik inga op waarom, wil ik een van de sterkste eigenschappen van deze game in de schijnwerpers zetten: het verhaal. Ubisoft is de weg ingeslagen van een politiek geladen verhaal dat draait om Oda Nobunaga en zijn verovering van Japan, iets dat wordt ondersteund door een mysterieuze en machtige groep. Als je Shogun hebt gezien, lijkt het verhaal dat hier wordt geweven en verteld erg op elkaar, met verraad en samenzwering, en strijdende facties en onverschrokken helden van buitenlandse kusten op de voorgrond. Deze verhalende benadering werkt en verbetert eerdere verhalen in de serie met grote sprongen. De mensen en personages die je onderweg ontmoet, voelen echt en belangrijk aan, en je raakt verwikkeld in een verhaal dat ook onverwachte wendingen heeft. Er zijn af en toe keuzes te maken die niet zo impactvol aanvoelen als veel games met keuzes, maar het feit dat je op een kleine manier je stempel op het verhaal kunt drukken, is meeslepend. Mijn enige kleine zorg met deze verhalende benadering is dat, net als Shogun (en de duidelijke inspiratie van de tv-aanpassing, Game of Thrones ) het soms kan voelen alsof er te veel verhaallijnen tegelijk worden gevolgd, draden die hun belang kunnen verliezen, deels vanwege het meer open karakter van het spel en het feit dat je missies en zijmissies op een vrij vrije manier kunt aanpakken. Het spelersbureau is fantastisch, maar dat heeft een prijs als het gaat om het tempo en het gewicht van het verhaal.

Een van de andere gebieden waar Ubisoft naar heeft gekeken om uit te breiden en voort te bouwen op eerdere ideeën, zijn de hoofdrolspelers. In Shadows hebben we om te beginnen geen identiteitskeuze zoals het geval is met Eivor in Valhalla, of een opstelling waarbij je Kassandra of Alexios kiest in Odyssey. In Shadows kun je spelen als zowel de behendige shinobi Naoe als de forse samoerai Yasuke, waarbij beide personages enorm verschillende speelstijlen en mechanica hebben. Ik juich het creatieve risico toe dat dit is en ik kan de plaatsen zien waar dit werkt, nogmaals, vooral op de afdeling spelersbureaus. In de praktijk heeft het echter knikken. De formule Assassin's Creed is niet voor samoerai, en dit betekent dat Yasuke (misschien toepasselijk) aanvoelt als een man die niet op zijn plaats is, waarbij het spel duidelijk is ontworpen en gebouwd rond Naoe en haar vaardigheden. Yasuke kan niet goed parkour of klimmen, hij is hopeloos in stealth en in gevechten mist hij de finesse en vaardigheid van Naoe, waardoor hij zich voelt als een stier in een porseleinkast. Toegegeven, er zijn gelegenheden waarbij Naoe zich niet op haar plaats voelt, bijvoorbeeld in baasgevechten tegen een grotere vijand of een groep vijanden, een situatie waarin haar behendigheid en lage gezondheid minder impact hebben in vergelijking met Yasuke's kracht en bepantsering. Het is met dit in gedachten dat Shadows bestaat in een soort creatieve limbo waar het gewoon niet voelt alsof de gameplay behoorlijk gestructureerd en verfijnd is om in de dual-hero-opstelling te passen.

Maar ook al is het niet het sterkste element van het spel, het is lang niet het zwakste of meest verdeeldheid. Voor mij is dit de open wereld. Om te beginnen is het feodale Japan dat Ubisoft heeft opgebouwd absoluut mooi en creatief divers. De verticaliteit en geografie, het gebruik van groen en gebladerte, de ongelooflijke variatie in het kasteel en de stedenbouw, dit alles is van topklasse en echt geweldig. Het probleem is dat de wereld na tientallen uren zijn charme verliest en niet meer bijzonder opwindend aanvoelt om te verkennen. Dit is geen Kingdom Come: Deliverance II waar de wereld levendig en onverwacht aanvoelt, of zelfs een Valhalla waar het land bezaaid is met zoveel inhoud dat je soms nauwelijks kunt ademen. Shadows kan kaal en gebrekkig aanvoelen en dat heeft een handvol redenen.

Het systeem van vraagtekens voor aandachtspunten moet nu tot het verleden behoren. Het is moe en saai en voelt al jaren gedateerd. Het voelt ook ongelooflijk teleurstellend als je naar een vraagteken reist om te ontdekken dat het een heiligdom of een dorp is dat de speler letterlijk niets te bieden heeft. Waarom Ubisoft besloot om verder te gaan met het leuke en verfrissende World Events van Valhalla verbijstert me, en het gebrek aan meeslepende baasgevechten in de open wereld stelt ook teleur. De enige zwakte van het verdedigen van stealth is dat je de tactiele en uitdagende aard van de actie-RPG-gevechten verliest die Valhalla zo uitstekend geleverd met gevechten tegen de Daughters of Lerion of dodelijke dieren in het wild, of zelfs Odyssey 's zwervende Mercenaries. De kastelen, hoe groots ze ook zijn, hebben ook een opfrisbeurt van het ontwerp nodig, omdat het een beetje vermoeiend wordt om constant naar kastelen te gaan en gevraagd te worden om dezelfde doelen te voltooien om ze te "veroveren". Het ontwerp van de zoektocht is ook ongeïnspireerd, waarbij bijna elk doelwit dat je moet jagen in dezelfde formule is opgezet; waarbij de speler een losse locatie krijgt en vervolgens de taak krijgt om het doelwit in die onnauwkeurige zone te vinden. Deze serie schreeuwt al een tijdje om een meer Hitman -achtige aanpak, waarbij je de situatie op verschillende manieren kunt aanpakken, in plaats van simpelweg naar een gebied te gaan en dan het doelwit in de nek te steken...

Over de kaart gesproken, een van mijn grootste frustraties is de manier waarop de game je soms oplegt en blokkeert voor verkenning door te voorkomen dat de speler kleine hellingen en dergelijke kan beklimmen. Het heeft geen enkel probleem met de speler die in de winter over ijzige daken rent, maar als je in de zomer een heuvel beklimt, glijdt Naoe naar beneden alsof ze een spin is die uit een badkuip probeert te klimmen.

De uitzichtpunten voelen nu aan als een noodzakelijk kwaad, en dienen als een handige manier om de enorme kaart gemakkelijk te doorkruisen met behulp van fast travel, maar ik zou nalatig zijn om op te merken dat de plaatsing van velen in bezette kastelen en vijandelijk gebied op zijn zachtst gezegd hinderlijk kan zijn. Gelukkig helpen de Kakurega-bases hier een beetje bij, zelfs als hun doel ook teleurstellend is, door simpelweg te dienen als een plek waar je voorraden kunt bijvullen en toegang hebt tot vernieuwbare contracten die middelen belonen. En dit brengt me bij een ander gebied waar ik echt niet meer om geef in Assassin's Creed spellen: grondstoffen en buitbare kisten.

Het interactieniveau in Shadows is vaak gereserveerd voor het plunderen van kisten die gevuld zijn met middelen die worden gebruikt om je basis of uitrusting te upgraden, of gewoon nieuwe wapens en bepantsering in plaats daarvan. Het zou prima zijn als er een handvol van op de kaart stonden, maar er zijn ontelbare hoeveelheden, en de meerderheid beloont heel weinig... Het voelt gewoon niet meer lonend om kratten te moeten openen om kleurgecodeerde gelaagde uitrusting te kopen, en net als de vraagtekens op de wereldkaart schreeuwt deze serie ook om een verandering in dit formaat.

Nu zal ik zeggen dat Ubisoft aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt op gebieden die ook aandacht nodig hadden, namelijk de voortgang en het verzenden van de belachelijke vaardigheidsboom van Valhalla. Nu verdien je Mastery Points door een level omhoog te gaan en missies te voltooien, die je besteedt aan de paar vaardigheidsbomen om nieuwe tools en vaardigheden te ontgrendelen, of af en toe kerneigenschappen te verbeteren. Het addertje onder het gras is dat je, om nieuwe fasen in elke vaardigheidsboom te ontgrendelen, je Knowledge Rank moet verbeteren, wat wordt gedaan door open-wereldactiviteiten te voltooien die in rood zijn gemarkeerd, met veel die lijken op Ghost of Tsushima -achtige activiteiten, of het nu meditatie is of trainen met Yasuke's zwaard. In wezen is er nu een echt voordeel om sommige dingen in de open wereld te doen, anders dan simpelweg ervaring opdoen en betere buit vinden.

Ook zal ik opmerken - ondanks veel van mijn eerdere gedachten - dat Shadows misschien wel het meest passend is Assassin's Creed dat we in jaren hebben gezien. Het voelt als een echt huurmoordenaarsverhaal, waarbij stealth opnieuw een kern en belangrijk element is en de kenmerkende strakheid ook volledig van kracht is. Assassin's Creed Mirage bood iets soortgelijks, behalve in een formaat dat meer verwant was aan de laatste generatie Assassin's Creed met een grotere lineaire structuur. Shadows is dit moderne Assassin's Creed -formaat, behalve met alle belangrijke en enkele nieuwe elementen en systemen (of het nu gaat om kruipen in buikligging of het gebruik van een enterhaak om gemakkelijk structuren te beklimmen) waarmee je het daadwerkelijk kunt behandelen als een stealth-actiespel, als je dat wilt. Als je de voorkeur geeft aan de meer directe, Kool Aid man voorhamerbenadering, is Yasuke beschikbaar. Maar Naoe is de juiste manier om dit spel te spelen en door haar ogen heeft Ubisoft een vermakelijke RPG gemaakt. Werkt stealth altijd? Uit mijn ervaring niet, maar als dat gebeurt en wanneer vijanden je niet onmiddellijk herkennen en detecteren, is het een absolute sensatie om moorden en stiekeme moorden aan elkaar te rijgen, en dit is verreweg waar de game op zijn sterkst is.

Dit is allemaal de reden waarom ik Assassin's Creed Shadows een ongewoon spel vind. Aan de ene kant moet de grootse visie worden gevierd en geprezen en zijn er veel elementen aanwezig die opvallen en indruk maken. Of het nu gaat om het verhaal, de gevechten, het ontwerp en het uiterlijk, de verfijnde progressie, zelfs de enorm verbeterde animaties en tussenfilmpjes... Er is genoeg om voor te pleiten en zoveel te doen dat je waar voor je geld krijgt en nog wat. Maar tegelijkertijd is dit de vierde Assassin's Creed game die in deze uitgebreide stijl is gebouwd en het voelt niet alsof de serie echt veel vooruitgang boekt. Wat het volgende hoofdstuk ook is, er moeten stappen worden gezet om de manier waarop we deze titels ervaren en herkennen te veranderen, want na Origins, Odyssey, Valhalla en nu Shadows, ben ik ten einde raad met dit ongelooflijk vermoeiende open-wereldformaat en kleurgelaagde uitrusting en plunderbare resource-structuur die gewoon elke vorm van charisma mist.

Als ik een korte samenvatting zou moeten geven van mijn tijd met Assassin's Creed Shadows, zou ik zeggen dat het een uitgestrekte RPG is met meer hits dan missers en die een handvol van de problemen van de serie aanpakt, terwijl het wordt tegengehouden door verschillende anderen. Het is misschien wel het meest Assassin's Creed spel in jaren, en dat bestaat zowel uit veel verbazingwekkende sterke punten als uit verschillende vervelende zwakke punten. Het is Ubisoft zoals je het kent en waar je van houdt.