Astro Bot

Als we het over gezelschapsspellen hebben, denken we vaak aan spellen die mensen samenbrengen en een geweldige sfeer creëren. Voor mij was Rock Band bijvoorbeeld jarenlang synoniem met avonden met vrienden. Astro Bot is een gezelschapsspel van een ander soort. Het zorgt er niet voor dat ik mijn vrienden wil verzamelen en een biertje open wil trekken, maar elke pixel is ontworpen om een warm gevoel van frivoliteit en kattenkwaad op te wekken. Je voelt het aan de springerige soundtrack, de kleurrijke graphics die constant in beweging zijn en natuurlijk het samenbrengen van een groot aantal personages uit de PlayStation-geschiedenis die het een geweldige viering van het merk maken en een uitstekende platformgame op zich.

Het pad van Astro naar het sterrendom is kronkelig geweest. In 2016 maakte de kleine robot zijn debuut in de minigame Robot Rescue, het hoogtepunt van de The Playroom VR -collectie. Het personage en de formule toonden zoveel potentieel dat Asobi groen licht kreeg om een volledige game te ontwikkelen op basis van het concept. Het resultaat was Astro Bot: Rescue Mission, die in 2018 werd uitgebracht met uitstekende recensies - waaronder een 9 van ondergetekende. Het slaagde er echter niet in om een bredere doorbraak te maken, voornamelijk om de simpele reden dat de game als exclusief voor PSVR maar door enkelen kon worden gespeeld. Astro's Playroom uit 2020 had dat probleem niet, omdat het vooraf is geïnstalleerd op alle PlayStation 5-consoles, maar als een veredelde technische demo liet het uitstekende kleine spel je nog steeds veel meer willen.

En nu krijgen we dat. In zekere zin voelt de eenvoudige titel van Astro Bot als een nieuw jaar 0 in de Astro -tijdlijn, bijna alsof Asobi en Sony ons vertellen dat dit het echte begin is van wat ik denk dat ze hopen dat het de consolemascotte en het middelpunt zal worden voor de viering van PlayStation. Als het lukt, nou, goed voor hen. Astro Bot blaast de 3D-platformgame nieuw leven in met een perfect tempo verzameling levels die constant verrassen met nieuwe wendingen die de eenvoudige kerngameplay in spannende nieuwe richtingen brengen.

Op het eerste gezicht lijken de gezinsvriendelijke inhoud en kleurrijke graphics van Astro Bot misschien een grote breuk met de verhaalgedreven blockbusters waar Sony's interne studio's sinds PlayStation 3 synoniem voor zijn geworden. Asobi's game is een welkome afwisseling van verdrietige vaders, gewelddadige jonge vrouwen en codebrekende samoerai, maar achter de kleuren schuilt een bombastische 3D-platformgame met spectaculaire decorstukken die precies zouden passen bij Uncharted of God of War.

Nergens is dit duidelijker dan in de zes baasgevechten die dienen als de climax van de sterrenstelsels waarin het spel is verdeeld. Er zijn zowel oude favorieten als gloednieuwe vijanden, maar wat ze allemaal gemeen hebben, zijn hun verbluffende beelden en gevarieerde gevechtsontwerpen. De meeste gevechten evolueren onderweg, bijvoorbeeld door je te dwingen van de ene gevechtsarena naar de andere te gaan. Dit, gecombineerd met de gevarieerde aanvalspatronen van de bazen, geeft de gevechten een prachtige dynamische kwaliteit, ondersteund door fantastische animaties en camerawerk dat de komedie briljant verkoopt. De manier waarop je uit een kanon wordt geschoten en de gigantische vogel Falcon McFly bijna knock-out slaat, bijvoorbeeld, is een kostbare introductie tot de dynamische confrontatie die zich volledig op hoge snelheid ver boven de grond afspeelt.

Elke baas is ook gebouwd rond een van de handvol speciale vaardigheden, die deze keer veel meer ruimte krijgen om te verkennen. Waar het gebruik ervan in Astro's Playroom veelbelovend was, maar uiteindelijk te oppervlakkig, voldoen ze hier aan Nintendo's ontwerpfilosofie om te verrassen, te introduceren, uit te breiden en te vervormen. De metalen bal begint als een manier om over spikes te rollen, voordat je je realiseert dat hij van nature ook dienst doet als schild tegen kogelspuwende vijanden. Net als je denkt dat verdediging de enige functie is, introduceert Asobi sequenties waarbij je door het kantelen van de DualSense-controller door een 2D-doolhof rolt - slechts een van de vele heerlijke toepassingen van de bewegingscontrolefunctie.

Andere vaardigheden, zoals de tijdvertragende VR-bril, zijn meer eendimensionaal, maar niettemin enorm bevredigend wanneer je bijvoorbeeld vliegende hogesnelheidsauto's verandert in bruikbare platforms in plaats van de dodelijke vallen die ze anders zijn. En dan zijn er nog die vooral leuk zijn om offensief te gebruiken, zoals de kikkerhandschoenen die Astro veranderen in het robotequivalent van Mike Tyson, of de hondenjetpack waarmee je door vijanden en muren kunt slaan.

De bombastische decorstukken en pakken zijn de geheime ingrediënten die de ervaring versterken, maar het is de ijzersterke kern die de game laat schitteren. Er zijn meer mechanisch complexe platformgames op de markt, maar de kracht van Astro Bot ligt in de uitvoering. Zoals kenners van de serie gewend zijn, wordt Astro in zijn basisvorm bediend met slechts twee knoppen. Eén om te springen en één om te slaan. De eerste laat Astro zweven met een extra duwtje, terwijl de laatste, afhankelijk van de context, ook kan worden gebruikt om dingen te trekken. Nee, het is echt niet ingewikkeld, maar het voelt gewoon absoluut perfect, en als je een sprong mist of door een vijand wordt geraakt, voelt het cruciaal alleen als jouw schuld en niet die van de controller.

Dit mechanische minimalisme is al even goed uitgevoerd. OfAstro hij nu zijn vrienden redt op tropische stranden, tussen glimmende wolkenkrabbers of oude, spookhuizen, de haarscherpe graphics schitteren met hun strakke lijnen en brede maar smaakvolle kleurenpalet. Bovendien is er een gevoel van beweging in de sporen in de vorm van duizenden gevallen appels of sneeuwbanken die je kunt opruimen om geheimen te vinden, wat bijdraagt aan het gevoel van leven en vreugde dat Astro Bot zo voorbeeldig inboezemt. Net als de aanstekelijke soundtrack. Het komt niet vaak voor dat ik zachtjes neurie terwijl ik met mijn voet tik, maar het gebeurde hier - en vrij vaak. Speciale lof moet ook worden gegeven aan het geluidsontwerp met betrekking tot de effecten die uit de DualSense-controller komen. Vaak irriteren deze me mateloos, maar hier dragen ze bij aan het ongelooflijk meeslepende en tactiele gebruik van de controller. DualSense leek jaren geleden zo veelbelovend, maar het is alsof de speciale functies zoals haptische feedback zijn vergeten. Hier schitteren ze. Asobi bouwt eigenlijk gewoon voort op de combinatie van luidsprekergebruik en gerommel die ze zo briljant deden in Astro's Playroom, maar hier is alles net dat tikkeltje scherper.

Structureel vindt Asobi het wiel niet opnieuw uit, maar houdt hij vast aan wat werkt. Het spel is verdeeld in een reeks sterrenstelsels, bestaande uit een mix van verplichte en optionele niveaus. De eerste zijn de klassieke en uitgebreidere, waarbij het doel is om het einde van de weg te bereiken en onderweg zoveel mogelijk van de noodlijdende robots te redden. Andere verzamelobjecten zoals puzzelstukjes en munten die kunnen worden gebruikt in de gamehub (daarover later meer) en portalen naar geheime paden maken het verkennen van de hoeken van de levels een plezier, maar het loopt nooit uit de hand zoals het genre in zijn hoogtijdagen deed. De levels zijn typisch gemodelleerd naar de ontwerpfilosofie van Super Mario 3D World met een lineair ontwerp waarbij de hoeken allerlei geheimen bevatten, maar er is ook ruimte voor meer open gebieden waar Asobi experimenteert met een meer sandbox-achtig ontwerp. De optionele niveaus zijn korter, maar ook uitdagender en testen je in het gebruik van speciale vaardigheden of technieken.

Het idee om het spel in afzonderlijke sterrenstelsels te verdelen is thematisch logisch, maar ik wou dat Asobi wat strenger was geweest met de thematisering van de levels. Elk sterrenstelsel heeft een kleurrijke mix van visueel verschillende paden in plaats van de bioombenadering die bijvoorbeeld in Super Mario Bros. Wonder wordt gebruikt. Je zou kunnen stellen dat sterrenstelsels divers zijn, maar ik had liever wat meer bindweefsel gehad dat het geheel bij elkaar hield en de individuele sterrenstelsels een heel eigen identiteit gaf, naast de baas die het visueel symboliseert en aan het einde van de weg wacht.

Een interessant verzamelpunt is de hub van het spel, een woestijnplaneet waar je automaten kunt openen waarmee je verschillende dingen kunt kopen met de munten die je onderweg verzamelt. Dit is ook waar alle robots die je redt naartoe worden gestuurd, en op echte Pikmin-manier kun je ze gebruiken om nieuwe delen van de planeet te openen. Kratos op de schouders van Daxter zien staan terwijl hij Nathan Drake draagt, zodat ze een robottouw voor je kunnen maken om op te klimmen, is gewoon een ervaring die ik niet op mijn bingokaart had, maar waar ik toch dankbaar voor ben.

En nu we de PlayStation-tas hebben geopend, is het gepast om te bevestigen dat Astro Bot de viering van het PlayStation-merk en zijn bredere ecosysteem dat Astro's Playroom begon neemt en ermee naar de sterren vliegt. Je redt gamepersonages in botvorm en vliegt rond op een DualSense met als groter doel het moederschip te repareren, dat natuurlijk, ja je raadt het al, een PlayStation 5-console is. Maar de grote attractie is een handvol personagepaden die visueel en qua gameplay vorm krijgen na een reeks PlayStation-IP's. Ik zal niets anders verklappen dan het feit dat ze absoluut geweldig zijn, en gelukkig is er ruimte voor meer dan alleen de grote kanonnen. Meer van hen Asobi, alstublieft!

Hoewel de viering van PlayStation als merk soms uit de hand dreigt te lopen en de eigen identiteit van Astro Bot te ondermijnen, is het ook heerlijk nostalgisch om de personages en series die ik sinds eind jaren 90 volg samen te zien komen in één game. En Astro Bot is een veel beter platform voor deze viering dan PlayStation All-Stars: Battle Royale ooit was.

Aan het eind van de dag is Astro Bot echter vooral de moeite waard om te vieren vanwege zijn eigen unieke kwaliteiten. Het is zoiets zeldzaams als een AAA 3D-platformgame die niet wordt geleverd met Mario op de voorgrond. En dat niet alleen. Astro Bot is een uitzonderlijk succesvol spel op zich, dat gedurende 10-15 uur puur geluk in je lichaam injecteert. Het is precies wat de console van Sony op dit moment nodig heeft met zijn felgekleurde buitenkant, scherpe bedieningselementen en eenvoudige maar gevarieerde gameplay. De koers naar de sterren is bepaald en ik weet zeker dat Astro de top zal bereiken.