Batman: Caped Crusader (Eerste video)

Tenzij je George Clooney heet, is het moeilijk om Batman als personage te verknoeien. Het zit gewoon in de aard van de Batman om zo onbezonnen mogelijk te zijn, zonder enige moeite. Als het gaat om aanpassingen van deze veel verguisde batman, wordt het zelden beter dan Bruce Timm's legendarische Batman: The Animated Series, een door en door fenomenaal stripboekavontuur dat niet alleen de gotische filmische sfeer van Tim Burton vastlegde, maar zich ook vestigde als een van de beste Batman-interpretaties ooit.

Batman: Caped Crusader treedt in de voetsporen van The Animated Series, maar dan in art deco-gedaante, met Matt Reeves en J.J. Abrams aan boord als coproducenten. Net als de verfilming van Reeves volgen we de eerste stappen van Batman in zijn ondankbare burgerwachtcarrière, waar hij al snel leert dat hij het zich niet kan veroorloven om fouten te maken om Gotham veilig te houden en er verschillende misstappen nodig zijn voordat hij het belang beseft van de kruistocht die hij is begonnen tegen de misdaad. En hij is niet de enige als hij bondgenoten vindt in de Gordons, enkele van de weinige zielen in de wetshandhaving die niet ten prooi zijn gevallen aan de diepgewortelde corruptie van Gotham City.

De esthetiek van de jaren 30 is aantrekkelijk met zijn fedora-hoeden en machinegeweren, en de noir-sfeer is dicht. Qua verhaal hapert het echter in het begin. Het valt op dat de makers van de serie het moeilijk vinden om sommige plotpunten met overtuiging te herstellen, aangezien de galerij van de schurk, die meestal de kracht van Batman is, op dit moment meer routine aanvoelt. Soms voelde de animatie ook iets te stroef aan en kan de anonieme muziek niet op tegen bijvoorbeeld de pompeuze compositie van Shirley Walker uit The Animated Series. Caped Crusader probeert duidelijk dezelfde verwrongen duisternis van The Animated Series vast te leggen, maar de meer volwassen toon is ook onnauwkeuriger en een beetje tandeloos.

Pas wanneer de makers van de show het gemaskerde feest verlaten en zich concentreren op de maffia en het Dent-drama, klikt alles ineens gewoon. Na een paar halfbakken afleveringen licht de show halverwege plotseling op en is het moeilijk om jezelf los te rukken van de tv-bank. Alles klikt gewoon. Het vertellen van verhalen wordt ook zelfverzekerder, strakker. Hamish Linklater is geen Kevin Conroy, maar Linklater geeft zowel Wayne als zijn duistere persona een psychologisch voordeel bij het portretteren van de wraakzuchtige playboy-miljardair. De stijve animatie wordt vergeten zodra de leren handschoenen om de keel van de kijker worden gewikkeld.

Tegen de laatste scène van het seizoen worden we eraan herinnerd waarom Batman zo populair is als hij: Caped Crusader bewijst eens te meer dat Batman een onuitputtelijke bron is van slim misdaaddrama en sterke karakteriseringen. Caped Crusader is misschien niet zo gedenkwaardig en kleurrijk als The Animated Series, waarmee het onvermijdelijk wordt vergeleken, maar het is een veelbelovend begin van een nieuw hoofdstuk in het lange leven van de Batman.