Beverly Hills Cop: Axel F

Het is een ietwat bizar idee dat de originele film uit 1984 oorspronkelijk bedoeld was als een hardgekookte politiethriller met in de hoofdrol een gehavende Stallone als een grijze agent uit Detroit met wilde ogen die naar Los Angeles gaat om de moord op zijn collega te wreken. Wat we hebben... Was natuurlijk een heel andere film, ook al was het kader hetzelfde. In plaats van een mompelende, geoliede, roid-gepompte Stly uit de jaren 80, stapte stand-upcomedian Eddie Murphy in en veranderde, in overleg met regisseur Marty Brest, Beverly Hills Cop in een komedie.

Natuurlijk, als je cynisch wilt zijn, kun je Beverly Hills Cop (1984) decimeren tot een zeer typische actiekomedie van contrasten, met een flamboyante hoofdpersoon die de hele film rondstrompelt en raar lacht. Voor mij wordt het origineel sterk geassocieerd met de charme en het charisma van de jaren 80, waarvan ik nog steeds denk dat Axel Foley's eerste bezoek aan Beverly Hills er vol van is. Ik hou van de film. Ik heb het in de loop der jaren waarschijnlijk 25 keer gezien, altijd lachend om de capriolen van Axel en om het personage van Serge met zijn onbetrouwbare Engelse accent. Het vervolg is ook goed. De tweede film van Tony Scott is doordrenkt van sfeer en karakter en werkt net zo goed als het briljante origineel met een Eddie Murphy in absolute topvorm. De nogal trieste derde film daarentegen is moeilijk om van te houden, omdat het niet aanvoelt als een 'Cops in Hollywood'-film en ook niet als iets dat Murphy destijds echt wilde doen. Ongeïnspireerd, onsamenhangend, saai op een manier die het werk van Axel Foley nooit was of zou moeten zijn.

Het is 30 jaar geleden sinds Hollywood Cop III en met de financiële hulp van Netflix is Axel Foley teruggekeerd naar Hollywood omdat een van zijn dierbaren in de problemen kwam met ingehuurde misdadigers. Axel's dochter Jane werkt als advocaat in Los Angeles en verdedigt een kartellid dat is gearresteerd voor een moord die hij niet heeft gepleegd. Voordat Jane Foley het weet, hebben gemaskerde misdadigers haar leven op de meest theatraal dramatische manieren bedreigd, wat haar vader ertoe aanzet om opnieuw de ochtendvlucht van Detroit naar LA te nemen.

Eenmaal daar stuit Axel op een samenzwering waarbij enkele hooggeplaatste politieagenten betrokken lijken te zijn en met de hulp van zijn oude LA-vrienden Taggart & Rosewood en het nieuwe talent Abbot (Joseph Gordon-Levitt), gaat hij op een schurkenjacht om degenen te verdoezelen die zijn dochter proberen te vermoorden en de politie achter de samenzwering te spijkeren waar hij net op stuitte. Het verhaal is, zoals je kunt zien, vrijwel identiek aan de eerste twee films met de toevoeging van Jane. Dit had een goede zaak kunnen zijn (eenvoudig en niet-kunstmatig) als het met finesse was geschreven en als de personages rond Axel beter werkten dan ze doen. In plaats daarvan voelt het verhaal zelf aan als één lange herhaling van iets dat, dankzij karakter, charme en charisma, geweldig werkte in het midden van de jaren 80, maar vandaag de dag gewoon fantasieloos en dwaas aanvoelt.

De hele Cops in Hollywood: Axel F voelt heel erg als een oude band uit de jaren 80, 30 jaar nadat ze met pensioen zijn gegaan, die een grootse comeback maakt met al dat warrige poedelhaar en eyeliner, hard en onironisch werkt om net zo stijlvol, brutaal en cool te zijn als in 1987, met nul procent succes. Het script is stom. De personages voelen aan als covers van hun vroegere zelf en de dialogen zijn verschrikkelijk. Murphy is goed, dat wel. Je kunt zien dat hij het personage van Axel Foley heeft gemist, wat betekent dat hij hier met hand en tand vecht om sleutelscènes te laten werken, wat ze nooit doen. De regie voelt hopeloos saai aan, zonder tempo, stijl of enige vorm van dynamiek en uiteindelijk voelt de hele film als een slechte aflevering van NCIS, een soort van. En dat is jammer, want fans van Axel Foley hebben 30 (!) jaar gewacht op dit vervolg.