Beyond Galaxyland Preview: Schat, ik heb de cavia gekweekt

Doug heeft een behoorlijk zware dag achter de rug. Op weg naar huis naar het huis van zijn ouders rent hij naar buiten om zijn weggelopen cavia Boom Boom te vangen, maar ontdekt dat het meisje dat op hem wacht is verdwenen, en een willekeurig zombie-achtig wezen besluit dat het hem graag uit elkaar wil scheuren. Doug (en wij, terwijl we als deze jongen spelen) haasten zich door een vreemd portaal en bevinden zich in Galaxyland.

Gered door een mysterieus bedrijf genaamd Dreamcore, krijgt Doug te horen dat de aarde verloren is en dat hij zijn nieuwe leven tussen de sterren moet opbouwen. Ook is zijn cavia zo krachtig geëvolueerd dat hij kan lopen, praten en met een laserpistool kan schieten. En zo begint de reis van Beyond Galaxyland, een ruimtevarende RPG die vanaf het begin wemelt van de persoonlijkheid.

Uit de korte tijd die we al met Beyond Galaxyland hebben doorgebracht, blijkt duidelijk dat het een eerbetoon is aan klassieke RPG's. Het heeft turn-based gevechten, verkenning wordt gedaan met 2D side-scrolling omgevingen, en je kunt verwachten dat je in de wereld wordt getrokken door veel dialoog tussen steeds gekker en interessantere personages. Om te zeggen dat Beyond Galaxyland slechts een eerbetoon is, zou het echter een slechte dienst bewijzen, omdat het meer dan modern genoeg aanvoelt om oog in oog te staan met de RPG's waar we vandaag van houden.

Er zijn maar weinig betere voorbeelden van deze mix tussen nostalgie en modern dan de visuals van Beyond Galaxyland. De game ziet er prachtig uit en hoewel het gepixelde graphics heeft die je terugbrengen naar eenvoudigere tijden, toen het belangrijkste ter wereld het bereiken van het volgende hoofdstuk was, of het onder ogen zien van de volgende baas, heeft Beyond Galaxyland een detailniveau en schaal waarvan je alleen denkt dat die oudere games hadden. Elke omgeving die we in onze ongeveer drie uur durende speeltijd zagen, was een lust voor het oog, met hun esthetiek die perfect de sfeer samenvatte van de nieuwste plek waar Doug was gegooid.

De gameplay-lus bestaat, zoals je zou verwachten, grotendeels uit verkenning vermengd met gevechten terwijl je wezens tegenkomt die niets liever willen dan een combo-maaltijd van mens en cavia. De gevechten zijn grotendeels een goede tijd, met aanvallen en speciale vaardigheden vermengd met oproepbare wezens. In de trant van Pokémon kunnen de meeste wezens die je verzwakt worden gevangen via een van Doug's vaardigheden. Niet elke vangst gaat perfect, maar als je eenmaal een wezen in je team hebt, kan het worden gebruikt om bondgenoten op te poetsen of wat extra verwoestende aanvallen uit te voeren, met behulp van een hulpbron die los staat van je AP of vaardigheidspunten. Het voegt een extra laag diepte toe aan een vechtsysteem dat anders een beetje te simplistisch dreigde te zijn. Iets dat wel opvalt in gevechten, is dat je op het juiste moment op een knop moet drukken om je aanvallen af te zetten. Of we gewoon ons ritme zijn kwijtgeraakt of niet is moeilijk te zeggen, maar tijdens onze speeltijd was het moeilijk te zeggen waarom bepaalde aanvallen zouden missen terwijl andere als een vrachtwagen zouden inslaan.

Wat het meest lonend en innovatief bleek te zijn in Beyond Galaxyland waren de platform- en puzzelsecties. Beide waren eenvoudig voor de vroege uren die we speelden, maar erg leuk om te verkennen omdat je de verticaliteit van sommige gebieden onder de knie kreeg en zag hoe soepel de beweging is. Rondlopen en huppelen is gewoon leuk en was het ding dat me het meest terugsleepte naar mijn dierbaarste RPG-herinneringen in Beyond Galaxyland.

Van wat we tot nu toe hebben gespeeld, is er genoeg intrige in Beyond Galaxyland. Veel mysteries worden geïntroduceerd en blijven in het achterhoofd van de speler hangen tot er later een grote wending komt. Het bereidt zich voor op een spel dat je gewoon niet anders kunt dan blijven spelen terwijl je blijft hopen dat de volgende missie degene zal zijn waarin je erachter komt wat The End werkelijk is, en of Dreamcore aan jouw kant staat of niet. Maar hoewel het plot zelf intrigerend blijft en bepaalde personages erg leuk zijn om mee om te gaan, sloeg een deel van de dialoog niet helemaal aan. Er waren ook repetitieve momenten voor Doug in het bijzonder, en het voelde soms alsof onze hoofdrolspeler het minst interessante deel van het spel was, wat begrijpelijk is gezien het feit dat hij in een sterrenstelsel vol robots, buitenaardse wezens en meer is geplaatst.

Over het algemeen was Beyond Galaxyland een geweldige tijd. Enorm veel nostalgie besprenkeld met net genoeg moderne elementen is een recept dat zeker old-school en new-school RPG-fans zal aantrekken die op zoek zijn naar iets dat tegelijkertijd vertrouwd en nieuw aanvoelt. Het bouwt intriges op met zijn verhaal en zorgt ervoor dat je doorgaat naar die verhaalbeats met een bevredigende spelloop. Als het beide de rest van het spel kan volhouden, dan ziet het er erg sterk uit voor Beyond Galaxyland.