Black Panther: Wakanda Forever

Er is niet veel dat je kunt doen als een filmster helaas overlijdt, vooral als hij ook een titelpersonage is in een van de beste filmfranchises ooit. De Marvel-machine moet echter blijven voortkabbelen en in Black Panther: Wakanda Forever moet de familie van T'Challa herstellen nadat Wakanda's rechtmatige beschermer overlijdt aan een mysterieuze ziekte. Na een jaar van nationale rouw staat het Afrikaanse paradijs echter voor een nieuwe en moeilijke uitdaging, met een nieuw ontdekte natie op de bodem van de zee die de grenzen van Wakanda bedreigt, en de resterende familie van T'Challa, de briljante zus Shuri en de ruige koningin Ramonda, moet snel omgaan met hun rouwproces om de vrede te bewaren - en een nieuwe Black Panther benoemen. Maar wie?!

Het zou zeker gemakkelijk zijn geweest voor Disney om Chadwick's Boseman-gelijkenis te digitaliseren en zijn gezicht op iemands lichaam te plakken, maar gelukkig proberen ze een verhaal te maken dat in plaats daarvan vooruitgaat en zich richt op het puin dat is achtergelaten door de constante aanvallen op de integriteit van Wakanda. Dit is misschien wel Marvel's meest serieuze poging tot drama na een lange periode van identiteitsloze komedies, waarbij de dood voortdurend de kwetsbare familie van T'Challa stalkt. Vooral Shuri kwelt zichzelf omdat ze niet meer kan doen om haar broer te redden. Het is ook een van Marvels meest uitgesponnen films, waarbij een dun plot in totaal twee uur en veertig minuten wordt gesleept.

Ik was geen grote fan van zijn voorganger, die ik vooral miste in conflict, maar er was tenminste een energie, een persoonlijkheid en een drive die hier volledig ontbreekt. Wakanda Forever is een langdradig afscheid van Boseman zonder enige emotionele kick, waarbij de film vooral watertrappelt tot het tijd is om afscheid te nemen van de voormalige Black Panther - waar we in werkelijkheid al ruim twee jaar geleden afscheid van namen.

De Wakanda-vrouwen staan deze keer in de schijnwerpers in het vervolg, dat, nadat ze in de schaduw van T'Challa hebben gestaan, vrijwel elke scène beheersen en ook een vrouwelijke opvolger introduceren van een van de meest geliefde pantserdragers van Marvel Studios. Het raakt echter al snel overvol met personages en het is jammer dat de meerderheid nuance mist, ook al proberen de filmmakers echt te doen wat ze kunnen om deze supervrouwen onder de aandacht te brengen. Sterker nog, de conflicten tussen de personages voelen vastgeplakt aan en de plot rond de wraakzuchtige Maya-halfgod, Namor voelt zich erg "been there, done that", wat shuri's hervonden woede naar de buitenwereld vooral dempt. Er is een gebrek aan originaliteit in zowel het verhaal als het verhaal, wat de wendingen van de film des te minder verrassend maakt als ze eenmaal aankomen.

Een tijdje had ik ook het gevoel dat ik naar een onvoltooide versie van het aankomende Avatar-vervolg The Way of Water keek, waarin Shuri en de bende het opnemen tegen blauwe krijgers die walvissen berijden en waterbommen gooien naar "kolonisatoren" die hun kostbare hulpbronnen willen. Camerons grote Smurfen zien er echter veel indrukwekkender uit dan Marvels gebruikelijke schokkerige computereffecten, die al snel te veel worden gebruikt, en het wordt al snel moeilijk om een schurk wiens hielen zijn versierd met Hermes-vleugels serieus te nemen terwijl hij rondzwerft. Het stinkt allemaal naar Aquaman, maar minder vermakelijk.

Voor een film die helemaal draait om verder gaan, kost het zeker zijn tijd om op gang te komen en hoewel ik Ryan Coogler's verlangen waardeer om zoveel mogelijk leven in de personages te brengen, komen ze nog steeds zo dun over als een stripboekpagina, ongeacht hoeveel expositie er wordt gegooid. Wakanda Forever is een onbetwistbaar stripboekavontuur dat meer wil zijn dan alleen een zijverhaal van de Avengers-saga en erin slaagt om tot op zekere hoogte een meer volwassen Marvel-productie te zijn dan veel van de grappende uitstapjes van de studio, maar het had een dosis extra menselijkheid kunnen gebruiken om echt te overtuigen.