Candy Cane Lane

Ik ben een grote fan van kerstfilms, maar dat neemt niet weg dat ik ze ook zie voor wat ze zijn. Over het algemeen lijkt het erop dat productiebedrijven het rustiger aan doen en de kwaliteit laten vallen, zolang de film maar feestelijke en vrolijke elementen bevat. Prime Video's Candy Cane Lane is in dit opzicht een andere grote boosdoener. Want hoewel je misschien de naam van Eddie Murphy aan deze film ziet verbonden, zijn zijn aanwezigheid, talent en komische vermogen niet in staat om deze film te redden van een generieke vakantiefilm zoals we talloze keren eerder hebben gezien.

De plot van Candy Cane Lane draait om Murphy's Chris, een echtgenoot en vader die elke kersttijd in een moordende strijd verwikkeld raakt met zijn buren om de jaarlijkse prijs voor het best versierde huis te winnen. Hoewel dit voorheen slechts een dwaas sociaal buurtevenement was, heeft het evenement dit jaar sponsoring en tv-netwerkdekking gekregen, en ook een vlezige prijs van $ 100,000 voor de winnaar. Dit heeft ertoe geleid dat de buren hun inspanningen hebben opgevoerd en Chris naar een pop-upwinkel voor Kerstmis hebben gelokt, waar hij de ondeugende elf Pepper ontmoet, die Chris verleidt om zijn vrijheid weg te geven in ruil voor een prijswinnende reeks versieringen. Om zichzelf te redden, moeten Chris en zijn familie de 12 dagen van Kerstmis overwinnen, die op magische wijze tot leven zijn gekomen, in een poging om de vrijlatingsclausule van Pepper's contract te activeren voordat de tijd om is.

Het uitgangspunt van de film heeft potentieel. Het is niet bepaald een frisse of unieke vakantiefilm, maar het heeft wel elementen waardoor het opvalt. Het belangrijkste probleem is dat deze film in narratieve zin nogal hol aanvoelt. Ondanks de tijdsdruk voor Chris en zijn familie, is er geen echt gevoel van urgentie tot de laatste momenten. Voeg daarbij het feit dat het verhaal elegantie mist in de manier waarop het karakterontwikkeling benadert. Toeval is een enorme drijvende kracht in Candy Cane Lane, die vaak de zwaartekracht uit sleutelmomenten haalt omdat er helemaal geen verklaring voor is. Het hele idee van een kerstwonder vormt in ieder geval ongeveer 90% van het plotpantser van deze film.

Als we het meer over de personages hebben, heeft Candy Cane Lane echt moeite om een personage naast Chris interessant te laten voelen. De familieleden komen nooit over als diepe en goed doordachte figuren, en Pepper lijkt gewoon een versie van de Grinch te zijn, die gewoon ondeugend is om ondeugend te zijn. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat de levende porseleinen figuurpersonages enkele van de meest interessante personages in de hele film zijn, wat eigenlijk alles zegt.

Ondanks dat de hele plot van Candy Cane Lane nogal dwaas en flamboyant is, wil de film zo geaard mogelijk zijn. Er gebeurt nooit echt iets dat je verrast of verbluft achterlaat. De film verloopt gewoon in een gestaag en veilig tempo, waardoor het een beetje vlak en te voorspelbaar aanvoelt. Als je bedenkt hoe verzadigd het genre van de vakantiefilm is geworden, moeten films meer zijn dan onbeschaamd eenvoudig, maar Candy Cane Lane lijkt niet van plan te zijn om dat te doen.

Maar wat ik zal zeggen is dat Candy Cane Lane een gemakkelijk horloge is. Voor iedereen die op zoek is naar een nieuwe vakantiefilm, misschien iets ter vervanging van het kijken naar A Christmas Carol of Klaus op kerstmiddag voor het zoveelste jaar op rij, is dit een ideale film om op te zetten terwijl je ontspant met familie en geniet van gehakttaarten en warme chocolademelk. In wezen is het dezelfde deal als vrijwel elke vakantiefilm die ooit is gemaakt.