Close to the Sun

Direct na de onthulling van ontwikkelaar Storm in a Teacup's Close to the Sun en de bijhorende donkere art deco-gangen werd er hardop 'Bioshock' geroepen. Die vergelijking is op het eerste blik ook niet te vermijden. We konden onlangs in Londen tijdens een previewevent aan de slag met de proloog en drie achtereenvolgende hoofdstukken en daar zagen we wat de horrorgame daadwerkelijk te bieden heeft.

Laten we echter eerst de Bioshock-vergelijkingen uit de weg ruimen, alhoewel de game zichzelf geen dienst bewijst met een openingsscène die ongelofelijk vergelijkbaar is met je aankomt in Rapture. Uiteindelijk krijgt Rose, de hoofdrolspeelster, een briefje van haar vermiste zus Ada en zet ze koers naar het schip waarop deze zich bevindt. Hier komt ze erachter dat de imponerende hallen en gangen leeg zijn, afgezien van enkele lijken en bloedkrabbels op de muren.

Dit schip staat bekend als de Helios. Een enorm schip dat Nikola Tesla in een alternatieve versie van de 19e eeuw heeft gebouwd om experimenten op uit te voeren in internationale wateren, weg van de nieuwsgierige ogen van het publiek, overheid en vooral zijn levenslange aartsrivaal Thomas Edison. De eens zo overvloedige toevlucht voor top wetenschappers is nu veranderd in een nachtmerrie en jij moet dit verkennen en je zus vinden.

Vanaf het moment de boot die ons naar de Helios neemt vinden we hints om ons de wereld te laten begrijpen, van krantenknipsels tot briefjes en bezoekerspassen op de Helios. Deze verhaalvertelling via de omgeving is iets dat volgens gamedesigner Joel Hakalax spelers die willen verkennen en meer over het de spelwereld willen weten beloont en spelers helpt gebeurtenissen later in de game te begrijpen. Het geeft de wereld meer betekenisvolle invullen en meer personages. En we hebben tijdens onze korte speelsessie veel tijd doorgebracht om meer van die te vinden.

Aan boord is de vernietiging en chaos overduidelijk, niet alleen door de enorme troep die is achtergelaten, maar ook zichtbare vernietiging. Verschillende gedeeltes van het schip brokkelen letterlijk af en hoewel we al een paar hoofdstukken hebben gespeeld is ons nog onduidelijk waar dit door komt. Als dat nog niet genoeg was hebben we ook een glimp gekregen van een gameplaymechanisme dat gebruikt maakt van herinneringen (erg vergelijkbaar met die uit Everybody's Gone to the Rapture), waar audio wordt afgespeeld naast enkele gloeiende, spookachtige silhouetten die ons een blik in het verleden geven.

Er zijn al veel mysteries om op te lossen, maar onze speelsessie was meer een korte introductie van hoe Close to the Sun speelt. Voorafgaand aan deze sessie kregen we een kort overzicht wat de game wel en niet is, waarbij de termen "survival-horror" en "walking simulator" tot die laatste behoren. Het een verhalende ervaring, dat zeker, maar het levert niets in op de sfeer en het waagt zich ook niet teveel in het actiegedeelte van horror.

"We halen inspiratie uit Soma, Outlast, maar we willen het ook besprenkelen met een beetje Firewatch om het iets meer ziel en emotionele aspecten mee te geven", legt Hakalax uit. "Dus we bevinden ons in het midden, wat volgens mij enorm interessant is. We leunen niet zoveel naar horror als Soma of Outlast dat doen, maar willen je wel op het puntje van je stoel houden."

Daarmee slaat de ontwikkelaar de spijker op zijn kop, tenminste aan de hand van wat we tot nu toe hebben gespeeld. De Helios druipt vanaf het moment dat je aan boord stapt over met een onheilspellende sfeer en de eenzaamheid wordt af en toe alleen doorboord door een onverwacht geluid, zoals een sissende pijp waardoor je je rot schrikt, of de arrogante stem van Tesla die je vanaf een onbekende locatie toespreekt. Eén specifiek moment deed bij ons de rillengen over onze rug lopen en dat was toen we een bericht lazen over een onbekende persoon dat zich nog aan boord zou bevinden.

Het enige wat ons weer uit de ervaring trok was de stem van Rose, die er een is die we al zo vaak hebben gezien/gehoord bij hoofdpersonages. Ze lijkt niet onder de indruk van de verontrustende gebeurtennissen, maakt eerder schertsende grapjes dan een realistische reactie te tonen. We hopen dat dit de uiteindelijk game niet teveel benadeelt, maar het voelt in vergelijking met de rest van de game ietwat onbezield.

Zoals je wellicht al hebt kunnen raden is dit geen game die om vechten draait en ook niet om rennen en verstoppen. Vaak onderzoek je hints en los je puzzels op om verder te komen, terwijl het verhaal zich ontpopt. Alhoewel we in een van de later gedeeltes moesten wegrennen van een mysterieuze vijanden, genaamd Ludwig. Hij achtervolgende ons op door meerder gangen, waarbij we door vuur moesten rennen en over wegvallende vloerplanken om te ontsnappen. Op dit moment veranderende de rustige sfeervolle ervaring even in een paniekerige ontsnappingstocht. In dit gedeelte was het iets te makkelijk om dood te gaan na een misstap, maar dat is volgens Hakalax iets waarvan het team om de hoogte is en gaat aanpassen.

Het geluid is ook voortreffelijk. Iedere keer als je een geluid hoort of er een 'jumpscare' is, volgen er enkele seconden waarop je je hart enorm hard hoort bonzen. Het leeuwendeel is er echter geen muziek, afgezien van enkele zeldzame pianotoetsen. Als de actie zich echter aandoet, geldt dat ook voor de muziek. Dit resulteert in een eb en vloed van de intensiteit en dat werkt ook uitstekend.

Dat we enorm teleurgesteld waren toen de demo eindigde, zegt veel over onze speelsessie. We wilden meer van de wereld ontdekken. We hebben de theaterzaal gezien, de magnifieke welkomsthal en overal veel verhalende hints. Zonder echt te weten wat er aan de hand is wilden we ook alle geheimen ontdekken van deze veelbelovende titel.

Tijdens het spelen vertelde Hakalax ons nog dat de studio de vergelijking met Bioshock wil afzwakken, aangezien ze die aspiraties veel te ver vinden liggen voor hun kleine studio. Echter moet de Storm in a Teacup zich niet te kort te doen, want Close to the Sun belooft oprecht een meeslepend avontuur te worden met een interessante wereld vol met mysteries om te ontdekken. Als de volledige game even goed is als hetgene dat we in Londen zagen, dan staat er ons een ware traktatie te wachten.