Nederlands
Gamereactor
reviews
Close to the Sun

Close to the Sun

We klimmen aan boord van Nikola Tesla's Helios om diens geheimen te ontdekken, maar niet alles is koek en ei in de wereld van de wetenschap.

HQ
Close to the Sun

Ambitie is iets machtigs en niets roept ambitie als het bouwen van een reusachtig schip om over internationale wateren te varen zodat je wetenschappelijke ontdekking kunt najagen zonder door anderen gestoord te worden. Dat is precies wat de befaamde wetenschapper Nikola Tesla heeft gedaan in de wereld van Close to the Sun, dat sinds kort verkrijgbaar is op de pc via de Epic Games Store. De naam doet denken aan de hoogmoed van Icarus uit de Griekse mythologie, maar hoe houdt Storm in a Teacup's game stand in vergelijking met diens eigen ambities?

Alhoewel gamedesigner Joel Hakalax het in interviews voor de release duidelijk maakte dat ze met deze titel proberen iets als BioShock neer te zetten, is die vergelijk onvermijdelijk. Zelfs vanaf het allereerste moment als het art deco-logo op het scherm verschijnt, moeten we denken aan de gangen van de Rapture. Het is een iconische visuele stijl, maar is niet het enige dat ons doet terugdenken aan de verbluffende wereld van BioShock.

Het verhaal bevat absoluut andere overeenkomsten. Je begint de game als een journalist genaamd Rose Archer, die een mysterieus briefje krijgt van haar zus Ada, een wetenschapper aan boord van Tesla's schip, de Helios. Rose wordt gevraagd om haar te bezoeken, maar in plaats van een luxe verblijf en een levendige broeinest met knappe koppen, vindt Rose een verlaten, verwoest omhulsel van wat het ooit was - inclusief overal waar ze kijkt dode lichamen.

Dit is een ad:
Close to the Sun
Close to the SunClose to the SunClose to the SunClose to the Sun

We verklappen niet teveel van het verhaal, maar we kunnen wel vertellen dat het enkele interessante ideeën bevat over het veranderen van de geschiedenis zoals wij die kennen. Tesla heeft de controle genomen over zijn wetenschappelijke streven en futuristische ideeën door zichzelf te isoleren en een community in de Helios op te bouwen. Maar wat als zijn rijkdom geen grenzen kent; de rivaliteit tussen hem en medewetenschapper Thomas Edison in een Koude Oorlog uitmondt; en hij een wereld maakt waar alleen hij heerst? Dit zijn allemaal vragen die Close to the Sun toucheert.

Toucheren is hier de juiste term, want er zijn erg weinig thema's in Close to the Sun die met veel diepgang worden verkent, wat enorm jammer is. De game duurt in totaal ongeveer vijf tot zes uur, met een handjevol 'collectibles' in elk van de tien hoofdstukken (plus een proloog) en dit geeft de personages noch het verhaal genoeg ademruimte. Nikola Tesla zelf verschijnt in vluchtige momenten - waarbij onze handlanger, Aubrey, zich vaker laat zien - en zelfs de tussen Rose en Ada had iets gedetailleerd mogen zijn om ons echt aan te moedigen om het belangrijk te vinden onze zus in deze vijandige wereld op te sporen.

Dit is een ad:

Het voelt alsof het plot op een halsbrekende snelheid wordt afgespeeld en ieder spannend moment leidt je razendsnel naar het volgende gedeelte van het schip. Voordat je het weet zie je de aftiteling voorbijkomen met de nodige onbeantwoorde vragen. De reden voor de ondergang van het schip wordt bijvoorbeeld nonchalant weggewuifd als "ingewikkelde wetenschap" en we vragen ons nog steeds af wat er precies verkeerd is gegaan op de Helios.

Rose's relatie met Ada kent de nodige lieve momenten, maar net als in vele andere games valt Rose uit de toon door te proberen grappig te zijn en op ongepaste momenten met afgezaagde oneliners te komen. De gebeurtenissen in de game lijken niet bij haar binnen te komen en ze gaat verrassend makkelijk om met alle tragedie en trauma, waarbij ze alle wanhoop en ellende om zich heen weg grapt.

Close to the Sun
Close to the SunClose to the SunClose to the SunClose to the Sun

Dat gezegd hebbende, de wanhoop die Storm in a Teacup aan boord van de Helios heeft weten te bewerkstelligen is voortreffelijk. Er is een wisselwerking tussen enorm bombastisch en huiveringwekkende momenten, zoals 'jumpscares' - die spaarzaam en zeer effectief worden toegepast - en een stillere zielenleed die helpt deze overtuigende wereld, waarin je overal waar je kijkt de ellende kan zien. Het vertellen van het verhaal via de omgeving via briefjes en dergelijke geeft je een beeld van de personages die ooit in de verschillende delen van het schip hebben geleefd en de echo's van het verleden herinneren ons daar vaak aan.

De horror wordt echter belichaamt door de achtervolgingsscènes, die op verschillende punten in het verhaal plaatsvinden. Achternagezeten te worden door een vijand terwijl we wegrennen werkt uitstekend en heeft het gewenste resultaat, onder andere doordat we geen wapen hebben (net als in andere horrorgames, zoals Outlast). Daarbij is er echter een groot probleem - deze gedeeltes vereisen je om op een knop te drukken om over obstakels te springen, maar die knop werkt vaak niet door een gierige foutmarge. Dat betekent dat je deze stukjes keer op keer opnieuw moet spelen en je uiteindelijk alvast op de knop begint te rammen om ergens over heen te springen. Niets haalt de spanning uit een horrorgame als dit soort frustraties.

De Helios is grafisch een wonder om te aanschouwen. Het is gebouwd in de stijl van 1987-luxe, wat past bij het tijdperk. De game is een lineaire ervaring en je verkent deze niet als een openwereld, maar er zijn genoeg hoekjes en gaatjes die nieuwsgierige spelers belonen met verborgen extra's, zoals blauwdrukken. Het verkennen is sowieso de moeite, alleen al om de adembenemende en gevarieerde omgevingen in je op te nemen, dat overigens allemaal is gehuld in duisternis. Een plek die ooit zo betoverend en verzorgd was bedekt te zien in bloed heeft iets enorm sinister en die juxtapositie werkt uitstekend.

Iets waar de wereld ook de spijker mee op de kop slaat is diens omgeving. Er is hier niet alleen maar sprake van nauwe gangetjes, aangezien er verschillende gebieden zijn, zoals de machinekamers en het theater, die laten zien hoe gigantisch het schep werkelijk is. Dus het is zeker geen claustrofobische horror. In plaatst daarvan draait het om de angst van het onbekende en niet weten wie er zich in dezelfde ruimte bevindt; wie je vanuit de duisternis bekijkt; en wat er om de hoek op de loer ligt.

Aan de ene kant is het enorm zonde dat de vergelijkingen met BioShock onvermijdelijk zijn. Het doet Close to the Sun weinig goeds en ondanks dat het probeert deze te vermijden, is dat eigenlijk niet mogelijk. We hadden gehoopt dat enkele van hoofdpunten uit het verhaal meer aandacht en ruimte hadden gekregen, maar desondanks is Close to the Sun nog steeds aan te bevelen. Al was het alleen maar om deze wonderlijke wereld te verkennen. Het is beslist geen horrorklassieker, maar deze wereld zit vol met verdriet, angst én schoonheid. En dat mag allemaal gezien worden.

HQ
Close to the SunClose to the SunClose to the SunClose to the Sun
06 Gamereactor Netherlands
6 / 10
+
De wereld aan boord van de Helios is uitstekend; combineert horror en schoonheid; verhaalvertelling via de omgeving is geweldig; horror werkt grotendeels goed.
-
Achtervolgingsscènes zijn verschrikkelijk door het niet werken van het springen; soms tenenkrommende dialogen; personages en verhaal niet voldoende uitgewerkt.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen