Cloverpit

Wanneer was de laatste keer dat je voor een eenarmige bandiet stond, een bankbiljet instak en die magnetische aantrekkingskracht voelde toen de lichten flitsten en de wielen draaiden? Misschien nooit, misschien in een onbetrouwbaar hotel in Zuid-Europa waar de machine rook naar sigaretten en goedkoop plastic. Hoe dan ook, iedereen weet instinctief waarom het een eenarmige bandiet wordt genoemd. Het is gebouwd om je te beroven - meedogenloos. En dit is precies waar Cloverpit begint: in het vieze kamertje waar je opgescheept zit met een gokautomaat, een rode telefoon, een kapot toilet en een stortgeldautomaat die elke keer lijkt te grijnzen als je hem bijvult met meer geld. Onder je voeten, een valluik dat rechtstreeks naar beneden de duisternis in leidt, een afgrond die gapt en wacht om je te pakken te krijgen als je faalt. Het is een opzet die zo eenvoudig is dat je er bijna om lacht, maar tegelijkertijd ingenieus. Want je weet vanaf de allereerste draaibeurt wat er op het spel staat: alles.

Het uitgangspunt is even eenvoudig als sadistisch. Je bent de gokduivel een schuld verschuldigd, en die groeit met elke ronde die je speelt. Drie rondes om het terug te betalen, falen en de deur gaat open en je valt. Lukt het je? Nou, gefeliciteerd. Knars dan gewoon op je tanden, want de schuld groeit naar een hoger niveau en de duivel aan de andere kant van de telefoon verhoogt de inzet. En over de telefoon gesproken: de rode hoorn rinkelt na een succesvolle ronde en geeft je drie keuzes: misschien de waarde van citroenen verdubbelen, de kans op zeehonden vergroten, of iets anders obscuurs doen dat het DNA van de hele machine verandert. Dit alles wordt afgewisseld met een klein kioskje waar je amuletten kunt kopen: een groene chili die je geluk buffert, een heilige bijbel die je redt van drie zessen (666 - min of meer de dood in Cloverpit, natuurlijk) of andere vreemde kleine gadgets die langzaam maar zeker je eigen persoonlijke gokautomaatmeta bouwen. Het is tegelijk briljant en hopeloos verslavend, een systeem waarin elke run uniek is, maar altijd op dezelfde, voor de hand liggende basis rust: trek aan de hendel en je bent klaar om te gaan.

Je kunt Cloverpit niet spelen zonder parallellen te trekken met Balatro, de poker rougelite die in feite het hele subgenre tot leven bracht. Zonder LocalThunk had Cloverpit waarschijnlijk nooit bestaan, daar kunnen we eerlijk over zijn. Maar dit is geen flauwe imitatie, het is een broer of zus die een heel ander pad heeft gekozen. Waar Balatro is gebouwd op de wiskundige elegantie van de pokerhand, is Cloverpit gebouwd op het brute hart van het toeval. Vermenigvuldigingen, combinaties, verhoogde waarden en willekeurige effecten liggen ten grondslag aan beide spellen - maar waar Balatro het gevoel oproept van het bouwen van een fijn gekalibreerd kaartspel, voelt Cloverpit alsof je op de casinovloer staat met een emmer munten en de dwaze hoop dat de jackpotlichten zullen beginnen te knipperen van razernij. Het is vies, intens en op de een of andere manier vreemd puurder in zijn kwaad.

Het is ook een FPS. Ja, het klinkt raar, maar het is waar. Je loopt rond in die claustrofobische cel, ruikend naar schimmel en wanhoop, en je moet steeds kleine keuzes maken. Het is niet veel speelruimte, maar genoeg om je gevangen, opgesloten en bekeken te voelen. Het kapotte toilet staat daar, je aanstarend als een stille getuige, klaar om je verdriet letterlijk in te slikken. Elke keer dat je iets doet - een amulet kopen, de telefoon opnemen, de machine spelen - bouwt je eigen kleine tragedie zich langzaam op. En bij elke ronde realiseer je je dat het niet de vraag is of je doodgaat, maar wanneer.

En sterven doe je. Vaak. Maar elke dood betekent ook vooruitgang, omdat het een roguelite is, en elke mislukking ontgrendelt nieuwe items, nieuwe combinaties, nieuwe manieren om de machine te manipuleren. Die eerste jackpot voelt als een persoonlijke overwinning, bijna als het bedriegen van het systeem, ook al weet je diep van binnen dat het huis altijd wint. Misschien is dat wel de grootste prestatie van Cloverpit: dat het ervoor zorgt dat je door wilt gaan, zelfs als je weet dat verliezen een uitgemaakte zaak is. Dat het erin slaagt om je kleine winsten te bezorgen die op dat moment monumentaal aanvoelen, ook al leiden ze alleen maar tot nog grotere schulden. Het is bijna poëtisch in zijn cynisme.

De graphics zijn een duidelijke flirt met de retro-esthetiek. Grove pixels, vuile kleuren, een ontwerp dat de grens bewandelt tussen charmant lelijk en bewust stijlvol. Er heerst een claustrofobische, bijna beklemmende sfeer in de kamer die wordt versterkt door de soundscape: het malen van de machine, het gerinkel van munten, het plotselinge rinkelen van de telefoon. Het is eenvoudig, maar het werkt, en de sfeer draagt het hele spel meer dan welk verhaal dan ook. Omdat er een verhaal is, over waarom je daar bent, wie je heeft opgesloten, wat er buiten wacht. Maar het is meer landschap dan wat dan ook, een vaag excuus om dat zweterige gevoel van beknelling op te bouwen. Het grote verhaal is eigenlijk precies hetzelfde als in elk casino: jij, tegen het toeval.

Niet alles is echter perfect. De teksten die charmes en effecten beschrijven zijn in eerste instantie volkomen onbegrijpelijk. Gestapelde getallen, percentages en termen die aanvoelen als een soort interne codetaal. Begrijpelijk, zeker - het spel is gebaseerd op wiskunde - maar het zou geen kwaad hebben gedaan om een iets soepelere leercurve te hebben. Dit is waar het spel verliest, omdat het meer frustrerend dan mysterieus wordt als je niet begrijpt wat iets nieuws eigenlijk doet. Ik vind het niet erg om me dom te voelen in games, maar ik wil op zijn minst een kans om te doen alsof ik het begrijp.

En dan was er nog het horrorelement. Er wordt (door sommigen ) beweerd dat het een horrorspel is, maar dat is een stuk. Natuurlijk, het is donker, griezelig, claustrofobisch en duidelijk vies, maar Cloverpit is meer satire dan horror. Meer commentaar op gokverslaving, kapitalisme en deze hele eeuwigdurende machine die we modern entertainment noemen dan wat dan ook. En het werkt. De satire is rauw, maar het is ook grappig, bijna pijnlijk accuraat. Het maakt je aan het lachen om de absurditeit van het invoeren van geld in een machine, ook al weet je dat dit precies is hoe de wereld er soms uitziet.

Ik hou van Cloverpit, echt waar. Het is geen perfect spel, het is niet eens een bijzonder eerlijk spel, maar het is een zeer vermakelijk spel. Het neemt de eenvoud van een gokautomaat en verandert het in een dodendans, een constante strijd tegen het toeval en je eigen impulsen. Het is niet zo gepolijst of verslavend als Balatro, maar het raakt nog steeds iets fundamenteels in het gokbrein: het gevoel dat de volgende draai degene zou kunnen zijn die alles verandert. En zelfs als dat nooit gebeurt, zelfs als je weet dat de machine vanaf het begin is opgetuigd, zit je daar en teken je opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.

Cloverpit is een spel dat je niet moet spelen, maar je kunt niet stoppen met spelen. En dat, mijn vrienden, is waarschijnlijk de meest nauwkeurige recensie die je kunt geven aan een game die gaat over nooit echt kunnen stoppen.