Cygni: All Guns Blazing Recensie

Ik hou van 1942, Geometry Wars, DoDonPachi, Crimzon Clover, Radiant Silvergun en Ikaruga. Ik hou van top-down shoot 'em ups en hoewel het genre grotendeels tot het verleden behoort, juich ik een beetje extra als we, in de vorm van nieuw uitgebrachte Cygni: All Guns Blazing, de kans krijgen om dit mooie genre van gaming opnieuw te bezoeken. Het zal altijd heel bijzonder zijn om ongedeerd door de kogelhel te bewegen, terwijl de voorste kanonnen van je kleine schip vijandelijke schepen neerhalen die 10 keer zo groot zijn op de melodie van snelle midi-rock met precies de juiste Japanse flair. Ik denk niet eens dat ik overdrijf als ik zeg dat ik in de loop der jaren met name 200 uur in Ikaruga heb doorgebracht.

Het moet echter gezegd worden dat dit genre altijd het ultieme bewijs zal zijn dat ik geen "echte gamer" ben. Ondanks alle tijd die ik heb besteed aan het spelen van iconische klassiekersTreasures, heb ik nooit het einde bereikt in Silvergun of Ikaruga. Ik heb het echter duizenden keren geprobeerd. De vraag is dus, is Cygni net zo moeilijk? Nee, dat is het niet. Is het de afgelopen week nog steeds uitdagend genoeg om me hardop te laten schreeuwen? Absoluut. Welkom op Cygni Prime, de meest onherbergzame planeet in het universum.

Ontwikkelaar Keelworks maakt er geen geheim van dat ze met deze game een dood genre willen doen herleven. De oude arcade-spelvorm van "top down shooter" wordt hier zowel hoog, hoog als laag gevierd en geëerd en het is mogelijk om inspiratie te vinden in Cygni van zowel R-Type als Gradius, en de eerder genoemde klassiekers van Treasure. Er is ook een verhaal waarvan ik denk dat het goed werkt als een framing-apparaat. Je naam is Ava, je bent een goed opgeleide gevechtspiloot en je thuisplaneet Cygni Prime is zojuist binnengevallen door een zeer capabele buitenaardse vijand. Ava is een Orca Starfighter piloot in een vloot die fungeert als de eerste verdedigingslinie tegen de binnenvallende ruimteschurken en het is haar taak om er zoveel mogelijk neer te halen.

Waar met name Ikaruga er een (slim) punt van maakte om je als speler van gedaante te laten wisselen tussen een zwart schip en een wit schip, en zo vijandelijke kogels te absorberen (zolang ze maar dezelfde kleur hadden als je schip), legt Keelworks in Cygni de focus op de dynamiek tussen doelen in de lucht en vijanden op de grond. Ava moet ruimteschepen van verschillende groottes en typen neerhalen en tegelijkertijd gronddoelen verschuiven en bombarderen, wat een bijzondere dynamiek creëert die ik erg waardeer. Gelukkig werkt het schakelen tussen verschillende soorten doelen naadloos, wat deze keer een hoofdbestanddeel wordt, en ik juich de manier toe waarop ze hier binnen een aantal behoorlijk krappe grenzen innoveren in plaats van te proberen het wiel opnieuw uit te vinden.

De vijanden zijn slim, veel slimmer dan ik eerst had verwacht. Ieder van ons die de klassiekers van dit genre heeft gespeeld, weet heel goed dat de vijanden zelden iets anders doen dan een vooraf bepaald "pad" volgen, iets wat je als speler geacht wordt te onthouden. Ook hier is Keelworks baanbrekend, aangezien alle binnenvallende ruimteschurken in Cygni zijn uitgerust met hun eigen kunstmatige intelligentie die veel subtieler is dan wat ik in enig ander spel van dit soort heb gezien. De vijanden handelen intelligent en ontwijken je aanvallen als je je strategie te vroeg onthult, en ze kunnen vaak uit het frame vliegen om versterkingen te krijgen, net als alle bazen.

Cygni: All Guns Blazing is ook grafisch voortreffelijk. Ik heb het op PlayStation 5 gespeeld en ben dol op alles, van de op Ikaruga geïnspireerde esthetiek tot de razend goede flow die slechts een of twee keer daalde tot niveaus waar de verversingssnelheid (hooguit) een korte microseconde worstelde. Het tempo ligt hoog, er zijn een willekeurig aantal vijandelijke schepen om neer te schieten, veel inhoud en een succesvolle kadrering van een ruimteoorlog waar ik precies de juiste hoeveelheid over leer. Er zijn zeker delen van het upgradesysteem die er naar mijn mening niet hoefden te zijn en delen van de soundtrack van de game die niet helemaal passen, maar dat zijn kleine klachten voor een game die over het algemeen op het grootste terrein entertaint.