De top vijf optredens van Jack Nicholson

Het lijdt geen enkele twijfel dat Jack Nicholson tot de absolute elite van Hollywood behoort. Een echte oude vos wiens carrière meer dan zes decennia omspant en wiens grote doorbraak kwam met Easy Rider als de alcoholische George Hanson, een optreden dat hem vestigde als een van de grootste sterren van de industrie, en een succesverhaal dat hem in de geschiedenisboeken bracht en hem tot een tijdloos icoon maakte.

Met drie Oscars op zak kunnen maar weinigen ruzie maken met zijn ongelooflijke veelzijdigheid en vermogen om complexe en vaak donkere, onrustige personages te portretteren. Van One Flew Over the Cuckoo's Nest tot Batman en later Frank Costello in The Departed, Nicholson heeft keer op keer bewezen wat een fenomenale acteur hij is met zijn gepatenteerde charismatische aanwezigheid en charme, en nu zetten we op een rij wat we beschouwen als zijn top vijf uitvoeringen.

5. De overledenen (2006)

Als meedogenloze maffiabaas Frank Costello schonk Nicholson de wereld een personage dat even huiveringwekkend als charismatisch was, waarbij hij dreigende intensiteit in evenwicht bracht met sinistere charme met voortreffelijke behendigheid. Het is een meesterlijke uitvoering vol ongemak waarin Nicholson profiteert van zijn kenmerkende glimlach om een personage te creëren dat vastzit in een dualiteit van spanning en onvoorspelbaarheid, even gevaarlijk als vermakelijk.

4. Een paar goede mannen (1992)

Als de strenge en arrogante commandant gaf Nicholson ons een van zijn meest intens angstaanjagende optredens, evenals misschien wel zijn beste rol van de hele jaren 90. Zijn vermogen om op natuurlijke wijze autoriteit over te brengen en Jessup's meedogenloze geloof in zijn morele rechtvaardigheid, samen met een lichaamstaal die subtiel maar effectief alles en iedereen in zijn aanwezigheid domineert, maken het personage even betoverend als walgelijk. De onderliggende woede en kilheid die Nicholson overbrengt, maakt Jessup tot een van de sterkste persoonlijkheden die we ooit op het scherm hebben gezien. Absoluut briljant acteerwerk.

3. Oppasser (1989)

De iconische film van Tim Burton opende de deuren naar het superheldengenre en gaf ons ook een van de meest iconische schurken in de filmgeschiedenis. Nicholson combineert zijn charismatische acteerwerk met een donkere, manische energie die de essentie van de Joker perfect weergeeft; Angstaanjagend, onvoorspelbaar en constant fascinerend. Hij levert zijn regels met een mengeling van charme en waanzin die de Joker zowel lachwekkend als dreigend maakt, wat ook wordt versterkt door de expressiviteit van Nicholson. Een huiveringwekkend perfecte weergave van plezier beleven aan chaos en anarchie, Nicholson is volkomen onvergetelijk in zijn vertolking van deze complexe en boeiende figuur.

2. Men vloog over het koekoeksnest (1975)

Verreweg een van Nicholsons meest opwindende, genuanceerde uitvoeringen is in One Flew Over the Cuckoo's Nest, waar hij op briljante wijze de charismatische, rebelse gevangene portretteerde die probeert te ontsnappen aan de strenge, gecontroleerde omgeving van het psychiatrisch ziekenhuis door gek te doen. Hier combineert Nicholson perfectie met humor en diepgang, en mengt het met een expressieve aanwezigheid en gezichtsuitdrukkingen die McMurphy's frustratie, vreugde en verdriet perfect vastleggen op een zeer persoonlijk niveau. Het is niet alleen verreweg een van Nicholsons beste uitvoeringen, maar ook een van de meest ontroerende en krachtige in de filmgeschiedenis.

1. De glans (1980)

Er zijn maar weinig uitvoeringen in de lange, legendarische geschiedenis van Hollywood die Nicholson's magnifieke vertolking van Jack Torrance in Kubricks bewerking van The Shining kunnen evenaren. Een boeiende reis waarin we Torrance's verval volgen terwijl duistere, bovennatuurlijke krachten hem gek maken. Van familieman tot brute, krankzinnige moordenaar. Een optreden dat even opwindend intens als diep verontrustend is en gevuld met Nicholson's unieke charme en persoonlijkheid, alles, van zijn gepatenteerde glimlach tot zijn manische gezichtsuitdrukkingen, helpt om de onaangename onvoorspelbaarheid van het personage, evenals sympathieke kanten, zo perfect vast te leggen. Er is iets ronduit bizar aan de schijnbaar natuurlijke manier waarop Nicholson Torrance overbrengt, en zijn langzame psychologische achteruitgang en worsteling met innerlijke demonen is ongeëvenaard. Een duistere, intense rol waarin elk moment authentiek en angstaanjagend aanvoelt, en die we beschouwen als Nicholson's absolute beste.