Donkey Kong Bananza

Ik ben echt niet jaloers op de taak die Nintendo's studio in Tokio met elk van zijn games op zich moet nemen. Op dit moment is EAD Tokyo bezig met een generatierun, voortkomend uit twee tijdloze Super Mario Galaxy projecten en dan misschien wel de beste 3D-platformgame aller tijden, Super Mario Odyssey. De volgende op de rol is Donkey Kong Bananza, een spel dat zijn eigen verwachtingen met zich meebrengt en grotendeels het eerste grote voorbeeld is van wat de Nintendo Switch 2 -hardware op tafel kan brengen. Onnodig te zeggen dat er veel afhangt van deze epische en verwachte titel.

Een paar weken geleden had ik de luxe om een deel van Bananza te spelen voor een preview waarin ik zei dat het brede scala aan mechanische diepgang het gebrek aan richting in het spel en de minder verhalend verfijnde benadering grotendeels compenseert. Na aanzienlijk meer uren blijf ik bij deze indruk, aangezien DK Bananza, hoe leuk en gevarieerd het ook kan zijn, er niet in is geslaagd om hetzelfde niveau van verwondering en verbazing vast te leggen als Odyssey of de Galaxies van tevoren. Laat me één ding duidelijk maken, ik zeg helemaal niet dat Bananza een slecht spel is, alleen dat ik niet denk dat het de uitmuntendheid waarmaakt die de projecten die eraan voorafgingen bereikten. Maar hoe dan ook, laten we ingaan op de meer ingewikkelde details.

Donkey Kong Bananza zet de beroemde aap centraal voor een avontuur dat draait om het steeds dieper graven in een planeet. De reden hiervoor is dat DK de taak heeft om te voorkomen dat een hebzuchtige en maniakale groep die bekend staat als de Void Company het centrum van de planeet bereikt en de schat oogst die het bezit. Deze immense inspanning vereist het doorkruisen van verschillende Layers, die in feite zeer gestileerde en unieke rijken of werelden zijn, die elk nieuwe mechanica bieden om onder de knie te krijgen, vijanden om te overwinnen en omgevingspuzzels om te voltooien. Naarmate je dieper en dieper graaft, kom je verschillende nieuwe personages, bondgenoten of bedreigingen tegen en begin je het overkoepelende verhaal samen te stellen met de schattige tienermetgezel Pauline in het hart.

Het verhaal zelf is een beetje een vreemde pil om te slikken, omdat er kernelementen en thema's zijn die dit avontuur fundamenteel definiëren, maar vanwege de structuur van DK Bananza kun je Layers volledig gaan zonder met een NPC te hoeven praten, wat betekent dat de verhaalbeats vaak buiten de boot vallen. Dit idee van een kernverhaal dat niet de ware kern van dit spel vormt, strekt zich ook uit tot hoe het levelontwerp werkt, aangezien je niet op een specifieke manier door elke Layer vordert, waarbij je kern- en bepalende momenten tegenkomt tijdens de reis. In plaats daarvan word je neergeploft in wat het best kan worden omschreven als een zandbak en krijg je de tools en vrijheid om de volgende Layer te bereiken hoe en zoals je wilt. Voor mij betekende dat bijvoorbeeld ronddwalen en op jacht gaan naar de verschillende verzamelobjecten, terwijl ik onderweg de nogal vergelijkbare sleutelverhaalmomenten afvinkte. Er is niets mis mee om het spel op jouw manier te spelen, maar het is vermeldenswaard dat het vrijere karakter van DK Bananza betekent dat je het gevoel hebt dat je gewoon door een landschap bulldozert en niet ingewikkeld nieuwe delen ervan tegenkomt.

Voor mij is dit ook de grootste kracht en zwakte van DK Bananza. De mechanische diepte die hier is gecreëerd, de mogelijkheid om levels aan gruzelementen te slaan en je eigen paden en wegen naar verzamelobjecten en verborgen gebieden en dergelijke te ontwikkelen, is een fantastisch idee dat keuzevrijheid en keuze van de speler ademt. Dit is een 3D-platformgame zonder rails of beperkingen op de manier waarop je je zaken aanpakt, maar dit gaat ten koste van het feit dat een groot deel van de gameplay vrij gelijkaardig aanvoelt en veel van de levels een zekere mate van memorabiliteit missen. Wanneer je voor het eerst in de Lagoon Layer valt en de deeltjeseffecten volledig ziet terwijl je steen en vuil vernietigt als een uitgerolde graafmachine, is dat een fantastisch gevoel dat een enorme grijns op je gezicht zal toveren. Maar na 20 uur terrein verpulveren, als je eenmaal weer een nieuwe Layer bereikt en je ziet voor de zoveelste keer nog eens 70+ Bananadium Gems om te verzamelen, plus meer dan 60 van het ene Fossil -type, plus 10 van een ander, en nog een om dat toe te voegen, begint het wonder te sijpelen en in plaats daarvan verlang je naar de meer verfijnde en uitdagingsgerichte platformgame-ervaring die de Super Mario -projecten boden.

Het punt is dat DK Bananza, ondanks al zijn mechanische diepte, in de praktijk eigenlijk een beetje een one-trick pony is. Het leeft en sterft op zijn vernietigingsfysica, en zelfs dit heeft een paar knikken in zijn pantser. Naarmate je dieper in de wereld duikt, raakt de camera in paniek en wordt het een nachtmerrie om te manipuleren, de verlichtingsengine is een beetje problematisch, vooral als je je in ondergrondse gebieden bevindt zonder lichtbron, de eigenlijke gameplay als geheel is gebouwd rond de kernmechanica van DK's punch-aanval en eerlijk gezegd is al het andere gewoon flair die vaker wel dan niet al te belangrijk is. Ik zal niet liegen dat Pauline een veel betere en interessantere metgezel is dan bijvoorbeeld Cappy, maar de diepgang die Cappy bood, doet wat Pauline op tafel brengt in het niet vallen, en dat strekt zich ook uit tot de actie en fundamentele mechanica.

Er valt iets te vieren over 3D-platformgames van Nintendo en hoe ze van toepassing zijn op een breed scala aan doelgroepen en demografieën, maar dat betekent zeker niet dat het ten koste hoeft te gaan van vrij saaie gevechten, als een voorbeeld. Enkele van de meest memorabele momenten in een 3D Mario-spel zijn de epische throwdowns met Bowser, terwijl in Donkey Kong Bananza bazen vaak een grap zijn met een zeer klein mechanisch bereik. Nogmaals, het voelt alsof er zo'n enorme nadruk is gelegd op de destructieve fysica en het levelontwerp dat sommige van de andere belangrijke aspecten buiten de boot zijn gevallen.

Maar dit is nog steeds een hoogwaardige 3D-platformgame van Nintendo. Dit is een bedrijf waar alles wat minder is dan pure uitmuntendheid aanvoelt als het laten vallen van de bal, en dat is hier precies het geval. We hebben het nog steeds over een game die je consequent kan verrassen, je elk uur of twee naar enorm verschillende Layers en omgevingen stuurt, en dit vervolgens combineert met een breed scala aan vijanden om te overwinnen, puzzels om te voltooien, uitdagingen om te beheersen en honderden en honderden verzamelobjecten om te vinden en te verzamelen. Er is een charme die maar weinig andere games kunnen evenaren, waarbij de relatie tussen DK en Pauline charisma uitstraalt, terwijl veel van de andere individuen tijdens de reis je ook redenen geven om te glimlachen. Of het nu gaat om de fantastische nummers die losbarsten als je een Bananza -formulier activeert en bijvoorbeeld in Zebra-Kong transformeert, of misschien het gevoel van nostalgie dat losbarst wanneer je een uitdagingsniveau betreedt en je bevindt in een traditioneel side-scrolling Donkey Kong 2D-avontuur. Er zijn zoveel prachtige momenten die een gevoel van vreugde oproepen, en dit is voordat we zelfs maar in de niche komen en eerlijk gezegd rare elementen waarvan ik aanneem dat de meerderheid van de spelers ze nooit zal aanraken, zoals de openlijk chaotische coöperatieve of de duister verborgen DK Artist -modus.

Nintendo heeft duidelijk besloten om in mechanische zin verder te gaan in dit spel, en ik kan dit waarderen, maar het is niet altijd ten goede gekomen aan het algehele geheel, en dat is waar ik denk dat Donkey Kong Bananza het meest struikelt. Als je van 3D-platformgames houdt, zul je veel plezier beleven aan dit spel, waarbij je uren doorbrengt met het aan stukken slaan van levels in de jacht op verborgen Banandium Gems en Fossils. Maar je zult ook bepaalde meer repetitieve systemen opmerken, of het nu gaat om de constante noodzaak om in je handen op de grond te klappen om de sonar van DK consequent actief te houden, de bijna irrelevantie van het RPG-achtige voortgangssysteem, of het feit dat veel van de Bananza vormen met elkaar crossoveren. Donkey Kong Bananza is hectisch, chaotisch, vol plezier en loopt over van charisma, maar het heeft ook duidelijke gebieden waar het kan worden gestroomlijnd en verbeterd, en dat is vooral het verhaal van dit spel.