Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age

Geen enkele rpg-reeks komt qua populariteit en culturele impact in de buurt van Dragon Quest in Japan. Veel van de aantrekkingskracht van de reeks is waarschijnlijk te danken aan de onmiskenbare visuele stijl van Akira Toriyama, de artiest achter de enorm populaire Dragon Ball-reeks. Het is echter voormalig Nintendo-president Satoru Iwata die volgens ons het beste het geheim achter het succes van Dragon Quest uitlegt en dat is de toegankelijkheid. Een Dragon Quest-game kan door iedereen, zonder enige voorkennis en zonder uitgebreide 'tutorials' te hoeven doorspelen, op te pakken en te spelen. De waarde van dit 'design'-filosofie moet niet onderschat worden in een medium dat vaak als te ingewikkeld en onbegrijpelijk wordt gezien door buitenstanders.

Buiten Japan heeft de Dragon Quest-reeks echter nooit dezelfde impact gehad. Dit veranderde ietwat toen Dragon Quest VIII in 2005 in de Verenigde Staten (en in 2006 in Europa) verscheen. Dit was de laatste keer dat er een hoofdgame in de Dragon Quest-reeks buiten Japan op een van de grote consoles verscheen. Dragon Quest IX was een exclusieve DS-titel en de MMORPG Dragon Quest X verscheen nooit buiten Japan. Dit betekent dat we met de release van Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age op de PlayStation 4 en pc kijken naar de eerste release in de reeks op een groot platform in meer dan twaalf jaar tijd.

In veel opzichten zijn de Final Fantasy- en Dragon Quest-reeks tegenhangers van elkaar. Als je een nieuwe game in de Final Fantasy-hoofdreeks oppikt kun je altijd iets nieuws verwachten met enkele bekende elementen die voortleven uit voorgaande delen. Als je aan de andere kant een nieuwe game in de Dragon Quest-hoofdreeks oppikt dan kun je een comfortabele bekendheid verwachten met slecht het absolute minimum aantal aanpassingen die de reeks net genoeg geven voor de hedendaagse standaard. Dragon Quest XI bevestigt deze kant van de reeks vanaf de allereerste minuut.

Deze nostalgische 'old school'-stijl hoeft geen minpunt te zijn. Soms is een bezoek aan je ouderlijk huis en een warme maaltijd van je moeder precies hetgene wat je nodig hebt. Je weet precies hoe het smaakt en dat is exact de reden waarom je thuis bent gekomen. Dragon Quest XI bevat datzelfde gevoel. Als je eerder Dragon Quest hebt gespeeld, weet je precies wat je kunt verwachten. Als het aan de andere kant de eerste keer is dat je een Dragon Quest-game speelt, is dit ook een geweldige plek om te beginnen aan de reeks.

Laten we beginnen met het gedeelte waarin Dragon Quest-games altijd het minst in zijn geweest: het hoofdverhaal. In iedere game stap je in de schoenen van de stille held, een voorbestemde die is uitverkoren door een hogere macht met de taak heeft om de wereld te reden van een standaard schurk die de wereld wil verdoemen en heeft gevuld met monsters. Goed en kwaad zijn onomstotelijke categorieën waar ieder personage gebruikelijk tot een van de twee behoort en de echte kwaaie zijn vanaf een afstand al te spotten dankzij hun duistere uiterlijk. Het is geen verassing dat dit allemaal ook voor Dragon Quest XI geldt. Je stapt in de schoenen van de Luminary, uitgekozen door de World Tree: Yggdrasil, geboren met een teken op je linkerhand wat aanduidt dat je de herboren held bent uit de Age of Heroes. Aangezien je geboorte het dreigende einde betekent van de duistere krachten in de wereld, besluiten deze je thuisland aan te vallen bij je geboorte en om het lot te dwarsbomen. Je weet de aanval echter te overleven en vele jaren later ben je eindelijk klaar om aan je avontuur te beginnen en je roeping te vervullen.

Er zitten geen buitengewone verrassingen in het hoofdverhaal en zelfs al hebben je handlangers veel charme, ze springen er nooit uit als de meest unieke personages. Ondanks dit slaagt de game er toch nog in om zo nu en dan te verrassen. Op het punt dat je in de jrpg-waas glipt, waar alles op autopiloot lijkt te gaan, komt te game met een subplot aanzetten dat er in slaagt om je emotioneel te raken. Na dit subplot blijf je emotioneel achter en bedenk je dat "Dit is waar Dragon Quest omdraait", en dat klopt. Het overkoepelde hoofdplot in de Dragon Quest-games gaat altijd over een uitverkorene in gevecht met een duistere schurk en dat blijkt nooit erg interessant. Waar de games in uitblinken zijn de voortreffelijke zijverhalen en losstaande verhaallijnen die je bij blijven na het uitspelen van de game. Zelfs al hebben deze niet altijd een grote impact op het hoofdverhaal, ze maken de ervaring een meer memorabele.

Het is geen verassing dat Dragon Quest XI er visueel prachtig uitziet. De duidelijke en onderscheidende stijl van Akira Toriyama is nooit beter tot leven gebracht en het is echt indrukwekkend hoeveel energie Square Enix in het project heeft gepompt om deze prachtige visie te verwerkelijken. Zelfs na meer dan vijftig uur in de game weet het nog je adem weg te nemen met de prachtige visuele kwaliteit en oude fans zullen zich waarschijnlijk verheugen als ze hun oude geliefde reeks op zo een grootste manier weer tot leven zien komen. De voortreffelijke visuele presentatie maakt het ook makkelijk voor de personages en monsters om je in te pakken met hun charisma en persoonlijkheid.

De gameplaymechanismen zijn behoorlijk rechtdoorzee en eenvoudig onder de knie te krijgen, wat Dragon Quest XI een goed beginpunt maakt voor nieuwkomers in de reeks. Je hebt een enorme wereld om te verkennen met hoofd- en zijquests, en tijdens je avontuur kun je mensen in nood helpen, een kruisbooguitdaging voltooien, meedoen aan paardenraces, gokken in het casino en monster bevechten - om enkele voorbeelden te noemen. De monsters dwalen vrij rond op de wereldkaart en in de kerkers en kastelen, waardoor er geen sprake meer is van willekeurige gevechten en je ze ook kunt vermijden als je wilt. Het vechten is volledig 'turn-based' en je kunt er voor kiezen om handmatige bevelen te geven of ieder personage een vooraf ingestelde vechtstijl te geven (geen genade, gebruik geen MP, vecht verstandig, etc.).

Een nieuw element in Dragon Quest XI is Pep Power, waardoor je personage in een gloeiende krachtpatser verandert, Dragon Ball-stijl, en ze speciale aanvallen kunnen uitvoeren. Dit was tot op zekere hoogte ook mogelijk in Dragon Quest VIII, waarbij je met het schrap zetten tegen aanvallen kracht verzamelde en de speciale kracht van het personage kon loslaten. Pep Power wordt echter automatisch losgelaten tijdens gevechten bij het bereiken van bepaalde eisen. De 'skill tree' waarmee je personages verbetert is ook een nieuwe toevoeging aan de reeks. Bij het opzetten van je kamp kun je een draagbare smederij gebruiken en nieuwe uitrusting maken (wat leuker is dan het klinkt). Een andere nieuwe toevoeging is de mogelijkheid om tijdens gevechten vrij rond te lopen in een cirkelvormig gebied, vergelijkbaar met de gevechtssystemen in recente Tales-games en Ni no Kuni II: Revenant Kingdom. In Dragon Quest XI is dit puur cosmetisch, waardoor je je afvraagt waarom ze dit op de eerste plek hebben toegevoegd en je vervolgens de gevechtscamera verwisselt voor de Classic Mode.

Dat brengt ons bij het kern van het probleem waar Dragon Quest XI mee kampt, namelijk innovatie. Of beter gezegd, het gebrek daarvan. Ieder poging om iets nieuws te doen is óf op een schaal waarvan je het nut niet ziet (zoals het open gevechtscamerasysteem) of waar de reeks gewoon de hedendaagse standaard achternaloopt. In plaats daarvan kiest de game er voor om zich te richten op het nostalgische gevoel dat spelers wellicht hebben dankzij eerdere games in de reeks, zoals Dragon Quest VIII. Het probleem is dat een van de redenen dat Dragon Quest VIII zo populair is geworden het juist de vernieuwingen waren in de reeks en het genre.

Sinds de release van Dragon Quest VIII in Europa in 2006 zijn jrpg-fans getrakteerd op meesterwerken als Final Fantasy XII, Bravely Default, The Last Story, Xenoblade Chronicles, Lost Odyssey, Tales of Xillia, Persona 4 en Ni no Kuni: Wrath of the White Witch - om er maar een paar te noemen. Het afgelopen jaar was bovendien een geweldig jaar voor het genre met games als Tales of Berseria, het unieke en enorm memorabele Nier: Automata en uiteindelijk Persona 5, de nieuwe koning van de turn-based jrpg's. Tot nu to hebben gamers dit jaar kunnen genieten van Ni no Kuni II: Revenant Kingdom, wat een nieuwe standaard heeft neergezet hoe een bepaalde visuele stijl digitaal tot leven kan worden gebracht, en Octopath Traveler, dat er in slaagde om het oude met het nieuwe te combineren voor een hedendaagse generatie.

Zo kunnen we door blijven gaan, maar ons punt is inmiddels duidelijk; er is veel gebeurt op jrpg-gebied sinds 2006 en afgezien van de verbeterde graphics lijkt Dragon Quest XI dit feit niet te accepteren. De game voelt ouderwets aan, te traag en te moeizaam om te kunnen concurreren in dit genre in 2018. De game biedt niet wat je niet even goed of zelfs beter in andere games kunt krijgen en dat is niet goed genoeg voor een game die claimt minimaal 50 uur van je tijd in beslag te nemen.

De schuld is gedeeltelijk te verwijten aan enkele van de oude gebruiken van de reeks die op pijnlijke wijze toe zijn aan vervanging. Laten we enkele voorbeelden uit Dragon Quest XI benoemen: keuzes waarbij je gedwongen wordt dezelfde dialogen aan te horen tot je het "juiste" antwoord kiest; lange en ontoereikende menu's - als je bijvoorbeeld wilt saven moet je eerst naar een kerk of heilig beeld en vervolgens door enkele tekstregels klikken; opties die geen echte functie meer hebben, omdat de game een efficiënter systeem heeft toegevoegd - waarom zou je een priester vragen hoeveel ervaringspunten je nodig hebt op te 'levelen' als je dit gewoon in het menu kunt zien; tussenfilmpjes die eindigen en twee meter met je personage laten lopen om vervolgens het volgende tussenfilmpje in te starten; en laten we niet vergeten hoe de speciale aanvallen van enkele vrouwelijke personages zich richten op het geslacht, lichaam en sensualiteit - zelfs als dit totaal niet bij het karakter van het personage past. Het zijn veel van deze kleine ergernissen bij elkaar die niet onder tafel zijn te schuiven.

Het is wellicht ook tijd om de muzikale fakkel van de 87-jarige Koichi Sugiyama, de Ennio Morricone van videogamemuziek, door te geven. Er zijn hier en daar zeker veel prettige melodieën te horen, maar veel van de muziek klinkt als het is opgenomen met een goedkope synthesizer. Dat werkte misschien in 2006, maar het is treurig dat de krachtige hardware niet gebruikt wordt voor betere en meer memorabele muziek.

Ondanks het gebrek aan innovatie is het nog steeds makkelijk om te genieten van Dragon Quest XI, vooral als je een oudere fan bent. Als je nog twijfelt of je tijd en geld aan deze game wilt besteden kun je jezelf twee vragen stellen: heb ik Dragon Quest eerder gespeeld én vond ik dat leuk? Als het antwoord op beide "ja" luidt dat is dit een 'no-brainer'. Je zult dit keer enorm veel content vinden om van te genieten (bedenk alleen dat andere games in het genre hetzelfde even goed al dan niet beter doen). Er is hier entertainmentswaarde te vinden, ondanks de overduidelijke tekortkomingen van de game, en eerlijk gezegd heeft Square Enix nog te doen als het plannen heeft voor een twaalfde deel in de reeks.