Dreams of Another

Tijdens mijn tijd als recensent heb ik veel vreemde games gespeeld, vooral omdat ik het leuk vind om obscure en "rare" indiegames te verkennen en uit te proberen. Dit is vaak waar de beste game-ervaringen te vinden zijn, en ik zou zeggen dat Dreams of Another een van de vreemdste games is die ik heb geprobeerd, omdat ik het eigenlijk een beetje moeilijk te begrijpen vind.

Dreams of Another is een shooter gemaakt door multimediakunstenaar Tomohisa Kuramitsu, die ook de artiestennaam "Baiyon" draagt. Hoewel hij ook beeldende kunst, workshops en muziek maakt (hij heeft een paar nummers bijgedragen aan Little Big Planet 2 en alle muziek voor dit spel), is hij waarschijnlijk het best bekend in ons deel van de wereld om zijn werk aan PixelJunk Eden 2.

Dreams of Another... Het eerste dat opvalt als je het spel start, is de unieke visuele stijl. Ik kan geen ander spel bedenken dat er zo uitziet. Het maakt gebruik van een technologie genaamd "Point Cloud Technology", die bestaat uit duizenden deeltjes van verschillende groottes, vormen en transparantie, en wanneer ze dicht bij elkaar worden geplaatst, kunnen ze verschillende objecten vormen, zoals huizen, bomen, mensen of wat de game-ontwerper maar wil. Er zijn waarschijnlijk veel voordelen aan deze technologie, maar een van de meest voor de hand liggende in Dreams of Another is dat je de omgeving gemakkelijk kunt manipuleren, afhankelijk van hoe de speler ermee omgaat. Daar komen we zo op terug.

Zoals ik in het begin al zei, is Dreams of Another een vreemd spel. Ik ben niet bang om toe te geven dat ik grote delen van het spel geen idee had wat er zich voor mijn ogen afspeelde, maar ik zal proberen het hier een beetje uit te leggen. Je kruipt in de huid van "De man in pyjama" (letterlijk een man in pyjama) en de actie speelt zich af in vier verschillende abstracte dromen.

Je ervaart de dromen in kleine fragmenten in wat een willekeurige volgorde lijkt, omdat je vaak van de ene droom naar de andere springt. Dromen zijn vaak vreemd, en dat zijn deze dromen ook. Ze gaan onder andere over een clown die zijn pretpark wil verkopen met versleten attracties die niet meer werken, over drie kleine visjes die een uitweg zoeken uit een groot aquarium omdat ze hebben gehoord dat er aan de andere kant iets is dat "de zee" wordt genoemd, en over de zoon van een kunstenaar die het levenswerk van zijn vader wil nabootsen met alleen robots, Waardoor hij zich afvraagt wat kunst eigenlijk is.

De dromen beginnen vaak met vormeloze wolken van deeltjes waar je niet doorheen kunt bewegen. Naast je pyjama ben je uitgerust met een machinegeweer (en later ook met granaten en een bazooka), en door in de deeltjeswolken om je heen te schieten, begin je je omgeving opnieuw vorm te geven. De deeltjes bewegen, veranderen van vorm en grootte, en op deze manier verschijnen huizen, bomen, carrousels en nog veel meer. Met andere woorden, je creëert door te schieten en te "vernietigen".

Terwijl je de deeltjeswolken wegschiet en er een tastbare wereld verschijnt, kun je beginnen te bewegen en met verschillende mensen praten. Je kunt er ook voor kiezen om te luisteren naar wat de verschillende dingen te zeggen hebben (ja, dode dingen hebben gedachten en meningen); Er kan bijvoorbeeld een brievenbus zijn die het beu is dat mensen er brieven in stoppen zonder het eerst te vragen, en de brievenbus laat vaag doorschemeren dat dit misbruik kan zijn. Ik kwam ook een stervende mol tegen wiens laatste wens het was om champagne te drinken in een jacuzzi. Ja, dromen zijn soms best vreemd.

Dus ren je rond in je pyjama, tot de tanden bewapend, en overal waar je komt word je achtervolgd door een pacifistische soldaat die denkt dat hij nutteloos is. Je bent niet zo'n soldaat als je de trekker niet kunt overhalen, en daar heeft hij misschien een punt. Door echter met hem te praten, krijg je meer granaten en meer munitie voor je bazooka, want hij heeft ze duidelijk niet nodig.

Zoals je uit het bovenstaande kunt opmaken, lijkt dit nogal eigenaardig, en het kan een beetje een uitdaging zijn om het algemene concept te begrijpen. Het kan best zijn dat anderen dit allemaal kunnen begrijpen, en misschien ben ik het die niet abstract genoeg kan denken, maar ik had het gevoel dat ik een hele verhalende laag miste. Wat probeert Baiyon hier te zeggen? Wat is zijn nut met deze abrupte en abstracte dromen?

De gameplay zelf is uiterst eenvoudig; Je schiet op deze deeltjeswolken om ruimte te creëren en de omgeving vorm te geven, je praat met de clown, de vis, de soldaat en andere personages, en je lost heel eenvoudige puzzels op. Na 5-7 minuten eindigt de droom plotseling en word je doorgestuurd naar een ander fragment van een heel andere droom. En zo gaat het maar door. Na de eerste 5-10 minuten van het spelen van het spel heb je alles gezien wat het te bieden heeft op het gebied van gameplay. Het wordt daarom snel eentonig, en als het plezier van het fotograferen op deze deeltjeswolken eenmaal is uitgewerkt (het is in het begin best cool), blijft er niet veel opwinding of entertainment over als je, zoals ik, ook je interesse in het verhaal verliest. Tegen het einde van het spel, na ongeveer 8 uur, smeekte ik gewoon om te stoppen omdat ik er genoeg van had.

Dreams of Another ondersteunt ook de PlayStation VR2 headset, dus ik moest hem uit de achterkant van de kast graven. Als je in VR speelt, kun je kiezen tussen twee verschillende VR-modi: third-person (zoals in de flatscreenversie), waarbij je speelt met je DualSense -controller, en first-person, waar je speelt met de PS VR2 Sense -controllers. Deze versie is veel meeslepender, maar in beide modi word je helaas uit de VR-ervaring gehaald, omdat tussenfilmpjes niet in echte VR worden afgespeeld, maar gewoon op een scherm in de headset. Het is een beetje teleurstellend en de game schakelt constant tussen VR-modi en dit venster waarin een filmpje wordt afgespeeld alsof het op je tv is. Het is niet echt goed.

Ik hou meestal van "kunstzinnige" spellen die visueel iets anders proberen te doen dan wat we normaal weten en hier is Dreams of Another een schot in de roos. De visuele kant is volledig uniek, soms ronduit mooi, en op andere momenten gewoon leuk, verleidelijk en heel, heel anders.

Dat gezegd hebbende, kan ik er gewoon niet achter komen wat Baiyon met dit spel probeert te zeggen. Wat er voor me gebeurt, slaat bijna nergens op voor mij. Hoe passen de vier verhalen over een clown die een reeks defecte pretparkattracties wil verkopen aan een multinational bij vissen die van lichtshows houden en dromen van een leven in de zee? Ik kom er niet uit.

Ik heb me ook gerealiseerd dat dit waarschijnlijk een soort kunst is. Sommigen snappen het, anderen niet. En ook al beschouw ik mezelf als iemand die goed is in het interpreteren van kunst en die houdt van eigenzinnige en mysterieuze spelletjes, Dreams of Another gaat over mijn hoofd. Dit is ook terug te zien in mijn score, gecombineerd met extreem eenvoudige gameplay, dus het kan best zijn dat anderen het absoluut fantastisch vinden en een diep en mooi verhaal hebben, en dat is ook prima. Zoals met zoveel andere kunst, is het geheel aan het individu om te interpreteren wat ze zien, en dit was gewoon niets voor mij.