Duck Detective: The Secret Salami

Laat ik beginnen met te stellen dat het centrale concept achter Duck Detective: The Secret Salami, vrij briljant is. Dit is belangrijk om te benadrukken, omdat deze recensie gemakkelijk als klagen zou kunnen overkomen, want hoewel ontwikkelaar Happy Broccoli Games het juiste sjabloon heeft, een scherpe combinatie van esthetische, verhalende en mechanische elementen, is het bindweefsel ertussen gewoon te onsamenhangend om het van harte aan te bevelen.

In Duck Detective ben je, grappig genoeg, de eendendetective Eugene McQuaklin, in een wereld van antropomorfe dieren in de beste Pixar-stijl. Hij heeft onlangs een brute scheiding achter de rug vanwege een verslaving aan wit brood (ja, dat is een thema dat door het hele spel loopt) en heeft een zaak nodig om hem af te leiden van zijn deprimerende leven, evenals geld voor de dag en onderweg.

Plots duikt zo'n geval op van een mysterieuze medewerker van de busmaatschappij Bearbus, en je haast je erheen om te zien wat er aan de hand is. Hier kom je ook op het spoor van The Salami Bandit, die de verschillende werknemers van Bearbus tegen elkaar uitspeelt, en dan begint de wilde speurtocht. Het is aan jou om de bandiet te identificeren, want je bent... nou ja, Duck Detective.

De game maakt gebruik van een isometrisch perspectief en je beweegt je geleidelijk door Bearbus, waarbij je een relatief beperkte cast van personages interviewt. Naarmate de zaak ingewikkelder wordt, krijg je toegang tot meer kamers en zul je, in grote lijnen, dezelfde personages voortdurend nieuwe informatie presenteren die is verzameld, wat vervolgens leidt tot nieuwe onthullingen. Dit speelt zich af door middel van een reeks relatief vooraf gedefinieerde systemen die, hoewel ze het gevoel geven dat je een detective bent die de zaak op het spoor is, niet op een creatieve manier kunnen worden gemanipuleerd of georganiseerd.

Het primaire gameplay-mechanisme is, op een meer structureel niveau, het verzamelen van woorden, deze woorden komen voort uit het observeren van de verdachten, het doornemen van hun persoonlijke bezittingen of het stellen van specifieke vragen. Deze woorden kunnen vervolgens aan uw notitieboekje worden toegevoegd, waardoor u dichter bij een daadwerkelijke oplossing komt. Dat is geen slecht idee, want door zelf de zinnen te vormen voelt het alsof je het mysterie geleidelijk zelf ontrafelt, en het geeft veel voldoening om een aspect van de totale zaak zo goed te hebben begrepen dat je snel alle juiste woorden in een ononderbroken volgorde invult.

Het probleem is dat de game niet bijhoudt wat deze personages daadwerkelijk hebben gezegd en wat er daadwerkelijk aan de hand is. Je hebt alleen je woorden, die, opgesplitst, net zo flauw kunnen zijn als de namen van individuele werknemers, en dan heb je een nogal oppervlakkige verzameling bewijsmateriaal die alleen met een korte notitie wordt beschreven. Met andere woorden, het spel geeft je geen bevredigend overzicht van de contexten waarin de werknemers je hebben geplaatst, en dus kan het snel veranderen in puur giswerk omdat je niet over de nodige informatie beschikt om de puzzels op te lossen die het spel je voorschotelt. De zogenaamde 'Deductions' zijn een uitstekend idee dat helaas snel uit elkaar valt als de andere systemen van het spel het niet kunnen bijbenen.

Zo is er een overzicht van 'Verdachten'. Maar hier kun je maar drie generieke kopjes over elk personage krijgen, zoals Rufus de conciërge is een 'sci-fi-fan', is een 'praktisch persoon' en is een 'conciërge'. Ja, deze drie stukjes informatie zijn nuttig op specifieke momenten, maar nergens is er een samenvatting van waar ik met Rufus over heb gesproken, of wat ik later te weten kom over zijn relaties met de andere werknemers, met Bearbus in het algemeen, of met de acties van The Salami Bandits. Dit wordt alleen maar frustrerender rond de helft, waar de code die je moet kraken is wie welke geschenken heeft gegeven aan een werknemer genaamd Sophie. Je krijgt gewoon niet genoeg om door te gaan, en het enige wat McQuaklin te bieden heeft, is dat het waarschijnlijk slim zou zijn om 'met de werknemers te praten'. Bedankt daarvoor, eend.

Het spel duurt iets meer dan drie uur en bestaat alleen uit deze ene zaak. Het speelt zich allemaal binnenshuis af, dus het hele concept van het gebruik van een trenchcoat-eend in de regen met een noir-achtige soundtrack valt vrij snel uit elkaar, omdat er geen noir-iconografie te vinden is op de nogal gezellige Bearbus-werkplek. Het hele noir-idee neemt al snel ruimte in beslag achterin de kamer en komt nooit naar voren. Ik had me gemakkelijk een mysterie kunnen voorstellen dat zich afspeelt in een meer detectivevriendelijke omgeving, bij voorkeur met verschillende gebouwen om meer esthetische variatie te bieden. Maar de game trouwt zich snel met deze ene locatie, en als gevolg daarvan is het een beetje een sleur.

Maar nogmaals, alle ideeën zijn er. Antropomorfe dieren zijn altijd een leuke, eigenzinnige manier om met specifieke karaktereigenschappen te spelen, de opzet met woorden in het notitieboekje zou gemakkelijk een meer diepgaande puzzel kunnen worden met veel meer vrijheid voor de speler, en zowel de stemacteurs als de Paper Mario -achtige graphics zijn perfect.

Maar Duck Detective schiet tekort, ook al werkt het op een bepaalde manier. Het is niet slecht, maar het geheel ruikt naar ongerealiseerd potentieel, en ik hoop echt dat Happy Broccoli de kans krijgt om deze formule nog een kans te geven, want het concept is ronduit briljant. Het is ook veel beter dan het eigenlijke spel dat eruit is voortgekomen.