The Killer

Om te beginnen wil ik proberen u op de hoogte te brengen van de situatie tussen mij en de heer David Fincher. Zie je, we zijn vrienden. Hechte, hechte vrienden die elkaar al heel lang kennen en regelmatig elkaars werk prijzen. Of nee, dat was verkeerd. Helemaal fout. De heer Fincher weet niet echt wie ik ben en heeft geen idee van de onzin die ik dagelijks in tekstvorm verspreid, maar ik ken hem goed. Of ja... Nee. Dat was ook verkeerd. Ik ken David natuurlijk niet als persoon, maar ik ben wat velen een Fincher-fanboy zouden noemen. Ik hou van The Game. Ik hou van Seven. Ik hou van Fight Club. Ik hou van Gone Girl. Ik hou van Mindhunter. Ik ben dol op The Social Network en dus is het niet moeilijker dan dat als je dat niet doet - je kunt hier een of twee beoordelingssticks afknippen. Omdat Fincher mijn huisgod is, zo simpel is het.

Gebaseerd op het Franse stripboek Le Tueur (Jacamon / Matz), gaat The Killer over een naamloze huurmoordenaar gespeeld door Michael Fassbender die in de openingsscène wacht op het inchecken in het hotel van een "doelwit" dat, om redenen die nooit worden onthuld, moet worden vermoord. De klus gaat mis, het wordt echt rommelig en The Killer wordt gedwongen om in een wilde paniek te vluchten. Dan probeert zijn werkgever eventuele sporen uit te wissen door twee andere huurmoordenaars in te huren die de opdracht krijgen om onze naamloze moordenaar naar het dodenrijk te sturen. Het is nooit bijzonder gewelddadig (minus een echte stoeipartij in een huis in Florida), maar het is altijd fascinerend interessant en prachtig.

De steenkoude moordenaar van Fassbender is even berekenend als intelligent, en zoals hij zichzelf beschrijft, leeft hij volgens een paar eenvoudige regels en benaderingen van de zeer veeleisende taak om door het land te reizen en andere mensen te doden. Houd je aan het plan. Wijk nooit af. Improviseer nooit. Vertrouw niemand. Doe niets waar je niet voor betaald krijgt. Voel geen empathie. Fincher bouwt een ongelooflijk stijlvolle noir-wereld gedrenkt in maanlicht en het flikkerende licht van tl-armaturen in het half afgebouwde kantoor waar The Killer zich verbergt.

De film als geheel wordt uitsluitend verteld vanuit het perspectief van The Killer en het is een inzicht in een leven zonder relaties buiten zijn werkgever en de slachtoffers die hij doodt die we mogen betreden. Veel ervan gaat over opgaan in de massa. Drukte en visuele anonimiteit gebruiken als vermomming. Veel ervan gaat over wachten. Scouting. Wachten. Kijken. Als het er hard aan toe gaat, is het vaak zo koud, realistisch ondramatisch, wat natuurlijk precies het tegenovergestelde is van hoe dit soort thrillers er meestal uitzien. Er zijn hier geen 800 meter lange sluipschuttermoorden, geen achtervolgingen of springen tussen daken. Vergeet ook karatetrappen of bazooka's. De moordenaar van Fassbender geeft de voorkeur aan de tot zwijgen gebrachte Glock vanwege zijn betrouwbaarheid en relatief lichte gewicht. Hij is systematisch, ultranauwkeurig, zorgvuldig en ervaren op een manier die me zonder twijfel of aarzeling in het personage doet geloven. Fassbender is hier erg goed.

De cinematografie van Erik Messerschmidt (Mank, Mindhunter) is misschien wel het beste deel van deze film. Elk frame kan worden ingelijst en de manier waarop hij (plus Fincher) het natuurlijke licht van straatlantaarns, zaklampen en koplampen van passerende auto's gebruikt, is ronduit fantastisch. Maar hoe goed is het... Werkelijk? The Killer is niet Finchers mooiste moment. Verre van dat. Het einde voelt afgekapt en ik had hier graag meer gezien, een dieper inzicht. Het is echter een ijskoude, supercoole, ultra stijlvolle thriller die vermaakt en fascineert.