Five Nights at Freddy's

Het gaat niet zo goed met bewaker Mike, die volledig werkloos lijkt te zijn dankzij een jeugdtrauma dat hem constant achtervolgt, en hij wordt zo wanhopig dat hij gedwongen wordt een nachtelijk optreden te accepteren in een verlaten pizzeria genaamd Freddy Fazbear's Pizza. Bij een belabberd loon moet het worden toegevoegd. Degenen onder jullie die het indie-juweeltje van Scott Cawthon hebben gespeeld, of in ieder geval honderden Youtubers hun hart in hun keel hebben zien steken, weten wat ze kunnen verwachten: een aantal animatronische feestbeesten hebben besloten om de hoofdpersoon vijf nachten op rij te terroriseren en de horror is intens!

Nou, helaas is deze verfilming niet erg eng. Het is niet eens in de verste verte angstaanjagend. Net als het spel zijn er enkele goedkope jumpscares, maar wat het originele spel zo succesvol maakte, was de stress van het niet omgaan met energieverdelingen tussen beveiligingsdeuren en bewakingsschermen. Daar zit om voor de hand liggende redenen niet veel van in de film, waardoor de Five Nights at Freddy's-aanpassing een ongewoon tamme en vreemd gezinsvriendelijke horrorervaring is. Een deel ervan is waarschijnlijk met opzet gedaan.

Zo is er een subplot dat sterk riekt naar familiefilms uit de jaren 80/90, waarbij een boze tante een voogdijstrijd probeert te winnen met de hulp van enkele incompetente trawanten en een gladde advocaat. Er is zelfs een liefdesbelang voor de hoofdpersoon in de vorm van politieagente Vanessa. Het is duidelijk dat ze de franchise wilden aanpassen aan een zo breed mogelijk publiek, dus de film verliest zeker wat van zijn scherpte. Toch weet Five Nights at Freddy's te charmeren met zijn claustrofobische omgevingen en goed gemaakte dierlijke robots, wat onverwacht was gezien hoe rommelig de film in de kern is.

Het is inderdaad moeilijk om te weten welke toon regisseur Emma Tammi probeert te zetten wanneer de huiveringwekkende horror wordt vermengd met gezinsvriendelijk gezwets, waarbij het ene moment de helft van zijn lichaam wordt opgegeten door een moordende robot en het volgende moment de hoofdrolspelers een gezellig fort bouwen met de nachtmerriemachines in een soort muzikale montage (?). Het is allemaal vreemd bloedeloos en veel van de spanning ontbreekt - vooral als je halverwege in een belachelijk ingewikkeld spookverhaal wordt getrokken - maar het is ook voldoende middle-of-the-road gezellig om het spel recht te doen in termen van esthetiek en sfeer.

Dit is fanservice in zijn puurste vorm, waar de meest hardcore fans veel plezier zullen beleven aan het kijken naar Freddy, Chica, Foxy en de rest van de bende die indringers in hun geliefde pizzeria proberen te elimineren. Degenen die geen enkele band hebben met de franchise, aan de andere kant, zullen zich hoogstwaarschijnlijk dood vervelen dankzij de ongelijke kwaliteiten en het rommelige plot, dat hier probeert de achtergrondverhalen van verschillende games in te proppen om een anders erg dun en voorspelbaar spookverhaal in te vullen. Het is ook een beetje te lang voor zijn eigen bestwil, waarbij het geheel minstens een half uur te lang aanvoelt.

Matthew Lillard valt op in een zeer kleine rol als loopbaanadviseur in wat het best kan worden omschreven als een allegaartje van goede bedoelingen. Ik denk dat je zeker de liefde voor deze franchise kunt voelen, en ik hou van de sfeer uit het begin van de jaren 2000, maar Five Nights of Freddy's voelt meer als een fanfilm die je op YouTube kunt vinden dan als een uitbundige horrorfilm van een grote studio. Zoals ik al zei, er is niets om voor te huiveren, maar als je gewoon op zoek bent naar wat Freddy Fazbear-nostalgie, zou dit nog steeds werken als een onschuldige Halloween-traktatie.