Godzilla Minus One

Shin Godzilla uit 2016 verbaasde zowel fans als volgers met zijn frisse herinterpretatie van de goede oude Gojira, gericht op sociale kritiek en duidelijk geïnspireerd door de verwoestende ramp in Fukushima. Persoonlijk vond ik de film geweldig, maar ik kan ook de teleurgestelde fans begrijpen die meer monstervernietiging en minder gangenpolitiek verwachtten. Tegen die fans kan ik alleen maar dit zeggen: jullie gebeden zijn eindelijk verhoord in de vorm van Godzilla Minus One, Toho's meest effectieve Godzilla-film tot nu toe.
De plot draait om een deserterende kamikazepiloot die na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn weg terug in de samenleving probeert te vinden, maar wiens eer hem niet toestaat het leven te leiden dat hij denkt niet te verdienen. Een bepaald monster weigert hem met rust te laten: een meterslange monsterkwelgeest die radioactief vuur spuit en oorlogsschepen verplettert met zijn blote tanden. Dus, net als Shin Godzilla, is deze reïncarnatie niet om mee te spotten en keert terug naar de donkere wortels van de filmreeks uit 1954.
Dit is ook niet de antiheld die we gewend zijn van de flauwe uitstapjes van Hollywood, of de dinosaurus op de kleuterschool die een tijdlang vooral werd geassocieerd met kinderachtige demografie; Dit is een destructieve kracht van de natuur die alles en iedereen op zijn pad walst, zonder oorzaak, zonder motief, zonder achting. Er gaan nog geen vijf minuten voorbij voordat we kennismaken met de horrorhagedis in al zijn glorie en elke seconde met dit iconische filmreptiel is een huiveringwekkende en prachtig brute ervaring. Ik maak geen grapje als ik zeg dat er af en toe een traan uit mijn ooghoeken is ontsnapt, want Godzilla doet gewoon waar hij goed in is: vernietigen, verpletteren, verpulveren. Alleen al de combinatie van de krachtige muziek van Akira Ifukube en de angstaanjagende strijkers van Naoki Sato doet je rillen van plezier als het tijd is om te stampen en uit te wissen.

Er is hier misschien een nostalgische factor aan het werk, maar het is vooral de voelbare passie van regisseur Takashi Yamazaki die het hart van deze Godzilla-fan verwarmt, als een radioactieve laserstraal door de borstkas. Het is old school, het is cool en het is razend vermakelijk. Ik was vooral verrast door hoeveel de karaktergedreven kern me uiteindelijk raakte, ondanks dat ik af en toe in tv-achtige melodramatische valkuilen verviel en ondanks enkele kleine zorgen over het tempo in de tweede helft van de film.

Er zit zoveel bedachtzaamheid, effectieve humor en oprecht hart in het script dat je de onhandige tekortkomingen snel vergeet wanneer de film eindelijk culmineert in de meest nagelbijtende climaxsequentie in de geschiedenis van de show. Sterker nog, ik ben waarschijnlijk niet meer zo vastgelijmd aan een climax sinds Kenobi "Use the force" fluisterde in A New Hope. De overlevingsdrift en het gedeelde trauma van de personages is het enige fundament dat Godzilla niet kan smelten, waarbij je even de B-filmvibe van de serie vergeet en volledig wordt ondergedompeld in de krachtige kaken van filmische verhalen.

Minus One is onvergelijkbaar, monsterlijk, gespierd, menselijk, meesterlijk...? de natte droom van een Godzilla-fan, puur en eenvoudig. Het is spectaculaire filmmagie die ik op het moment van schrijven meteen nog eens wil zien. De geliefde kaiju heeft een hobbelige weg achter de rug door zijn ongelijke filmreeks, maar nu hebben zowel Yamazaki als Godzilla een fantastische richting uitgeroeid voor 's werelds beste radioactieve hagedis en ik duim dat er al een monsterlijk vervolg in ontwikkeling is.