Hauntii Preview: Liefde in Limbo

Veel Gamescom wordt besteed aan het haasten rond, haasten om je volgende afspraak te halen en hopen dat je slechts vijf minuten te laat bent in plaats van tien. Tegen het einde ben je moe, meestal klaar om naar huis te gaan, maar dat betekent niet dat je niet kunt genieten van een juweeltje wanneer het opduikt.

Hauntii was een van de laatste games die ik mocht spelen in mijn tijd op Gamescom. Het is een spel over het hiernamaals. Je spawnt in als de titulaire Hauntii, op een plek die je niet herkent, zonder herinneringen aan wie je was in het leven en waarom je hier bent achtergelaten. Al vroeg krijg je toegang tot je primaire vuur- en dash-opties, waarmee je schimmige wezens kunt opruimen en de duisternis kunt vermijden die zich eindeloos uitstrekt voorbij de kleine lichtpuntjes die je tegenkomt.

Hauntii is geen typische twin-stick shooter. Het gaat er niet om je te overladen met vijanden, de gameplay hectisch te maken of de druk op te voeren. Het gaat om een verhaal, Hauntii's verhaal, om precies te zijn, naarmate we meer over hen ontdekken en hun zoektocht om hoog te vliegen met de Eternians, die in feite de versie van engelen van dit spel zijn. Het verhaal staat hier centraal, en het betekent dat Hauntii een langzamer, meer ontspannen tempo heeft, waar je tijd hebt om te ademen in de prachtige omgevingen. Met een unieke schetsstijl voor de visuals, merkte ik dat ik meer dan eens rustig de uitzichten in me opnam. De karakterontwerpen zijn ook geweldig. Cartoonesk en aaibaar nodigen ze je uit in het hiernamaals op een manier die het een stuk minder ontmoedigend doet lijken.

Alleen omdat de game zichzelf in een langzamer tempo zet en de beelden geweldig zijn, betekent niet dat er niets uitdagends is aan Hauntii. Je bent hier niet alleen op een sightseeingtour en je zult vijanden moeten aanpakken, zelfs als ze niet zo intens zijn als sommige andere twin-stick shooters. De gameplay leunt ook op de haunt mechanic, waar je een object of een deel van de omgeving kunt neerschieten en achtervolgen. Soms ontgrendelt dit een pad dat je kunt verkennen, of geeft het je een voordeel tegen bepaalde vijanden. Het is een interessante monteur die ervoor zorgt dat het schieten niet te eentonig wordt.

Hauntii lijkt geen ongelooflijk lange game te zijn, met de ervaring die ongeveer 10 uur duurt, gebaseerd op wat me door de ontwikkelaars werd verteld. Maar met verhalende avonturen als deze hoeft het niet aan te slepen en is er veel herspeelbaarheid te krijgen als je alle herinneringen wilt verzamelen die je kunt. Het is een wereld waarin je gemakkelijk kunt verdwalen, een wereld die vol passie voelt van de ontwikkelaars in alles, van de bovengenoemde visuele stijl tot de muziekwachtrijen. Ik kreeg de opdracht om mijn koptelefoon op te houden en ik ben blij dat ik gedurende mijn hele tijd Hauntii heb gespeeld. Je wordt niet alleen getrakteerd op een weemoedige soundtrack die je meeneemt naar het hiernamaals en al zijn mysteries, maar er is ook een geweldig geluidsontwerp in de gevechts- en audiowachtrijen voor bepaalde evenementen. Wanneer je bijvoorbeeld te ver van het licht afdwaalt, geven zowel de video als audio een beklemmende sfeer, waardoor het voelt alsof je wordt gesmoord door welke wezens dan ook die in het donker liggen.

In een genre dat meestal draait om snelle gevechten, is Hauntii een verademing. Hopelijk kan het verhaal op zichzelf staan als een sterke pijler om het te verkopen, maar van wat ik tot nu toe heb gezien, is het een solide start.