Helldivers II

Helldivers II kan op een vrij eenvoudige manier worden samengevat; Je landt op een planeet, voert een heleboel taken uit en schiet veel insecten of robots neer, wat soms de hoofdtaak is, en dan ga je terug naar je schip. Helldivers II is in de kern vrij eenvoudig, maar je kunt natuurlijk bijna alle spellen op zo'n eenvoudige manier samenvatten. De reden dat ik ervoor koos om dit te doen, was echter dat ik een beetje bang was dat alles wat Helldivers II te bieden had heel eenvoudig en repetitief zou aanvoelen en mijn eerste sprongen naar de onherbergzame planeten deden niet veel om me een indruk te geven van iets anders. Je landt, je moet naar een punt, je schiet en je voert de taak uit en je gaat terug naar je schip. Dit wordt keer op keer herhaald en na een paar playthroughs voelde ik me bijna een beetje vol, tegelijkertijd was er iets vermakelijks in al zijn eenvoud en als je voorbereid bent op wat je hier krijgt en deze eenvoud accepteert, misschien zelfs genoeg vindt, Helldivers II slaagt er heel goed in om vermakelijk te zijn.

Na een korte briefing waarin je de basis leert, sluit je je aan bij het leger om de aarde te redden van de dreiging. Wat het meest opvalt in de eerste briefing is het feit dat zaken als nieuwe munitie, wapens en zelfs vuursteun kunnen worden opgeroepen door een korte combinatie met het digitale bedieningspaneel in te voeren. Als je bijvoorbeeld wilt dat er vuur op je vijanden regent, hoef je alleen maar op een eenvoudige kleine combinatie te drukken, die doet denken aan de klassieke Konami-code, maar gelukkig veel korter.

Dus mijn eerste sprong was solo, voordat ik het geluk had om te beseffen hoeveel leuker het was met anderen, maar tijdens mijn eerste solo-missie slaagde ik erin om te doen wat ik moest doen. Je eerste sprong is echter op een zeer eenvoudige, vooraf ingestelde moeilijkheidsgraad en de enige keer dat ik erin slaagde te sterven, was toen ik het vliegtuig verliet en het schip dat me ophaalde op mijn arme hoofd landde. Nog een hilarisch scenario, want mijn eerste dood vond een paar missies later plaats toen ik het geluk had dat er drie andere spelers op mijn schip verschenen. Naast het simpele besef dat dit inderdaad is hoe het moet worden ervaren, realiseerde ik me ook hoe de missies een heel ander gevoel krijgen. Naarmate je je eerste missies voltooit, ontgrendel je ook nieuwe moeilijkheidsgraden en sprongen we naar een planeet bedekt met sneeuw om wat te doden. Na een succesvolle missie, op de terugweg, verscheen er een groot insect een beetje voor me en ik drukte wild op de trekker, alleen om te zien hoe een van mijn arme metgezellen die voor me uit rende aan stukken werd geschoten. Vriendelijke woede bestaat hier, dus je moet je vizier op het juiste doelwit houden. Gelukkig pakte hij het goed en zonder wraak op.

Na elke voltooide missie ga je omhoog in niveau en als je moet terugkeren naar je schip, is dat gewoon om je klaar te maken voor de volgende missie. Via een kaart kies je welke planeet je wilt bezoeken, het laat ook zien hoe dicht je bij de overwinning bent, wat een groepsinspanning is van alle spelers in Helldivers II. De selectie van planeten hier bij de release is iets te weinig, hoewel ze behoorlijk gevarieerd zijn en een aantal verschillende missies bieden. In een daarvan vocht ik bijvoorbeeld tegen robots en met de moeilijkheidsgraad was er veel meer spanning dan tijdens mijn eerste gevechten met de vijanden. Hier werd elk schot en elke granaat belangrijk en aangezien zowel munitie, granaten als de stim-pakketten beperkt in aantal zijn, is het belangrijk om te gebruiken wat je hebt totdat je ademruimte vindt om de reeks te pushen om wat nieuwe voorraden op te roepen.

Deze verordeningen die je kunt opheffen worden vrij vaak gebruikt en zelfs als ze een korte "afkoelperiode" hebben voordat ze weer kunnen worden gebruikt, had ik liever gezien dat ze een beetje beperkt waren. De luchtaanvallen worden een beetje hectisch als je in een squadron van vier zit. Het effect is echter erg cool met echt krachtige explosies en lichten, wat ons naar het visuele gedeelte leidt en hier denk ik dat Helldivers II in veel opzichten heel goed werkt. De graphics zijn niet de meest technisch geavanceerde, verre van dat, maar alles van het beeld en de genoemde lichteffecten zijn echt leuk. Er is ook een mooie scheut insecten als ze worden neergeschoten, maar een beetje meer variatie zou geen kwaad kunnen. Er zijn ook enkele gebieden waar het niet helemaal het visuele niveau bereikt waar we tegenwoordig behoorlijk verwend mee zijn, maar omdat het zo mooi stroomt als je op de planeten rondrent, ben ik hier over het algemeen niet al te kritisch over geweest. Ik hou ook van details, zoals het zien van schepen in de verte die naar de planeet schieten, wat de illusie wekt dat de oorlog op alle fronten gaande is. Het zijn echter vooral de vloeiende animaties en mooie lichtbronnen die ik visueel het mooist vind. De soundtrack voegt een geweldige sfeer toe en de geluidseffecten hebben een goed tempo. Al met al is het technisch niet van wereldklasse, maar het is zeker goed.

Een vergelijking, of beter gezegd inspiratie, die zeker merkbaar is en die ik tot nu toe bewust niet heb genoemd, is die van de cultfilm van Paul Verhoeven uit 1997. Ik heb het natuurlijk over Starship Troopers. In alles, van de eerste kleine propagandafilm tot het ontwerp en natuurlijk de zwermen insecten die je bestrijdt, is er een duidelijke knipoog naar de film. En hoewel ik waardeer dat Helldivers II alles is wat het is, geen franje, heb ik het gevoel dat het wat meer had kunnen worden uitgewerkt. Het schip waar je naar terugkeert voelt nogal ongebruikt aan, de overlevering van het spel is nogal dun en hoewel ik niet eis dat je het tot de nok toe vult met activiteiten en andere dingen, had je het gevoel kunnen versterken dat er een grootschalige oorlog gaande is. Wat extra kamers op je schip, wat NPC's met dialogen die veranderen afhankelijk van je voortgang. Er zou heel weinig voor nodig zijn geweest om Helldivers II voller te laten voelen. Ik hou ook niet van het simpele feit dat je de hele tijd online moet zijn, zelfs als je van plan bent alleen te gaan. Voordat ik deze tekst afrondde, was ik van plan om naar binnen te gaan en naar enkele kleine details te kijken, maar de servers waren de hele avond niet beschikbaar, waardoor het gewoon onmogelijk was, omdat je niet eens voorbij het titelscherm kunt komen als dit gebeurt.

Iets dat echt in het voordeel van Helldivers II spreekt, is het feit dat het zal evolueren en dat er nieuwe dingen zullen worden toegevoegd. De ontwikkelaars hebben al veel beloofd, maar zelfs als het wordt verbeterd en minder inhoud krijgt, oordeel ik over wat we nu hebben. Maar wat er in de toekomst zal worden toegevoegd, geeft aan dat dit iets is dat zal groeien en daarmee hopelijk nog beter zal worden. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat de serverproblemen waardoor ik af en toe niet kon spelen, zo'n ding is dat enorm zal verbeteren. Zoals het nu is, is het een vermakelijk actiespektakel dat absoluut het beste tot zijn recht komt als het met anderen wordt gespeeld. Ondanks de herhaling heb ik er veel plezier aan beleefd en ik kijk ernaar uit om in nieuwe planeten te duiken om de mensheid te redden en om wijlen Toby Keith te citeren: "Ik sta hier in de frontlinie. Slaap in vrede vannacht." Je kunt dus gewoon rustig slapen, of beter nog: meedoen aan de oorlog. Het is eigenlijk best grappig.