Horizon: Zero Dawn Remastered

Ook al is ze nog maar iets meer dan zeven jaar in ons leven, ze voelt nog steeds als zo'n groot deel van onze gamegeschiedenis. Ik heb het natuurlijk over Aloy. Toen Guerrilla Games ervoor koos om een open-wereldgame te maken, leenden ze royaal van veel van wat er al was, maar ik vond nog steeds dat Zero Dawn in veel opzichten behoorlijk fris aanvoelde. Er waren twee dingen in het bijzonder die opvielen: Aloy was een cool personage en de wereld was verbluffend mooi. Ik herinner me dat ik tijdens mijn uren met het spel dacht dat het een van de meest technisch hooggekwalificeerde was die ik ooit had gezien. Ik was toen ongelooflijk onder de indruk van de visuals en op de een of andere manier heb ik het gevoel dat deze remaster vooral doet wat dit soort lakken vaak doen: het zorgt ervoor dat we vandaag naar de game kijken zoals we dat toen deden. Je weet dat het een visuele upgrade is, maar op de een of andere manier ziet het er nog steeds hetzelfde uit.

We kennen het verhaal: Aloy is een verschoppeling en vindt als kind een mysterieus voorwerp als ze in een grot valt. We bevinden ons in een post-apocalyptische wereld waar mensen zijn teruggekeerd naar een meer primitieve levensstijl en zij aan zij leven met dinosaurusachtige robots. Deze beginnen plotseling op hol te slaan en waarom dit gebeurt is een van de vele mysteries die we tijdens dit avontuur moeten ontrafelen.

Het is mogelijk dat iemand deze remaster oppakt om Horizon: Zero Dawn voor de allereerste keer te spelen. Maar ik denk dat de meeste nieuwsgierige mensen het origineel hebben gespeeld of het in ieder geval kennen. Omdat ik het verhaal al onder de knie heb zoals het gebeurde, spring ik meer in deze versie om een duidelijke vergelijking te maken. Om samen te vatten wat ik van het spel als zodanig vind, als liefhebber van open werelden, ben ik iemand die het erg waardeerde toen het uitkwam. Ik hield van de sfeer, de wereld, het verhaal en het vechten tegen mensen. Voor degenen die meer vlees op de botten willen met betrekking tot het spel als zodanig, kun je onze recensie lezen vanaf het moment dat het voor het eerst werd uitgebracht.

Tegen de tijd dat ik Aloy opnieuw leerde kennen, zoals ik al zei, is het al meer dan zeven jaar geleden. Sterker nog, we naderen de acht. Ik merk meteen dat er vanuit een puur technische standaard geen twijfel over bestaat dat Zero Dawn Remastered eruitziet zoals ik me voorstel dat het er in 2017 uitzag. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat dit niet het geval is. De visuals zijn sowieso top en zeker een van de technisch mooiste dingen die je kunt ervaren. De verlichting is bijzonder schitterend, maar er zijn hier nog veel meer dingen die ook sterk zijn verbeterd. Een opvallende is dat de bevolkte locaties van de game veel levendiger aanvoelen met meer personages. Er is echter wat vreemd gedrag van de toegevoegde personages, die op een klassieke manier rondlopen, ter plaatse of in cirkels. Maar de atmosfeer is veel dichter en dichtbevolkter. Als je duidelijke vergelijkingen maakt tussen hoe het er in februari 2017 uitzag en vandaag, lijdt het geen twijfel dat er veel zorg en werk is gestoken in het hoger leggen van de lat. Daarbij komen nog vele uren nieuw motion capture-werk dat de dialoogsequenties veel levendiger maakt.

Maar... Want ja - er is een nogal grote maar, je zou je kunnen afvragen of het echt zin heeft om een game te remasteren die zo 'jong' is en er nog steeds zo ongelooflijk goed uitziet. Horizon Zero Dawn zag er fantastisch uit en ziet er fantastisch uit en hoewel deze versie van het spel erg goed is, kun je lang filosoferen over de noodzaak ervan. Ik bedoel, je zou kunnen stellen dat we er in de toekomst nog een zouden kunnen krijgen die in 120 frames en in 8K draait, waar ook de gezichten van de personages eruitzien zoals in de tussenfilmpjes. Het is weer een beetje polijstbaar, als je dat zou willen. Wanneer de foundation al fantastisch mooi is, voelt het toch een beetje overbodig. Bovendien zijn er enkele visuele glitches, dus het is in ieder geval niet helemaal perfect. Maar aan de andere kant krijgen we sequenties waarin Aloy praat met iemand die zich veel levendiger voelt, we krijgen geweldige weerseffecten en licht en we krijgen nederzettingen met meer personages en meer leven en beweging. Als je deze remaster ook naast het vervolg Forbidden West legt, hebben we samen ook twee games die er coherenter uitzien.

Ik merk ook dat zodra ik weer aan Aloy's eerste reis begin, ik verslaafd ben. Het is in zoveel opzichten nog steeds een groots en vermakelijk avontuur. De omgevingen zijn ongelooflijk en als het licht tussen het gebladerte valt, stop ik en gebruik ik de fotomodus van het spel. De actiescènes tegen de machines zijn vaak absoluut fantastisch en bovendien is de uitbreiding inbegrepen en als je het origineel bezit maar wilt upgraden, is de prijs hiervoor zeer betaalbaar.

De spelmechanica als zodanig is intact, waardoor het rond sommige dingen een beetje beperkt is. Ik herinner me dat ik in 2017 reageerde op het feit dat je niet op of over dingen kon springen die tot Aloy's knieën kwamen en het klimmen is uitgebreider dan in het vervolg. Maar als je dit al bijna acht jaar niet hebt gespeeld of op het punt staat het avontuur voor het eerst te beleven, is deze versie ofwel een goede reden om het opnieuw te doen of de beste manier om het voor de eerste keer te doen. Het is daarom vrij moeilijk om tegen deze nieuwe versie te zijn als deze in veel opzichten zo fantastisch is als hij is. Ook al kan ik het idee nog steeds niet loslaten dat het echt niet nodig was.