Immaculate

Sydney Sweeney is de actrice die op dit moment op ieders lippen ligt. Maar afgezien van de hoofdrol in het fenomeen Euphoria van de tv-serie, heeft ze nog geen echt werk om haar enorme populariteit te ondersteunen. Ja, de romantische komedie Anyone but You bracht meer dan $ 200 miljoen op en ze speelde ook in Madame Web, dus het is behoorlijk gewaagd, en ook cool, dat ze persoonlijk heeft geholpen bij het veiligstellen van de productie van de horrorfilm Immaculate.

Immaculate gaat over zuster Cecilie (Sweeney), die in een klooster in Italië aankomt nadat ze God heeft gevonden tijdens een bijna-doodervaring. Kort daarna wordt echter duidelijk dat Cecilia zwanger is zonder ooit geslachtsgemeenschap met een man te hebben gehad. Het klooster bepaalt dat de zwangerschap "Immaculate is, op dezelfde manier als Jezus werd verwekt, maar onmiddellijk daarna beginnen er mysterieuze dingen te gebeuren.

En laten we beginnen met Sweeney - het gaat goed met haar. Het klinkt misschien een beetje bot, maar Immaculate is haar film, ze zit in 90% van de scènes, en het is door haar filter dat we de gebeurtenissen verwerken waaraan de film ons blootstelt, en het werkt... Ja, prima. Nee, het is niet een of andere bekroonde krachtpatser die de muren doet rammelen van pure geloofwaardigheid of sterrenkracht, maar ze staat ook niet alleen aan de leiding vanwege het uiterlijk of de aantrekkingskracht van de kassa - ze is duidelijk getalenteerd. Onervaren, maar vaardig.

Het probleem is niet Sweeney, maar eerder dat een nogal heavy metal-achtig einde (dat geen eigen f*cking trailer verdient, Neon) Ondanks haar acceptabele prestaties is de film enigszins voorspelbaar en valt hij in dezelfde occulte revival-of-the-devil-ideeëndoos die we al duizend keer eerder hebben gezien zonder daarbij iets bijzonder origineels te zeggen.

Vergis je echter niet; de productiewaarden zijn hier hoog genoeg, de omringende Italiaanstalige cast doet verrassend goed werk en er zijn een paar slim georganiseerde sequenties, maar Immaculate slaagt er nooit in om de dikke deken van sfeer op te bouwen die de film zo hard probeert te overtuigen dat het heeft. Het wordt allemaal net een beetje middelmatig, vooral als er geen spannende iconografie is om op terug te vallen.

Daarmee bedoel ik dat er geen monster is, geen schaduw, niets om bang voor te zijn, en hoewel het klooster waar de film zich afspeelt een gotische setting biedt, slaagt noch het mysterie dat onder de oppervlakte op de loer ligt, noch iets bovennatuurlijks en onverklaarbaars erin om enige vorm van griezeligheid te creëren.

Er is echter genoeg opwindende muziek van componist Will Bates en vrij nauwkeurig ontworpen omgevingen van Elisha Christian, en het komt allemaal samen, opnieuw dankzij een einde dat ons Sweeney's meest meeslepende momenten geeft, en misschien wel de beste scène van de film.

Dus Immaculate is niet slecht, maar het vertegenwoordigt ook geen enkele vorm van innovatieve heruitvinding van genre-tropen die we al vele malen eerder hebben gezien. Het is klassieke generieke occulte horror, maar dat betekent niet dat het voor velen geen geweldige horrorfilm op vrijdagavond zal zijn.