Innovatie of waanzin: de meest bizarre producten van Nintendo

Zeg Nintendo, en mensen beginnen meteen na te denken over Pokémon, Zelda en Mario met de bijbehorende Mushroom Kingdom. Dat is niet verwonderlijk, want daar staan ze ongetwijfeld het meest om bekend en het lijkt alleen maar groter te worden. Maar we moeten niet vergeten dat Nintendo meer heeft gedaan dan dat.

Ik heb het niet over Donkey Kong, Kirby, of Pikmin - noch F-Zero, Punch-Out, of Pilotwings - maar veel vreemdere dingen. Als je al heel lang in de buurt bent, ben je waarschijnlijk bekend met de meeste hiervan, maar hier zijn een tiental Nintendo-producten van de meer onverwachte soort, waarvan je je in veel gevallen moeilijk kunt voorstellen dat ze vandaag de dag worden ontwikkeld en uitgebracht.

Nintendo Love Tester (1969)

Het is gemakkelijk om te vergeten dat Nintendo een heel oud bedrijf is dat al meer dan 100 jaar bestaat. Dat betekent dat ze slechts ongeveer een derde van de tijd dat ze actief zijn met videogames hebben gewerkt. En een van de dingen die ze relatief kort voordat ze met videogames begonnen, uitbrachten, was de Love Tester. Het is een manier voor verliefde jonge mensen om te testen hoeveel ze van elkaar houden. Je zou een bal vasthouden en de meter zou je een wetenschappelijk (nou ja, soort van) resultaat geven. In feite werd dit pas in 2010 opnieuw uitgebracht en het is absoluut een van hun meest ongewone producten.

Famicom Disk Systeem (1986)

Het was 1986 en de NES was net gelanceerd in het Westen. In Japan bestond de console al een paar jaar en Nintendo lanceerde datzelfde jaar iets dat de Famicom Disk System heette. De naam spreekt voor zich en bestond uit een floppy disk drive voor de NES. Nintendo was toen al Nintendo en koos voor een eigen standaard in plaats van een bestaande oplossing, maar het was nog steeds een groot succes. De floppydisks maakten de spellen goedkoper en het was vaak mogelijk om erop te besparen, wat ertoe leidde dat in de NES-handleidingen af en toe stond dat je in de spellen kon opslaan (bijv. Excite Bike ), ook al was dit niet mogelijk.

Ik ben een leraar: Super Mario Sweater (1986)

En nu we het toch over de Famicom Disk System hebben, moet ik I Am a Teacher: Super Mario Sweater noemen. Wat zit er schuil achter deze lange en ietwat onhandige titel? Nou, Nintendo dacht destijds (vergeet niet dat Mario op dat moment niet bijzonder bekend was) dat gamers met een Famicom - de Japanse NES - die in de schijf hadden geïnvesteerd, moesten leren hoe ze truien moesten breien met Mario motieven. En ik heb er echt niets meer aan toe te voegen. Bizar is slechts de eerste manier om dit te beschrijven (gevolgd door mogelijk Lovely).

Pro worstelen (1987)

Tegenwoordig staat Nintendo voor gezond entertainment en staat het synoniem voor familieplezier. Ook al publiceren ze af en toe iets gewelddadiger titels, die produceren ze niet zelf. Maar Nintendo had vroeger een breder assortiment. Naast Donkey Kong, Mario en Zelda boden ze ook racen, sport en worstelen aan. Pro Wrestling onderscheidt zich van de menigte als een lichtend baken en biedt een zeer gewelddadig worstelextravaganza met bloed, kopstoten, beten, backbreakers en chokeholds. Het was een zeer goede game en een van de meest gewelddadige van het NES-tijdperk, waarvan Nintendo tegenwoordig nauwelijks lijkt te willen erkennen dat het bestaat. Maar we weten dat ze als weinig anderen amusementsgeweld kunnen produceren... als ze dat willen.

Krachtige handschoen (1989)

Het zeer bizarre Power Glove was zo vreemd, zelfs toen het werd uitgebracht, dat het vandaag de dag een cultstatus heeft bereikt en in veel opzichten aanvoelt als een soort ground zero voor de Amerikaanse gamecultuur in de jaren 1980. Het idee was dat het je controller zou vervangen en je één zou maken met het spel, en dat het bepaalde commando's zou vervangen door bewegingsgevoeligheid. De Power Glove is cool, dat geef ik toe, maar het was totaal onbruikbaar en een absurd vreemde gadget.

Game Boy camera/printer (1998)

Tegenwoordig lopen we allemaal rond met een prachtige camera op zak, klaar om op elk moment foto's te maken. Maar dat is niet altijd zo geweest. Rond de tijd dat er fatsoenlijke digitale camera's begonnen te verschijnen, lanceerde Nintendo een camera voor de Game Boy. In deze tijd waren er geen smartphones of tablets en was het een gegeven dat foto's zouden worden afgedrukt, dus natuurlijk werd er ook een printer gelanceerd. De camera was van bijna ongelooflijk slechte kwaliteit en maakte alleen kleine, korrelige, zwart-wit foto's. Maar het werd hoe dan ook een cultklassieker en heeft nog steeds zijn fans, ook al voelde het concept vreemd en achterhaald, zelfs toen het voor het eerst werd uitgebracht.

Mario-familie (2001)

De Game Boy Color stond op het punt te worden vervangen door de Game Boy Advance, maar er zat nog wat leven in het vertrouwde oude apparaat en Nintendo maakte van de gelegenheid gebruik om Mario Family uit te brengen. Nog nooit van gehoord? Niet verwonderlijk. Het werd pas in Japan uitgebracht en hield in dat het met een bepaald type naaimachine werd gebruikt om Mario patronen te maken. Het heeft dan ook bepaalde overeenkomsten met het eerder genoemde I Am a Teacher: Super Mario Sweater, maar hier zou je niet veel leren, krijg gewoon hulp bij het naaien Mario.

Nintendo e-Reader (2001)

We weten niet precies wat het idee was, maar in 2001 bracht Nintendo plotseling de e-Reader uit voor de Game Boy Advance. Het kon QR-codes lezen die als ruilkaarten werden verkocht om retro-games en bonusinhoud te ontgrendelen. We weten niet precies wat het plan hiervoor was, maar er werden maar een paar games uitgebracht (die werden opgeslagen op verschillende QR-codes die één voor één moesten worden gescand), en in Europa had het zelfs nooit een officieel debuut. Een heel bizar gadget.

Wii Muziek (2008)

Guitar Hero en Rock Band waren destijds enorm populair en Nintendo wilde op de kar springen. Het was slechts twee jaar na de lancering van de Wii, waarvan de Wii-afstandsbediening al op allerlei vreemde manieren was gebruikt (vaak met nogal slechte resultaten), en Nintendo was terughoudend om games uit te brengen die geen gebruik maakten van bewegingsgevoeligheid. Ik veronderstel dat ze voelden dat dit een toegevoegde waarde was voor hun producten. Het resultaat was Wii Music, een van de meest saaie titels ooit uitgebracht, waarbij de Wii-afstandsbediening meer dan 60 instrumenten kon imiteren, maar geen van hen goed. Kortom, het was een volledig geprijsde titel waarmee je luchtgitaar kon spelen, en het staat als een van de meest bizarre producten ooit.

Gezicht training (2010)

Toen de Nintendo DS -update DSi werd gelanceerd, had Nintendo hem uitgerust met camera's. Dit voelde misschien overbodig, en Nintendo probeerde er een toepassing voor te vinden door Face Training in 2010 te lanceren (drie jaar eerder in Japan in een iets andere versie). Dus waar ging dit spel over? Nou, net als Brain Training, ging het om het trainen van iets, in dit geval het gezicht. Het idee was dat je oefeningen met je gezicht zou doen terwijl de ondermaatse camera - onder begeleiding van schoonheidsexpert Fumiko Inudo - controleerde of je alles goed deed, terwijl er ook eenvoudigere spelelementen waren. Het concept is zelfs nooit in de VS uitgebracht en kan worden beschouwd als nutteloze pluis, maar als een nogal origineel idee.

Alarmo (2024)

Ja, Nintendo blijft zelfs vandaag de dag verrassen, en vorig jaar nog zorgden ze ervoor dat de collectieve gamewereld de wenkbrauwen optrok Uit het niets kondigden ze een wekker aan, een product dat vandaag de dag bijna volledig is vervangen door smartphones. Het wordt geleverd in een stijlvolle Mario-rode kleur en heeft functies om je te helpen in slaap te vallen en comfortabel wakker te worden, speelt muziek af van klassieke Nintendo-titels en kost een onredelijk bedrag. Een echt vreemd product dat je toch opvrolijkt en laat zien dat Nintendo nog steeds kan verrassen als weinig anderen.