Laika: Aged Through Blood

In de kern is Laika: Aged Through Blood een behoorlijk opwindend idee. Je neemt de basisformule uit de Trials-serie, waarbij je een motor balanceert over hobbelig terrein in een 2D-perspectief. Vervolgens meng je wat My Friend Pedro via slow motion mechanica en de mogelijkheid om vijandelijke projectielen te reflecteren. Vervolgens introduceer je het innovatieve systeem dat je dwingt om backflips te doen om wapens en frontflips te herladen om je reflectievermogen op te laden, en dan laat je de magie gebeuren.

Dit betekent dat terwijl je door het 2D-landschap van de game beweegt, je je motor balanceert, in slow-motion op vijanden mikt en op deze en gene manier salto's uitvoert om bij te blijven. Het is een flow die weinig andere games, afgezien van My Friend Pedro, in het verleden hebben kunnen bereiken, en wanneer de game op alle cilinders vuurt (pun intended), is het echt de indie-innovatie die misschien wel de zuiverste brandstof van de industrie is.

Helaas is het niet zo eenvoudig, en tussen deze sequenties van pure gaming-magie zijn er een aantal systemen, structuren en ontwerpbeslissingen die voorkomen dat Laika: Aged Through Blood zijn volledige potentieel waarmaakt.

Laika speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar de mensheid zichzelf uit het bestaan heeft geknikkerd, waardoor alleen antropomorfe, gemuteerde dieren proberen te overleven in deze harde nieuwe realiteit. Het is Mad Max helemaal, en hoewel het spel zijn tijd neemt om een centrale motivatie voor de speler op te bouwen, een moeder die verwoed probeert haar volk te beschermen tegen de militaristische Birds door middel van een bloedige zoektocht naar wraak, werkt de opzet voor het grootste deel.

Het verhaal is echter te vaag, en ook iets te uitgesponnen. Dit geldt eigenlijk voor het geheel van Laika: Aged Through Blood, wat de speler een open Metroidvania-geïnspireerde wereld biedt die een stuk groter en veel breder is dan je zou denken, en hoewel het een goede 10 uur had moeten duren met alles, is de speeltijd waarschijnlijk meer als het dubbele.

Het maakt echter meestal niet uit. Ten eerste is Laika: Aged Through Blood mooi om naar te kijken, en het is mooi om op de ouderwetse analoge manier naar te kijken. Alles ziet er handgetekend uit, met de hand gegoten en de omgevingen, de individuele cutscenes en alle kleine details schitteren. Bovendien is een soundtrack van individuele Mad Max-geïnspireerde nummers samengesteld en over de kale vlaktes gelust, en het werkt briljant.

Oké, dus vaak hoor je het brullende gekrijs van je motor, een geweldige track op de cassetterecorder en je slaat Birds in slow motion en baadt in hun bloed - wat is er niet leuk aan? Nou, om te beginnen is de wereld op zo'n verwarrende manier gestructureerd dat je vaak raadt waar je naartoe gaat en hoe. Bovendien zijn er zoveel Birds tussen jou en je doel, Birds die constant respawnen, dus het gevaar is alomtegenwoordig, afleidend en frustrerend wanneer je gewoon wilt komen waar de game wil dat je gaat. Voeg daar een licht nutteloze map aan toe die je moet betalen met de centrale valuta van de game, Viscera, en het wordt niet veel beter.

Verder kon ontwikkelaar Brainwash Gang het niet laten om een beetje Souls structuur toe te voegen, zodat je al je Viscera verliest als je sterft, en je meteen sterft als je een keer geraakt wordt of op je reet van de motor valt. Je sterft vaak, de hele tijd zelfs, en moet dan constant je Viscera oppakken en vijanden respawnen vaak. Het lijkt misschien een goed gerealiseerde wens om spelers uit te dagen en ons constant op het puntje van onze stoel te houden, eerlijk genoeg, maar het wordt uiteindelijk een van de grootste ergernissen van het spel.

Maar, zoals ik al zei, een deel van de tijd, zo niet veel van de tijd, werkt het, en als het werkt, is Laika: Aged Through Blood eersteklas entertainment in prime time, en het bewijs dat er plotseling pure innovatie is in de indiescene die de aandacht van de mainstream verdient. Het is niet helemaal gelukt, wat jammer is, want met meer fine-tuning van moeilijkheidsgraad, vijandelijke plaatsingen en misschien de speler vanaf het begin meer levenspunten of "kansen" te geven, zou de hele ervaring dynamischer zijn geweest. Maar dat mag niet afleiden van het feit dat Laika: Aged Through Blood een bloedige odyssee is van getimede en georganiseerde actie. Goed gedaan.