Lego Horizon Adventures

Het is absoluut gek om te bedenken dat we in de bijna acht jaar sinds Horizon: Zero Dawn zijn intrede deed op PlayStation 4-consoles, een volledig vervolg hebben gehad, een remaster, plannen om een televisieserie te produceren die schijnbaar is ingestort, een virtual reality-spin-off en nu ook een dichtgemetselde Lego-bewerking van dat eerste project. Sony heeft de creatie van Guerrilla Games uitgemolken voor al zijn waarde, en het is precies daarom dat we nu de vraag stellen of er zowel te veel Horizon in het wild is als ook of er behoefte is aan Lego Horizon Adventures.

Nu, voordat ik inga op de fijne kneepjes van mijn gedachten over Lego Horizon Adventures wil ik ook even commentaar geven op het fundamentele doel van dit spel en hoe ondanks zijn charme het bestaan ervan niet echt logisch is. Dit is niet Horizon: Zero Dawn terug in een Lego-formaat, het is een versie van het verhaal die is vereenvoudigd en aangepast om het geschikt te maken voor een jonger publiek. Als concept zit daar veel zin in. Behalve dat Horizon: Zero Dawn in de eerste plaats geen gemeen volwassen game is, wat betekent dat er waarschijnlijk genoeg jongere gamers zijn die de hoofdaflevering al hebben meegemaakt (misschien zelfs met de remaster die een paar weken geleden debuteerde...), jongere gamers die na slechts een paar uur met Lego Horizon Adventures zullen beseffen dat de toon en structuur zelfs te infantiel voor hen is. Ja, dit is waar mijn eerste probleem met Lego Horizon Adventures binnensluipt, omdat dit spel bestaat in een vreemde limbo waar het niet zo generatie-tartend is als TT Games ' Lego-titels en toch niet zo kindvriendelijk als Outright 's familie-aanbiedingen. Het heeft een zeer rudimentair spelontwerp dat is afgestemd op Cbeebies-achtige dialogen, grappen en tekst, terwijl het gevechten biedt die behoorlijk snel kunnen zijn en terwijl het gebaseerd is op een franchise die kinderen en jongeren waarschijnlijk niet zullen herkennen of er niet zoveel om geven als gevestigde titanen zoals SpongeBob SquarePants of Bluey. Dit alles komt samen om te zorgen voor een game waarvan ik nog steeds niet de vinger kan leggen op de demografie waarvoor het fundamenteel is ontworpen.

Maar hoe dan ook, Lego Horizon Adventures neemt het kernverhaal van het hoofdspel en distilleert het tot een ongeveer vijf uur durend verhaal dat zich richt op belangrijke gebeurtenissen die plaatsvonden in de graslanden, besneeuwde bergen, oerwouden en de woestijnen van het Amerikaanse middenwesten. Je wordt nog steeds geconfronteerd met Helis en Hades en verschillende hoofdpersonages komen ongelukkig einde, maar het is afgezwakt en veel minder emotioneel, allemaal om het verhaal zo kindvriendelijk mogelijk te maken. Zo is de dood van Rost deze keer heel anders dan in Zero Dawn en het personage "verlaat je" ook nooit echt. Dat lijkt misschien ketterij voor Horizon -fans, maar aangezien er geen open-wereldelement is, is het een meer naadloze overgang dan je zou denken, en in feite is mijn grootste bezwaar tegen de structurering en opzet van het verhaal hoeveel ze het verhaal hebben versimpeld en er een meeslepende angel uit hebben gehaald, iets wat we meestal niet zien in andere Lego-aanpassingen.

Ashly Burch en de rest van de stemmencast keren terug en doen fantastisch werk om hun respectievelijke personages tot leven te brengen, er is tonnen van de kenmerkende Lego-charme en humor die je vaak met een grijns op je gezicht zal achterlaten, en de daadwerkelijke beelden en presentatie zijn meestal verbluffend en schilderen een prachtige gemetselde versie van de toch al mooie Horizon wereld. Dus qua verhaal en presentatie is er zowel goed als slecht, maar meestal is het positief en zorgt het voor een leuke ervaring.

Wat me niet zo onder de indruk heeft achtergelaten, is de gameplay. Het is rigide en vaak zo voorspelbaar dat het na een uur of twee voelt alsof je precies weet hoe dit spel werkt en zal werken tot de aftiteling rolt. En die indruk klopt ook, want Lego Horizon Adventures doet eigenlijk nooit iets om je te verrassen. Het legt een basis in de eerste minuut en blijft daar de rest van de ervaring bij, en die basis is in wezen het gebruik van Aloy of een van de drie andere speelbare personages, om door een lineair level te werken waar je sekteleden en robotwezens verslaat in gedefinieerde arena's en ondertussen de omgeving gedeeltelijk vernietigt, open vindbare kisten en bouw af en toe een (en schijnbaar zinloze) structuur, allemaal om noppen te verwerven die je kunt gebruiken om Aloy en het hubgebied van Mother's Heart te verbeteren. De avonturen en expedities kunnen anders zijn dankzij procedurele generatie-elementen of omdat ze gebaseerd zijn op unieke biomen, maar de werkelijke structuur en ontwerpfilosofie is elke keer hetzelfde en het haalt echt de magie uit Horizon om zo'n stijve en voorspelbare opzet te hebben.

Mother's Heart mist ook een niveau van diepgang en intriges, omdat het bedoeld is als een hub waar je de verschillende elementen op je eigen manier aanpast en ontwerpt, maar het is allemaal erg basic en opnieuw te rigide tot het punt waarop je interesse verliest in het aanpassen van de dakbedekking van een gebouw, op welk type plot het is gebaseerd, of het toevoegen van gekke flair-elementen rond het dorp. Het voelt niet alsof Mother's Heart zich uitbreidt en ontwikkelt met het avontuur, het wordt alleen maar groter en tijdrovender om overal met meer niet-interactieve pluisjes rond te bewegen.

Dan is er de inhoud buiten de kernverhaallijn, die op zijn best minimaal is. Terwijl TT Games ' Lego-projecten de neiging hebben om zo extreem te gaan met verzamelobjecten en extra manieren om de speler betrokken te houden dat het overweldigend kan aanvoelen, heeft Lego Horizon Adventures zo weinig dat je je echt begint af te vragen of je iets mist. Er zijn Gold Bricks te verdienen door avonturen en kleine uitdagingen te voltooien, zoals het verslaan van vijanden met behulp van exploderende vaten, en dit komt bovenop Red Bricks verkregen door de meer baas- en gevechtsgerichte Apex Hunts te overwinnen. Maar wat leveren deze je echt op? Meestal opent de beloning wegen naar extra outfits voor Aloy of meer aanpasbare elementen in Mother's Heart. Er zijn geen minikits of andere soorten beloningen te vinden in levels, er zijn geen hilarische bonussen en cheatcode-achtige extra's om mee te spelen, en dit alles betekent dat er steeds meer nadruk en druk wordt gelegd op de gameplay en gevechten om te slagen en indruk te maken, iets wat het niet de diepgang of het bereik heeft om mogelijk te maken. Hoewel het vechten tegen een Thunderjaw een spektakel is, is het zo rigide en mechanisch beperkt dat de dreiging die deze dodelijke robots in het originele spel vormden, hier op geen enkele manier wordt vertaald.

Het zijn al deze samengestelde elementen die me een beetje onzeker maken met Lego Horizon Adventures. Aan de ene kant is het zo eenvoudig en gemakkelijk op te pakken en te spelen, met zo'n geweldige presentatie, geweldige coöperatieve ondersteuning en een grote mate van charme dat het heel, heel gemakkelijk wordt om van te houden. Maar tegelijkertijd voelt de gameplay vaak te voorspelbaar aan, stellen de aanpassingssystemen teleur, en zelfs na het aanschaffen van elke beschikbare Gold en Red Brick kan ik er nog steeds niet achter komen voor wie dit spel bedoeld is. Met de recente remaster en zelfs de relatieve recentheid van de originele PS4-lancering, is het moeilijk om met de vinger naar deze game te wijzen en het een must-play te noemen, vooral omdat het in vergelijking met vrijwel elke andere beschikbare Lego-game in bijna elke statistiek ontbreekt.