Longlegs

Longlegs is de meest recente spraakmakende poging om te bewijzen dat het overkoepelende genre van horror en thriller meer kan zijn dan alleen goedkope angsten en bloedvergieten, en ik kan met zekerheid zeggen, en een lange zucht van verlichting, dat het slaagt.

Degenen die de virale marketingcampagne van Longlegs hebben gevolgd (een enorme schreeuw naar het team erachter) hebben waarschijnlijk al het nieuwste en verreweg beste regie-uitje van Oz Perkins gezien. Voor degenen die dat nog niet hebben gedaan, zal ik deze recensie zo spoilervrij mogelijk houden om het gordijn niet terug te trekken voor het kijken - en kijk dat zou je moeten doen.

Vanaf het begin heerst er een intense sfeer van iets dreigends dat net buiten de waarneming van het publiek zit. Op de loer in de periferie of verstopt in donkere hoeken, is er een altijd aanwezige sluier van angst en een gevoel van nabijheid van iets gevaarlijks en kwaadaardigs.

Na tientallen jaren beginnen schijnbaar niet-gerelateerde moorden samen te komen en een breder web te spinnen. De FBI richt een taskforce op om de enige link op te sporen - een moordenaar die ondertekende brieven achterlaat op de plaats delict onder de alias Longlegs. Dat is het moment waarop Maika Monroe's frisse agent Lee Harker op de zaak komt, met een griezelig vermogen om gevaar te voelen en een bijna bovennatuurlijk begrip van Longlegs ' griezelige puzzels die haar dieper in de brute moorden trekken en dichter bij de waarheid van hun duistere aard, misschien sneller dan zij of haar collega's hadden gewild.

Als gids van het publiek voor de dingen die net buiten hun begrip liggen, is Harker's speurvaardigheid soms een beetje te veel, maar het grondige en goed geschreven plot van Perkins laat deze instincten niet onverklaard, en ze wijzen inderdaad op een groter thematisch beeld binnen de film.

Terwijl Harker de draden van de moordenLonglegs begint te ontrafelen, worden het publiek en de FBI geconfronteerd met het besef dat Longlegs geen zelfgenoegzame moordenaar is die de autoriteiten beschimpt, verwant aan de Zodiacs van de wereld, maar iets misschien sinister. Zowel methodisch als gestoord, Longlegs is een gek die handelt met kwade bedoelingen. De puzzel hier is niet zozeer bedoeld om te worden opgelost - hoewel het dat wel moet zijn om de dader te pakken te krijgen - als wel om een intrinsiek onderdeel te zijn van de moorden zelf.

Ik kan met vertrouwen iedereen, van de grootste bange fans tot horrorsceptici, aansporen om de film te gaan bekijken - het is een van de mooiste recente uitstapjes van het genre, die in dat opzicht veel van Fargo heeft geleerd, en is buitengewoon goed gecomponeerd in zowel auditieve als visuele zin. Een onberispelijk gespannen score leent zich voor cinematografie die zowel prachtig als doelgericht is. Deze film is een beetje een masterclass in het gebruik van lege ruimte, belichting en hoeken om angst op te roepen, met personages die zich vaak op lege, donker verlichte plaatsen afspelen terwijl ze over het gruwelijke spoor van Longlegs ' daden stromen. En afgezien van deze deskundige kadrering, wanneer de camera zelf beweegt, beweegt hij los van onze personages met een voyeuristische toets die het gevoel versterkt dat Harkers leven in voortdurende chaos en onbehagen wordt gegooid.

Er zijn veel geweldige uitvoeringen in de film, maar geen enkele valt meer op dan de titulaire seriemoordenaar van Nicolas Cage, en ik denk dat hij geweldig werk levert door het losgeslagen, meer dan levensgrote en ronduit griezelige personage tot leven te brengen. Vooral gezien hoeveel van een tweesnijdend zwaard een hype kan zijn, is het echt lovenswaardig om dit soort personages zo goed uit te voeren.

Dat gezegd hebbende, net als bij horror en thriller in het algemeen, denk ik wel dat Cage's Longlegs te goeder trouw, geïnvesteerd kijken vereist om te kunnen werken, en hoewel ik persoonlijk denk dat zijn optreden perfect is voor de rol, kan ik gemakkelijk zien dat het een beetje een Marmite-factor is bij een breder publiek. Bovendien is een van mijn grotere fouten met de film hoe vroeg hij zijn hand laat zien, en daar is geen flagranter argument voor dan met de behandeling van Cage, wiens optreden ik graag spaarzamer had willen zien over een langere duur, zodat zijn uiteindelijke onthulling harder had kunnen aankomen.

Ik denk niet dat het helemaal de landing in het laatste derde deel, en vooral een kwart van de film, vasthoudt, maar ik kan niet zeggen dat de waarheid van de moorden niet vanaf het begin goed en herhaaldelijk wordt gezaaid aan opmerkzame toeschouwers. Hoewel ik geloof dat het verhaal het beter had kunnen doen met een andere, meer humanistische of psychologische conclusie, is het luie kritiek om te bekritiseren wat er niet is, vooral wanneer wat er is verre van slecht is, en hoewel niet helemaal bevredigend, zeker niet onbevredigend is.

Een collage van dingen die een glimp opvangen maar niet helemaal worden gezien, Longlegs is een film met een diep begrip van de kleine angsten van de geest, en het weet met deskundige precisie hoe het erop moet jagen. Alles, van de filmmuziek tot de setting, is doelgericht en impactvol, en het bewijst voor mij dat wat vaak wordt aangeprezen als een 'gemakkelijker' filmgenre, een plaats heeft voor schoonheid om aan de rechterhand van angst te zitten, en inderdaad alleen dient om de impact ervan te verdiepen.