Lorelei and the Laser Eyes

De afgelopen twee weken is mijn brein het onderwerp geweest van een volledige overname. Terugkijkend zijn er momenten geweest dat ik praktisch geobsedeerd was. Zelfs tijdens onschuldige winkeltrips hebben Romeinse cijfers, oude Griekse letters, de maancyclus in 1847, astrologie en dingen die nog mysterieuzer zijn, mijn cognitieve vermogens in overdrive gezet en hun best gedaan om mijn derde oog te openen.

Deze overname heeft deels met opzet plaatsgevonden. Lorelei and the Laser Eyes is een waar buffet als het gaat om het ontwerpen van puzzels. Zoals vaak het geval is met het genre, bewegen de puzzels van het spel zich binnen een specifiek gebied. Hier is het jouw vermogen om betekenis te vinden in - en verbanden tussen - tekst, cijfers en symbolen om de sloten te openen - fysiek en metaforisch - die tussen jou en de waarheid staan. Maar waar games als Return of Obra Dinn of The Witness een strakke focus houden, gaat Simogo's nieuwste en verreweg hun meest ambitieuze game een andere en kleurrijkere kant op. Net als je in een ritme bent beland van kruisverwijzingen naar teksten, het analyseren van abstracte kunstwerken en het vinden van patronen in gescheurde posters, verandert het spel van karakter en vraagt het je om door mysterieuze doolhoven te navigeren. Het is echt raadselachtig.

De reden ligt echter ook in de verleidelijke wereld en het verhaal van de game, waardoor ik keer op keer de uitdagende puzzels overwon en de periodes accepteerde waarin ik vastzat omdat de nieuwsgierigheid om erachter te komen welke kant het verhaal op zou gaan zo groot was.

Lorelei and the Laser Eyes is ook een bewijs van de aantrekkingskracht van kleine werelden. De game is in wezen een kleine open wereld gecentreerd rond de mysterieuze Hotel Letztes Jahr, waarvan de labyrintische architectuur en het excentrieke decor doen denken aan Resident Evil 's Spencer Mansion. Omdat de wereld beperkt is in oppervlakte, stelt het de speler in staat om de vele hoekjes en gaatjes intiem te leren kennen, waardoor een sterke verbinding met de digitale wereld ontstaat. Dit hotel is ook - zowel verhalend als mechanisch - een ware puzzeldoos waar je je langzaam steeds dieper in werkt.

En wie ben 'jij' in deze vergelijking? Het antwoord op deze vraag is in eerste instantie ook een raadsel, waarvan ik het antwoord hier niet zal onthullen. Bij aankomst op Hotel Letztes Jahr wordt u simpelweg 'Signorina' genoemd door de mysterieuze filmregisseur Renzo Nero, die u heeft uitgenodigd om deel te nemen aan zijn magnum opus. Aanvankelijk komt deze deelname in de vorm van een personage van een spel waarin hij openlijk verschillende uitdagingen voorlegt aan een jonge vrouw, maar al snel ontstaan er twijfels over de aard van het spel en wie de touwtjes in handen heeft. Tegelijkertijd ontvouwt zich de bewogen geschiedenis van het hotel op zijn zachtst gezegd en trekt draden naar het heden - en de toekomst. Ik was aanvankelijk een beetje bang dat het verhaal een intellectuele oefening zou blijken te zijn met de personages van het spel gereduceerd tot veredelde schaakstukken, maar naarmate het verhaal vorderde, werden de personages en emoties duidelijker - hoewel het spel nog steeds meer tot de hersenen spreekt dan tot het hart.

Als dat pompeus klinkt, is dat omdat het dat in veel opzichten ook is, en deze indruk wordt alleen maar versterkt door de grimmige monochrome esthetiek, maar gelukkig is Simogo bedreven in het doorprikken van de hele affaire met humor en zelfbewustzijn, waardoor het spel niet in de val van zelfparodie trapt. En mechanisch gezien zal Lorelei and the Laser Eyes eigenlijk een herkenbaar personage zijn voor degenen onder jullie wiens gamegeschiedenis teruggaat tot de jaren 90. Als je je de originele Resident Evil voorstelt zonder voorraadbeheer en alle ondoden, heb je een heel goed idee van hoe het is om Lorelei and the Laser Eyes te spelen. Vanuit vaste camerahoeken verken je het hotel en probeer je items te vinden die je kunnen helpen steeds meer van het hotel te ontgrendelen, zodat je het spel, het werk of wat dan ook van Renzo Nero kunt doorgronden.

Deze nuchtere beschrijving doet echter geen recht aan het enorm meeslepende karakter van het spel. Alleen al de visuals, met hun scherp gedefinieerde low poly-stijl, waarbij sterk gebruik van rood de anders meestal monochrome esthetiek doorbreekt, zijn een waar genot. En de jazzy achtergrondmuziek biedt een mooi tegenwicht aan de griezelige griezeligheid die het krakende hotel suggereert. Zoals het gebrek aan vijanden suggereert, is het geen echte horrorgame - denk aan een film als Guillermo del Toro's spookverhaal The Devil's Backbone - maar het leent royaal van het genre, en de afwezigheid van gevaar en jump scares versterkt alleen maar het gevoel van isolatie en onbehagen dat het spel geduldig opbouwt. Een van Simogo's andere meesterwerken is de manier waarop ze lore en gameplay met elkaar verweven. De Zweedse ontwikkelaar slaagt erin een rijke wereld te bouwen door middel van boeken, krantenartikelen, game-prototypes, installatiekunst en meer, terwijl hij al deze informatie integreert in de puzzels van de game. Elk stukje informatie is zowel interessant om te lezen als een mogelijke aanwijzing voor de volgende helse puzzel, en dus las ik ze met grote zorg, wat mijn onderdompeling in het universum van het spel alleen maar verhoogde.

Een van de belangrijkste aandachtspunten van het spel is de kunstwereld. In veel opzichten een gevaarlijke keuze. Want wanneer ontwikkelaars fictieve industrieën willen bouwen, eindigen ze meestal met onbetrouwbare afbeeldingen die zich distantiëren van het spel en zijn wereld. Dit maakt het des te indrukwekkender dat Simogo er daadwerkelijk in slaagt om verschillende van de personages als volledig gerealiseerde kunstenaars te presenteren door middel van hun kunstwerken - die op hun beurt een dubbele rol spelen als ingrediënten in het puzzelontwerp. Vooral de serie installatiekunstwerken van Lorelei Weiss was een genot om op te lossen met de begeleidende tekstbeschrijvingen, die verwijzen naar de verheven teksten die in verschillende kunstmusea te vinden zijn en tegelijkertijd duidelijke hints geven over hoe het werk te benaderen om de bijbehorende puzzel op te lossen.

Door op deze manier betekenis en systematisering te vinden in abstracte kunst, kreeg ik een bedwelmend gevoel van opmerkzaamheid. Een gevoel dat bij de meeste puzzels voorkomt. Er is iets literairs en highbrows aan de focus van Lorelei and the Laser Eyes op kunst, strobogrammatische spraak, oud-Grieks en manuscripten waarvan ik moet bekennen dat mijn innerlijke snob het ongelooflijk aantrekkelijk vindt als raamwerk voor het ontwerpen van puzzels. Als ik mijn enthousiasme even zou loslaten en mijn kritische bril zou opzetten, zijn sommige puzzels van het spel een beetje te cryptisch en ingewikkeld naar mijn smaak (of misschien eerder intelligentie), maar meestal was het gewoon een plezier om in mijn notitieboekje te krabbelen en mijn mentale capaciteit op volle snelheid aan het werk te zetten.

Lorelei and the Laser Eyes is echter niet tevreden om binnen deze bevredigende basisformule te blijven. De game bevat obscure gameprototypes in de stijl van de jaren 90, fotogenieke arcadegames uit de jaren 80 gebaseerd op Simogo's eerdere titels en twee verschillende doolhoven waar navigatie plotseling centraal staat. Op deze manier speelt Simogo met zowel het genre als het verleden van het gamemedium - nogmaals, net als het verhaal.

Het is deze verwevenheid van gameplay en verhalen die de beste en best uitgevoerde kwaliteit van Lorelei and the Laser Eyes is. Maar over de hele linie verdient het spel het om gevierd te worden. Met zijn literaire kijk op het puzzelgenre, de soms obscure oplossingen en de overweldigende vrijheid die het moeilijk kan maken om te weten of je de informatie hebt om een bepaalde puzzel op te lossen, kan Simogo's spel voor sommigen onaangenaam zijn. Maar als je het type bent dat graag teksten, cijfers en symbolen begrijpt om de lagen van een labyrintisch verhaal af te pellen dat gelijke delen Hitchcock en Lynch smaakt, zijn er maar weinig betere plaatsen om je weg te vinden dan Hotel Letztes Jahr. Lorelei and the Laser Eyes is een esthetisch aangename, cognitief uitdagende en verhalend stimulerende ervaring van het soort waar we zelden van kunnen genieten, en ik mis nu al de obsessie om al zijn geheimen te ontrafelen.