Madame Web

Er is veel over deze film gepraat sinds de eerste trailer arriveerde. In de maanden voorafgaand aan zijn debuut is Madame Web uitgelachen, belachelijk gemaakt, grimmige indrukken en onmiddellijke reacties ontvangen, en zelfs vergeleken met Morbius, als de nieuwste mislukking in Sony's Spider-Man-loze universum. Onnodig te zeggen dat deze aandacht me ongelooflijk geïnteresseerd heeft gemaakt in Madame Web, om te zien of het standhoudt als een complete en lachwekkende ramp. Je kunt je mijn teleurstelling voorstellen toen ik ontdekte dat Madame Web niet hilarisch slecht is, het is geen cult-klassieke film die de tand des tijds overleeft, het is gewoon een slechte film die geen enkel charisma en charme heeft.

De film speelt zich af rond dezelfde tijd dat Peter Parker wordt geboren. Het is onduidelijk over welke Peter Parker, en bij uitbreiding het universum, we het hebben, maar dat is een irrelevant feit, want geen van de personages in deze film is ergens anders opgedoken. Het verhaal draait om Cassandra Webb (Dakota Johnson), een paramedicus die in New York City woont, die na een bijna-doodervaring ontdekt dat ze een zeer krachtige helderziende is. Het is rond deze tijd dat ze wordt achtervolgd door visioenen van drie jonge meisjes die worden opgejaagd en vermoord door een dodelijke tegenstander. Kort daarna is Cassie verwikkeld in een avontuur waarin ze onvermoeibaar werkt om de levens te redden van Sydney Sweeney's Julia Cornwall, Isabela Merced's Anya Corazon en Celeste O'Connor's Mattie Franklin - drie jonge vrouwen die in de toekomst Spider-People zullen worden. In Cassie's verhaal leert ze ook meer over haar verleden en waarom deze schurk, gespeeld door Tahar Rahim, op deze drie tienermeisjes jaagt.

De plot is niet geweldig, maar het heeft zijn momenten. Er zijn duidelijke elementen die hier werken, en hoe gek het ook kan zijn, het is verreweg het sterkste deel van Madame Web. Het is in geen enkel opzicht een meesterwerk, maar het tijdveranderende karakter, de manier waarop de film het verleden, het heden en de toekomst benadert, is geen compleet treinwrak. Natuurlijk is er geen elegantie voor nodig om de respectievelijke personages aan elkaar te binden of een diep en bevredigend verhaal op te bouwen met zinvolle karakterontwikkeling, maar vergeleken met de rest van Madame Web is het verhaal een van de sterkste elementen.

Ik zeg dit omdat de feitelijke prestaties erbarmelijk zijn. Geen van de personages komt gedenkwaardig over, en de schurk kan de geschiedenis ingaan als een van de slechtste en minst interessante personages in de film. Zijn beweegredenen zijn oninteressant, zijn dialogen en acties pathetisch, zijn aanwezigheid nauwelijks voelbaar. Gezien wat we hebben gezien van andere personages in de Spider-Man-wereld, is Rahim's Ezekiel Sims momenteel de koploper voor het ergste van allemaal.

Evenzo is de actie tragisch. Het is niet meeslepend of boeiend, het voelt gewoon ongemakkelijk en saai om naar te kijken. Er is geen supernatuur in deze film, in feite weet ik nog steeds niet zeker of de schurk significante krachten heeft die verder gaan dan simpelweg over muren kunnen kruipen, omdat we het nooit zien. Hij ziet er misschien uit als een variant van Spider-Man, maar zijn acties zeggen iets heel anders. Dit strekt zich uit tot de korte momenten dat we de Spider-Girls ook in actie zien, en zelfs het zeer beperkte gebruik van de krachten van Madame Web, is het allemaal niet spannend, en het zegt veel dat sommige van de slechtste momenten van een superheldenfilm komen tijdens de actiescènes.

Dan is er nog de montage en hoe deze film als een lappendeken aan elkaar is genaaid. Sommige van de tijdverschuivende elementen worden heel goed verwerkt, maar dan zijn er momenten die uit het niets tussen locaties en scènes springen, waardoor het voelt alsof er iets in het midden is uitgehouwen. Het ene moment Madame Web is in New York, het volgende moment is ze in Peru, en er is geen overgangsscène, het is gewoon een directe cut tussen de twee locaties. Het is erg schokkend om naar te kijken.

Toch is hier het ding, Madame Web is niet te vergelijken met Morbius, omdat de door Jared Leto geleide film, hoe slecht hij ook is, soms nog steeds vermakelijk is. Morbius is het perfecte voorbeeld van een dwaze en slecht gemaakte superheldenfilm, terwijl Madame Web over het algemeen gewoon een slechte film is. Voor mij is dit de reden waarom het geen cultstatus zal verwerven, omdat het geen lachwekkend slechte film is, dit is niet Cats of Jack and Jill. Na de duur van bijna twee uur verlaat je de bioscoop teleurgesteld in Madame Web, teleurgesteld dat je twee uur ronduit saaie en platte cinema hebt doorgemaakt die je zelden aan het lachen maakte, laat staan echt giechelde. Dit is door en door een slechte film, en dat is dat. Nog een inkeping in Sony's spartelende Spider-Verse-riem.