Neva

Ik begin een recensie graag door me te concentreren op het element dat voor mij een game het beste samenvat. Anders gezegd: waar is het spel het meest interessant? Het kan het verhaal zijn, het spelgevoel of een bepaald systeem. Soms is het voor de hand liggend, soms is het moeilijk vast te stellen. Neva, het tweede spel van het Catalaans Nomada Studio, valt in de eerste categorie. Zelden heb ik zulke adembenemende beelden meegemaakt. Het spelen van Neva is als het kijken naar een prachtig schilderij dat zich in real-time ontvouwt, met afwisselend kalmerende, verontrustende en ronduit mooie resultaten.

Maar Neva is meer dan de foto's. Waar Nomada Studio 's eerste game, Gris, het antwoord van het platformgenre op een walking sim was, heeft Neva veel verdergaande ambities. Het resultaat is een van de meest meeslepende kunstgames van het jaar, waarvan ik de geweldige reis nooit zal vergeten. Net als zijn voorganger is het een gefocuste, emotioneel resonerende puzzelplatformer, maar de toevoeging van een eenvoudig maar scherp vechtsysteem tilt de ervaring naar nieuwe hoogten.

In veel opzichten begint Neva bescheiden. We ontmoeten onze naamloze hoofdpersoon en wolvenwelp Neva in de zomer. Samen zijn ze op een missie om het land te bevrijden van een zwarte, corrumperende massa die vogels uit de lucht doet vallen en het landschap letterlijk uit elkaar scheurt. Je kunt alleen maar rennen en springen, en dat laatste is grotendeels overbodig. Het voelt legitiem onbetrokken. Maar dan gebeurt er iets. Slijmerige zwarte wezens die niet weinig overeenkomsten vertonen met Chihiro's No-Face vallen jou en Neva aan en beginnen een gameplay-ontwikkeling die veel uitgebreider is dan ik had verwacht van Nomada Studio.

Beginnend met een eenvoudige combo van drie stoten met het handjevol mechanisch gevarieerde vijanden die het spel naar je gooit, evoluerend naar beneden, splijtende sneden door de lucht en effectieve sprintjes om aanvallen te vermijden, en terwijl de zomer overgaat in herfst en winter, evolueert Neva van een hulpeloze puppy naar een volwaardige partner die je de strijd in kunt sturen en zelfs op kunt rijden om snel grote afstanden af te leggen.

Het vechtsysteem is verre van ingewikkeld, wat in het voordeel van het spel is, want ondanks zijn mechanische ambities is Neva, net als Gris, nog steeds een spel om te ervaren in plaats van te verslaan. Het is ook scherp en responsief. Op zijn best wordt vechten een oefening in het ontwijken van melee-aanvallen en projectielen, waarbij Neva wordt gestuurd om de meest lastige vijanden bezig te houden terwijl je de kudde uitdunt.

Dit alles terwijl het wordt doorspekt met een paar visueel verbluffende bazen die misschien meer gecompliceerde aanvalspatronen hadden kunnen hebben, en enkele ontsnappingsscènes, waarbij vooral de laatste me de adem beneemt met zijn mix van groteske beelden en muzikaal crescendo. Een van de beste gamemomenten van het jaar.

De gevechten zijn het grote nieuws, maar platformactie en puzzels maken net zo goed deel uit van de zes uur durende lineaire reis. Vaak in paren, omdat de puzzels van het spel meestal gemakkelijk te doorgronden zijn, maar precieze sprongen vereisen om op te lossen, wat de precieze besturing gelukkig tot een vermakelijke discipline maakt.

Het ene moment draait het allemaal om het vinden van een weg omhoog door vrijstaande platforms en mysterieuze gebouwen door mystieke totems in de juiste volgorde te activeren, terwijl je het volgende moment Neva als projectiel gebruikt om poreuze rotsblokken te verpletteren om een uitweg door de gebouwen te banen.

Het beste van alles zijn echter de sequenties waarin het spel het scherm omdraait - afwisselend verticaal en horizontaal - waardoor je gedwongen wordt het spiegelbeeld te gebruiken om platforms te vinden of vijanden te verslaan. Heerlijk verwarrend voor zowel je hersenen als je vingers, en een esthetisch genot op zich.

Met andere woorden, de variëteit en uitvoering van de uitdagingen is bijna overdadig voor een game waarvan de grootste troef niet eens de gameplay-componenten zijn. Zoals ik aan het begin al zei, benamen de kleurrijke bossen, bevroren meren en monochrome onderwerelden van het spel me regelmatig de adem, prachtig begeleid door The Berlinists ' afwisselend ingetogen en donderende achtergrondmuziek. De beelden zijn het canvas waarop het rechtlijnige en bijna woordeloze verhaal zich met groot effect ontvouwt. En net als de beste fotopagina's is het niet alleen esthetisch aantrekkelijk, maar vertelt het ook een verhaal over de plaatsen die je bezoekt. Of het nu gaat om gruwelijke architectuur gebouwd rond (en op) lijken, religieuze rituelen of gewoon een idyllische open plek waar het leven zich in al zijn luie glorie kan ontvouwen.

Ik wilde echt helpen Neva en mijn naamloze hoofdpersoon om het land te zuiveren - bij voorkeur met ons beiden veilig en wel. Net als in The Last Guardian vorm je onderweg een sterke band met de stoïcijnse en liefdevolle wolf, en zonder in detail te treden, durf ik te zeggen dat het einde aan de traanbuizen trekt op een manier die ik zelden ervaar in games. Nomada Studio werkt met thema's die aansluiten bij onze eigen wereld - denk aan het verzengende klimaat en de gevaren van blinde aanbidding - maar het verhaal staat eigenlijk briljant op zichzelf, de beste soort kunstzinnige fantasie.

Het enige dat de betovering verbreekt, zijn de ietwat onhandige tekstprompts die zo nu en dan opduiken en een verder uitstekend middengedeelte dat een beetje aansleept.

In het grote geheel der dingen doet het er echter nauwelijks toe. Neva is een uitzonderlijk succesvol voorbeeld van hoe games esthetisch verbluffend kunnen zijn, de emoties kunnen aanspreken en tegelijkertijd kunnen functioneren als games in de traditionele zin. In feite is het misschien wel het grootste meesterwerk van Neva, wat bewijst dat je het ervaringsgevoel van games uit de jaren 10 kunt nemen en ze kunt uitrusten met een mechanische kern die ze ook bevredigend maakt en losstaat van de audiovisuele en emotionele kern die titels als Journey en Abzu definieerde. En bevredigend, dat is Neva. Simpel, ja. En inventief, scherp en goed functionerend. Maar het zijn de beelden die de ster blijven, want het is wat het verhaal, de gameplay, ja zelfs het hele pakket tot uitmuntendheid verheft. Sterker nog, naar een echt bolwerk van emotioneel indie-escapisme.