Nobody Wants to Die

Ik denk dat we zojuist het meest polariserende spel van 2024 hebben gevonden. In dezelfde geest als Ninja Theory 's Senua's Saga: Hellblade II, Critical Hit Games ' Nobody Wants to Die is ook een titel die minder gaat over het zijn van een game en meer over het zijn van een meeslepend verhaal, en ja, dat betekent dat het veel hits en veel missers heeft.

Deze game speelt zich af in een dystopische cyberpunk noir-versie van New York City in het jaar 2329 en volgt een grijze detective die de taak op zich neemt om een verwrongen en complexe reeks moorden te ontrafelen die gericht zijn op de rijksten en elite van de stad. Aangezien dit de 24e eeuw is, is de dood niet zo gemakkelijk te vinden, omdat de rijken op een Altered Carbon -achtige manier in staat zijn om hun geweten tussen lichamen over te dragen met behulp van geavanceerde technologie die als Ichorite wordt beschouwd. Het probleem is dat een of andere maniak zijn uiterste best doet om veel van de meest invloedrijke mensen in de stad hun zogenaamde "definitieve dood" te geven, wat betekent dat hun ichoriet is vernietigd en dat ze geen gegevens of bestaan hebben om over te dragen tussen menselijke lichamen. Dit is waar Karra weer in de vergelijking komt, want nadat hij een taak op zich heeft genomen voor de politiechef op de plaats van een spraakmakende moord, besluit hij dat er meer op het spel staat en gaat hij op zoek naar wat er aan de hand is.

Wat een detectiveverhaal betreft, is Nobody Wants to Die fantastisch. Er komt hier een grote verhalende vaardigheid en diepgang tot uiting die een verhaal tot leven brengt dat je wilt volgen en uitpakken. De personages zijn geloofwaardig en echt, de zaak is kronkelig en duister en doet je constant afvragen wat wel en niet waar is, en de worldbuilding is opmerkelijk, met Critical Hit Games die een werkelijk ontzagwekkende versie van NYC serveert, een versie die elke Blade Runner fan op de knieën zou doen trillen. Er zijn een paar kernbouwstenen in Nobody Wants to Die die dit spel naar grote hoogten tillen, maar dit is al het grootste probleem waarmee het spel wordt geconfronteerd: al het andere houdt het tegen.

Terwijl je in Karra's vliegende auto zit te kijken naar het eindeloze neon-stadsbeeld van New York en wordt weggeblazen door de beelden en details, begin je na 30 minuten meer te willen in gameplay-zin, en eerlijk gezegd Nobody Wants to Die worstelt om dit te leveren. Het meeste dat deze game de speler biedt, zijn de misdaadoplossingssystemen, die je in feite zien ronddwalen op afgesloten locaties, interactie hebben met gemarkeerde objecten op een zeer lineaire manier om het mysterie van elke plaats delict uit elkaar te halen en vervolgens weer in elkaar te zetten met het tijdmanipulerende Reconstructor -apparaat. In feite verzamelt u gegevens en informatie en kunt u vervolgens opnieuw afspelen hoe de acties die de informatie impliceert, zouden uitpakken totdat u de misdaad volledig hebt nagebootst, zodat u details kunt vinden die anders misschien over het hoofd zouden worden gezien. Dit is een fascinerend mechanisme, het wordt alleen niet echt op een fascinerende manier gebruikt.

Er is een zeer beperkte spelerskeuzevrijheid in Nobody Wants to Die. Dit is geen spel waarbij je zelf het mysterie moet oplossen, zoals een L.A. Noire. Terwijl je met objecten omgaat, verschijnen er markeringen die je vertellen wat je vervolgens moet doen, terwijl Karra en partner Sara communiceren en precies uitleggen wat er gebeurt. Voor een mysteriespel is er geen mysterie om op te lossen, het is te lineair en laat de speler niet zijn eigen stempel op het verhaal drukken. Je kunt geen dingen verkeerd doen, je kunt geen fouten maken of aanwijzingen en draden volgen die je op het verkeerde pad leiden. Er is alleen het juiste antwoord en het spel houdt je hand helemaal vast totdat je hem kraakt. Dit zou niet zo'n groot probleem zijn als er meer mechanische diepte was, maar die is er niet. Nobody Wants to Die is bijna een loopsimulator en probeert je alleen anders te laten denken door een röntgen- en UV-lichttool te introduceren waarmee je draden kunt volgen die verborgen zijn in muren of bloedsporen die onzichtbaar zijn voor het blote oog. Voor een game die zich afspeelt in het jaar 2329 voelt forensische technologie heel vertrouwd aan...

Ik ben niet tegen games die stabieler zijn en minder mechanische diepgang hebben (ik hield van Hellblade II om te beginnen), maar ze moeten het elders goedmaken, en nogmaals, Nobody Wants to Die doet dit niet. Ondanks dat het een dystopische metropool is die doet denken aan Star Wars Coruscant, voelt deze kijk op NYC leeg aan. Je komt nauwelijks leven tegen, en als je in de verte geen stromen vliegende auto's zag, zou ik zelfs zeggen dat de stad leeg was. Er is een duidelijk gebrek aan menselijke invloed, maar de game probeert dit te verzachten door Karra constant met Sara te laten praten via een oortje.

De dialogen zijn meestal goed uitgevoerd, met personages die echt en charismatisch aanvoelen. Karra is een stereotype door en door, hij is een grijze noir-detective die op een norse Harrison Ford-achtige toon spreekt, constant vergelijkingen en metaforen gebruikt, drank drinkt alsof het uit de mode raakt en de emotionele diepgang heeft van een blok cement. Maar hij is cool en zachtaardig en je gaat hem leuk vinden, zelfs als hij rare en misplaatste alternatieve regels afhaspelt die je hem kunt dwingen uit te spugen met behulp van het dialoogsysteem. Dit heeft trouwens ook zijn ondeugden. Nobody Wants to Die kadert zichzelf als een spel met vertakkende en diepgaande dialoogopties en keuzes, maar in werkelijkheid merk je nooit echt hoe deze zich ontvouwen tot de slotfase wanneer je een einde krijgt, afhankelijk van je grotere beslissingen. Nogmaals, dit is niet L.A. Noire waar als je de verkeerde dialoogoptie in een gesprek kiest, je een waardevolle aanwijzing kunt verliezen of een bondgenoot van streek kunt maken.

Je kunt de typische jank over het hoofd zien die bij een AA-game zoals Nobody Wants to Die hoort, jank zoals eigenzinnige gezichtsanimaties en af en toe onhandige mechanica. Maar de andere elementen zijn meer een probleem. Er is een duidelijke kwaliteit en potentieel met Nobody Wants to Die, of het nu gaat om de esthetiek en wereldopbouw, de uitvoeringen en het mysterieuze verhaal, zelfs de opvallende en gedetailleerde beelden, maar de gameplay zelf laat veel te wensen over. Na vier uur van het voltooien van wat in wezen quick-time events zijn om veel van de bestaande tools en systemen te gebruiken en een verhaal te volgen dat net zo goed op de rails kan zijn, begin je je interesse in Nobody Wants to Die te verliezen.

Het enige dat ik over dit spel zal zeggen dat in zijn voordeel werkt, is dat het zeer scherp geprijsd is. Je kunt een exemplaar kopen voor £ 20, en voor £ 20 krijg je een zeer interessante sci-fi, cyberpunk, noir-ervaring. Critical Hit Games heeft duidelijk veel talent en hopelijk is Nobody Wants to Die een teken van wat er van deze studio gaat komen als ze meer ondersteuning en middelen tot hun beschikking hebben. Toch, zoals ik al een paar keer heb gezegd, zijn er duidelijke beperkingen aan dit spel, beperkingen die ervoor zorgen dat Nobody Wants to Die niet geweldig is en ervoor zorgen dat het soms aanvoelt als een veredelde technische demo. Dit is misschien wel de beste visualisatie van een cyberpunkstad die we ooit in een videogame hebben gezien, het is zeker daarboven, maar het worstelt om veel anders te zijn.