Pokémon Scarlet/Violet

Na wat voelt als leeftijden komt het allemaal neer op dit ene moment. Een plotseling geritsel in de struiken op de heuvel en ik voel de adrenaline als gesmolten magma door mijn aderen pompen. Ik zie het. Naderend vanaf het gras, voorzichtig de ene roze hoef voor de andere plaatsend. Zijn ogen zijn op mij gericht, pupillen donker en leeg als de leegte. Ik pak mijn Pokéball stevig vast voordat ik mijn werparm opwind en stuur hem als Babe Ruth recht in het gezicht van de terreur. Het beestje laat een beetje "oink" horen, en even later is het klaar. Ik ben nu de trotse trainer van de mythe. De legende. De Lechonk. Mijn eigen mollige spekfabriekje. Samen zullen we niet te stoppen zijn.

Niet alles is hakuna matata in de wereld van Pokémon Scarlet/Violet, maar momenten als deze zijn nog steeds pocket monster magie. Het vangen en trainen van de rare beestjes is het vlees en de aardappelen van elk Pokémon-spel, en dat is hier niet veranderd. Inderdaad, er is heel weinig veranderd, en het is op een punt gekomen waarop het voelt alsof we als spelers onbewust hebben deelgenomen aan een soort sociaal experiment van hoe lang Pokémon-games kunnen doorgaan zonder te proberen te innoveren, de formule te veranderen of zelfs - en ik weet dat dit absoluut krankzinnig is - proberen visueel indruk te maken.

Kijk, ik weet het. Graphics zijn niet alles, maar kom op. Dit is een Pokémon-game die in 2022 wordt gelanceerd. Zo moet het er niet uitzien. De Nintendo Switch is niet de krachtigste console op de markt, maar kan wel The Witcher 3: Wild Hunt draaien, dus dat is er. Er is ook het feit dat Pokémon als franchise op meer geld zit dan Mickey Mouse, dus een paar toeters en bellen is visueel niet te veel gevraagd. Ondanks de abominabele graphics heeft de framerate echt moeite om bijna constant bij te blijven. Het pannen van de camera tijdens het rondrennen is eigenlijk belastend voor de ogen en scheurt vaak de spelwereld zelf door texturen te breken of te knippen. Soms voelde het alsof ik de Matrix betrad terwijl ik de regio Paldea zag afdalen in een chaotische programmeringsgekte.

Dat gezegd hebbende, pan de camera moet je, want een van de weinige nieuwe functies is de open wereld die op je gemak kan worden verkend, veel in de stijl van Pokémon Legends Arceus. Ongeacht de graphics was de vrijheid om vrijwel overal naartoe te gaan een bevrijdend gevoel om te hebben terwijl ik op Koraidon reed, de half-hagedis, half-motorfiets Pokémon die je vergezelt op je reis. Ik geef er de voorkeur aan dat Pokémon op deze manier in de gameplay-mechanica wordt geïntegreerd in plaats van ons HMs of een fiets te geven, en Koraidon leert gaandeweg nieuwe traversal-vaardigheden, waardoor het nut ervan toeneemt. Koraidon doet me ook denken aan Toothless uit How To Train Your Dragon en als je hem niet al je boterhammen geeft, ben je een monster.

"Maar, Ruben!" hoor ik je roepen. "We geven niet om al die graphics, structuur en balanceringsdingen. Vertel eens over de Pokémon!" Een terecht verzoek. Zoals generaties Pokémon gaan, is de negende behoorlijk zoet. Er zijn hits en missers - zoals altijd - maar de vreugde van het ontdekken van gloednieuwe monsters is altijd aanwezig. Ik word nog steeds opgewonden als een frisse 'mon' uit het gras springt of een van mijn hedendaagse metgezellen plotseling begint te evolueren.

Meestal ga ik voor het vuurtype starter-wise, maar die keuze verbrandde me slecht in generatie zes toen ik de vlammende vos Fennekin koos, die ik liefkozend Mozilla noemde. Stel je mijn teleurstelling voor toen hij evolueerde tot een vulpine heks met een stok, terwijl de keuze van mijn vriend - watertype Froakie - een #%#%¤% shuriken-zwaaiende shinobi werd. Laten we zeggen dat ik mijn lesje heb geleerd.

Met nieuwe Pokémon en een nieuwe regio moet er natuurlijk ook een nieuwe gevechtstruc komen. Hoewel Dynamaxing in de vorige iteratie cool genoeg was, is deze huidige - Terastallizing - behoorlijk flauw. Het kan slechts één keer worden gebruikt tussen bezoeken aan het Pokécenter, en het versterkt de bewegingen van je Pokémon door ze een domme kristallen hoed te laten dragen in de vorm van alles, van een kroonluchter tot een waterfontein. Het ziet er ongeveer net zo stom uit als het klinkt. Alsjeblieft, voor de liefde van Arceus, breng Mega Evolution gewoon terug, nu al. We hebben geen nieuw gek ding nodig om het gevechtssysteem elke keer te verrijken.

Wat we wel nodig hebben, is een gevechtssysteem dat is bijgewerkt naar de moderne tijd. Ik kan niet geloven hoe traag het gevechtssysteem nog steeds is. Het voelde als een stap in de goede richting toen Pokémon Legends Arceus meer dynamische gevechten introduceerde waarbij je nog steeds de controle had over je personage en rondrende terwijl je tijdens het gevecht commando's naar je zakmonster schreeuwde. Nu voelt het weer als een stap terug. Wanneer je een gevecht aangaat in Scarlet &Violet, word je doorgestuurd naar een ander scherm dat losstaat van dat in free roam. Hier kun je - wacht erop - de camera op een vaste bol draaien. Voor de rest is het hetzelfde als altijd. "Quaxly gebruikte tackle!" Voeg dezelfde tackle-animatie toe die we al jaren zien, wat in feite een klein vuurwerk is op de tegenstander Pokémon. Items gebruiken, van Pokémon wisselen - het voelt allemaal ongelooflijk traag en janky.

Ja. Je kunt selfies maken. En ja hoor. Het is geweldig.

Veel succes met het proberen om je kleine beesten in de rij te krijgen voor het schot, dat wel. De mechanic voelt, net als het grootste deel van de game, onhandig en ongeraffineerd aan. Waarom, Game Freak? Waarom weiger je om je games op zijn minst functioneel te maken om naar te kijken? De overgang van free roam naar battle moet naadloos verlopen, niet expliciet het spel bevriezen, waardoor Koraidon poef gaat! uit beeld, frame wisselen naar mijn personage dat nog steeds in een rare positie zit omdat zijn animatie niet is geladen - oh, daar gaat hij en bam! Nog een harde sneer naar mijn tegenstander die blijkbaar nog bezig is met het uitzoeken van zijn lijnen, kom op maatje, je kunt het, aaand daar is het, het is battle time!

Het is niet soepel, het is niet naadloos en het is zeker niet in orde als je het vergelijkt met andere moderne turn-based systemen.

Een ander ding dat op dit punt moet worden opgenomen, is echt stemwerk. Het is al jaren charmant, maar de eindeloze dialogen die niet eens vergezeld gaan van een soundtrack worden nu echt oud. Het gaat maar door in doodse stilte, alleen onderbroken door het luide "PLING!" elke keer als ik op A druk. Het is zo schokkend om in deze dialoogsituatie te zijn en dan de NPC plotseling te laten klappen, het donderende gebrul van zijn handpalmen die tegen elkaar slaan is het enige geluid in heel Paldea.

Uiteindelijk is er eigenlijk niets veranderd in de wereld van Pokémon. Dit betekent dat ik schoorvoetend moet toegeven dat ik een geweldige tijd heb gehad in Paldea, ondanks de onwil van Game Freak om de formule van Pokémon te moderniseren. Ik vind het nog steeds geweldig, maar met elke iteratie wordt het steeds frustrerender. Het spelen van bijna elke andere moderne game die er is, versterkt dat niveau van ergernis, omdat het gewoon laat zien hoe ver achterloopt op de rest van het pakket Game Freak echt is.

Ik heb een droom van een Pokémon-game. Een open, levende wereld vol verwondering en oprechte opwinding, waar je dynamisch andere spelers kunt ontmoeten om samen te vechten, te ruilen en te verkennen - en het ziet er eigenlijk GOED uit. Voor nu denk ik dat personagemodellen die veranderen in Tetris-blokken zodra je er tien meter vandaan komt, het zullen moeten doen.

De stof van de wereld van Pokémon Scarlet/Violet wordt schijnbaar bij elkaar gehouden door losse ducttape en goedkope lijm, maar voorlopig houdt het stand.