Poor Things

Ik ben een grote fan van het werk van Yorgos Lanthimos. Zoals velen maakte ik voor het eerst kennis met zijn films met het vreemde, onhandige en oneerbiedige The Lobster, en sindsdien heb ik reikhalzend uitgekeken naar elk van zijn volgende films om te zien wat hij hierna kan bedenken. The Favourite, Killing of a Sacred Deer en Poor Things zijn allemaal geweldige films, en toch kan niets in mijn ogen The Lobster verslaan.
Poor Things is gebaseerd op een roman met dezelfde naam, hoewel voor zover ik kan nagaan de twee alleen in naam en uitgangspunt op elkaar lijken. In de film volgen we Godwin Baxter, een soort misvormde Dr. Frankenstein die Bella Baxter creëert door een lijk te reanimeren. Hij leert Bella taal, cognitieve functie en meer in zijn experimenten, en ze leert ongelooflijk snel en wil al snel op haar eigen avontuur gaan nadat ze gecharmeerd is van Mark Ruffalo's Duncan Wedderburn. Wat volgt is een avontuur van zelfontdekking vol vreemde, meeslepende wendingen op locaties in de echte wereld, personages die Bella's wereldbeeld uitdagen, karameltaartjes en veel expliciete seks.
Ik bedoel trouwens veel seks. Het is het beste om dit niet met Kerstmis bij je ouders te houden, hoeveel recensenten er ook over spreken dat het een opbeurend verhaal over het leven is. Dat wil overigens niet zeggen dat de critici ongelijk hebben. Poor Things is vol hoop over het leven, over mensen en hun vermogen om te verbeteren. Bella Baxter is puur, een onbeschreven blad dat weigert het slechtste in mensen te zien, zelfs als ze keer op keer hebben bewezen dat ze niet bereid zijn om beter te worden. Ze is in dat opzicht kinderlijk, en toch, zelfs als ze gedurende de film volwassen wordt, verliest ze nooit die bereidheid om alles te doen wat ze kan om mensen te helpen.

Het is een personageconcept dat gemakkelijk aanmatigend of vervelend had kunnen worden, maar Emma Stone is gewoon transcendent als Bella Baxter. Ze slaagt erin om de infantiele en de volwassen elementen van dit experiment op een onmogelijk geloofwaardige manier tot leven te brengen. Moeiteloos grappig en hartverscheurend op bepaalde momenten, is ze een uitzonderlijke hoofdrolspeler in dit verhaal. Het is duidelijk dat ze al eerder met Lanthimos heeft gewerkt, want ze baant zich gemakkelijk een weg door de dialogen die ongemakkelijk kunnen zijn in de mond van andere acteurs. Er zit een zekere vertraging in, een bijna ongrijpbare kwaliteit die je pas merkt als je er iets anders op plakt. Het is duidelijker op te merken in Lanthimos' andere films, maar het is hier nog steeds een welkome aanwezigheid.

De ondersteunende cast van Stone staat grotendeels op één lijn met haar. Willem Dafoe, Ramy Youssef en een verrassende Margaret Qualley helpen elk bij het uitwerken van deze vreemde versie van onze eigen wereld met in sommige gevallen beperkte schermtijd. Helaas kon ik niet dezelfde warmte vinden voor het optreden van Mark Ruffalo. Ruffalo is hier niet slecht, zeker niet, het is een van zijn beste prestaties. Noem het een persoonlijke ick als je wilt, maar ik kan me maar niet over het idee heen zetten dat Mark Ruffalo - vergelijkbaar met Dwayne Johnson en Will Smith - in elke film zichzelf lijkt te zijn. Ongeacht zijn karakter, ik stel me hem niet voor als een heel ander persoon. Voor mij is hij meestal gewoon Mark Ruffalo die een man speelt, wat behoorlijk meeslepend is. Het helpt niet dat zijn Britse accent behoorlijk slecht is. Er is een argument te maken dat het misschien zo slecht zou moeten zijn, maar zelfs als Ruffalo een fatsoenlijke lach levert, irriteerde het me.

Zoals ik aan het begin van deze recensie al zei, ook al kon ik bij het kijken naar Poor Things zien dat het Lanthimos' beste werk was in termen van zijn cinematografie, het verhaal dat hij in elkaar heeft gezet (minus wat traagheid in het begin) en de uitvoeringen die hij uit deze acteurs heeft gehaald, maar hetzelfde gevoel was er niet. Naarmate Lanthimos populairder is geworden, is hij in sommige opzichten gedurfder geworden, maar in andere opzichten is er zeker het gevoel dat deze film is gemaakt voor een bredere aantrekkingskracht. Niet de mensen die één MCU-film per jaar kijken, maar degenen die dachten dat ze een filmliefhebber waren omdat ze Parasite met ondertiteling durfden te kijken nadat het de Oscar had gewonnen. Dat is niet om iets te bewaken, het voelt gewoon alsof er iets puurs en ongegeneerd ontbreekt aan Poor Things, waardoor het voor mij niet uitstekend was. Het is nog steeds geweldig, en een waardige aanbeveling als je het nog niet hebt gezien, maar het gevoel was er niet, althans voor mij, en ik blijf mezelf afvragen waarom.