Quake II: Remastered

Ik zou mijn energie aan iets anders moeten besteden dan oprecht medelijden hebben met de rebootkoningen in Nightdive Studios, maar dat kan ik gewoon niet. Het enige waar ik aan heb gedacht Quake II: Remastered sinds de Quakecon 2023-aankondiging van vorige week, is dat de studio, die nu voor de tweede keer de oude cultklassieker van Id Software nieuw leven heeft ingeblazen, de meest ongrijpbare gordijnverhoger van de gamewereld blijft. Nightdive heeft Quake II zeker niet helemaal opnieuw gemaakt (natuurlijk niet) maar ze hebben hard gewerkt om het te vernieuwen, op te frissen, te verbeteren en op te poetsen tot een standaard die we nog niet eerder hebben gezien als het gaat om Quake II, en voor hun werk zijn ze momenteel niet eens genoemd. Nergens.

Tijdens Quakecon werd de naam Nightdive Studios niet één keer genoemd. Er is geen vermelding in het persbericht, geen vermelding op de eigen sites van Id Software of Bethesda, en op de officiële Quake II -site (die ook is vernieuwd) is er geen enkele kleine microfoonvermelding. Niet één. Dat de geheel Zweedse Wolfenstein-studio Machine Games een nieuwe kleine uitbreiding heeft gemaakt naar Quake II: Remastered is overal te lezen, maar geen woord over de mensen die daadwerkelijk achter deze reboot zitten. En dat is gewoon jammer. Ik ben echter niet van plan om het werk van Nightdive hier over het hoofd te zien. Ze hebben, net als in het geval van Quake: Remastered, uitstekend werk geleverd door dit oude 90's-nietje naar het heden te brengen en ik heb enorm genoten van het terugkeren naar de Strogg-oorlog in het solide vervolg van Id Software.

Zoals ik vorige week al zei, Quake II was nooit echt mijn ding, ook al zijn Quake en vooral Quake III: Arena twee van mijn all-time favorieten in het actiegenre. Als ik mezelf vandaag, hier 26 jaar later, onder de loep neem, ben ik er absoluut van overtuigd dat het alleen maar om verwachtingen ging en niet om het spel dat niet perfect was, want dat is het wel. In 1997 had ik meer death metal-NiN-gebaseerd Lovecraft-ontwerp verwacht en die gepatenteerde vreemd prachtige mix van middeleeuwse catacomben, gloeiende nachtmerrie-demonen en raketsprongen. Ik heb iets... verschillend. En hoewel Quake II in 1997 natuurlijk kwaliteit uitstraalde, heb ik het spel nooit echt gewaardeerd voor wat het eigenlijk was. Soms kunnen wij gamers grootsheid niet waarderen als het ons over de kop slaat, en nu ik de Strogg-conflicten in het weekend heb herbeleefd en Quake II heb doorlopen, ga ik er opnieuw niet voor terugdeinzen om te zeggen dat de 19-jarige Petter gewoon ongelijk had.

Want ook al zal Quake in mijn wereld altijd Quake II aftroeven, achteraf zou ik durven zeggen dat de tweede game bijna net zo revolutionair was. Als we een stapje terug doen en een groothoekperspectief nemen op waar het FPS-genre vandaag is en wat er de afgelopen 20 jaar is gebeurd, wordt het al snel duidelijk dat veel van de delen die het geheel van Quake II vormden, een standaard zetten die vandaag de dag nog steeds van toepassing is. Het lintontwerp. De kunstmatige intelligentie en vijandelijke "patronen" in termen van aanvallen en agressiviteit en de storytelling, die wordt gedaan via radiochatter, audiobestanden en hoe te werken met subdoelstellingen als "zijmissies", bijna. Dit alles werd verder verfijnd in Valve's iconische debuuttitel, maar zelfs in Quake II zijn er genoeg ingrediënten die tegenwoordig worden gebruikt in blockbusters als Call of Duty, Halo en alles daartussenin. Ik begreep of waardeerde dit op dat moment niet, en ik wil me daarvoor verontschuldigen bij Id Software - ik geef de schuld aan een jeugdig gebrek aan kennis, bewustzijn en perspectief. Als ik vandaag dezelfde fout maak met een ander spel, geef ik ouderwetse vergeetachtigheid en vermoeidheid de schuld. Sorry... Met andere woorden, er zijn er hier genoeg.

Net zoals er genoeg vijanden zijn in Quake II, zijn er genoeg vuurgevechten en wapens. Het zit vol met geweren, kogels en opladende mutante soldaten die diep van binnen gewoon een enkeltje naar de hel willen. Verplicht ze! Het eerste dat me opviel toen ik Quake II: Remastered op mijn PS5 opstartte, was hoe eigenzinnig de vijanden aanvoelen en hoe weinig er de afgelopen 27 jaar aan de AI-kant is gebeurd op het gebied van vijandelijke intelligentie. Bijna niets, helaas. De soldaten in Quake II duiken weg, werken zijwaarts, flankeren mij als speler en gedragen zich slim, zo niet als een soort onsterfelijke supersoldaten. De spelmechanieken zijn strak, de wapens voelen goed aan en de pacing is briljant in balans met de vuursnelheid en vijandelijke bewegingspatronen. Net als in zijn voorganger zijn de doolhofachtige omgevingen ook slim ontworpen en is het leuk om je weg te vinden door de levels, goed verborgen geheimen te vinden en eenvoudige, objectgebaseerde omgevingspuzzels op te lossen waardoor de speler zich onredelijk slim voelt.

Nightdive heeft opnieuw briljant werk verricht door de graphics voldoende op te poetsen zonder iets te veranderen dat het geheel zou verstoren. De omgevingen zijn vlijmscherp en zorgen voor een intrigerend contrast met de polygoonarme vijanden die hier volgens mij meer opvallen dan in zijn voorganger en zijn overdadige, ambitieuze reboot. Gezien hoe populair nieuw gemaakte "boomershooters" de afgelopen jaren zijn geworden, is het erg leuk om terug te keren naar de beroemdste originelen om te zien waar alle inspiratie vandaan komt. Id Software was, net als Epic Games, Valve en 3D Realms, hun tijd ver vooruit met deze titels, en het is des te duidelijker wanneer ze 27 jaar later op koninklijke terreinen entertainen.

Machine Games' nieuwe uitbreiding Call of the Machine is ook briljant. In feite bevat dat deel de beste levels in dit hele pakket, en net als in het geval van Quake: Remastered zijn de Zweden erin geslaagd om de kloof tussen moderne benaderingen / stijlen en old school actie-mash te overbruggen. De Reckoning- en Ground Zero-missiepakketten zijn hier ook briljant en er is genoeg inhoud voor degenen die echt alles met betrekking tot het Quake II-origineel willen doorlopen. Volledige 4K/120Hz ondersteuning, crossplay, co-op, split screen multiplayer en online multiplayer, N64 maps, gerestaureerde midi muziek... Alles is hier inbegrepen in een pakket dat gepolijst en schoon aanvoelt op een manier die de games van vandaag zeer zelden doen. Het lijdt geen twijfel dat dit een prachtig pakket is gedrenkt in nostalgie dat geen enkele actiejunkie mag missen.