Race for Glory: Audi vs Lancia

Het WRC (World Rally Championship) werd opgericht in 1972 en slechts 11 jaar later was het uitgegroeid tot 's werelds grootste motorsport. Het WRC maakte een snelle opkomst als organisatie en als vorm van racen. Fans stroomden naar de live races, tv-kijkers liepen in de miljoenen en sponsors, autofabrikanten en stercoureurs stonden in de rij. Het WRC was in die tijd iets heel anders dan wat het nu is. Niet omdat de vorm van de race fundamenteel is veranderd, maar omdat de populariteit en het gevoel van risico en gevaar nooit meer helemaal op dezelfde manier wordt overgebracht. Voor zijn tijd, in 1983, was het WRC een dodelijke val - iets dat natuurlijk meespeelde in de grote tegenslagen van de sport.
Het WRC-seizoen 1983 is natuurlijk legendarisch voor ons rallyfans. Dit was dat beloofde, krankzinnige, dodelijke Groep B-tijdperk waarin auto's heel weinig wogen, tot 400 pk hadden en de downforce van een bidet van normale grootte. Elk team draaide op rijvaardigheid, moed en kracht en creëerde een hele reeks iconische, onvergetelijke autosportmomenten. BMW, Lotus, Porsche, Nissan, Citroën, Opel, Peugeot en Toyota maakten vrijwel geen schijn van kans tegen de twee WRC-reuzen van die tijd; Lancia en vooral Audi en voor het seizoen 1983 was de rivaliteit tussen deze teams groter dan ooit. Audi had een deel van de differentieeltechnologie geleend van de ontwikkeling van zijn pantserwagens voor het Duitse leger en creëerde een vierwielaandrijvingssysteem dat het jaar ervoor tot een dominante walkover-overwinning had geleid. Het jaar daarop stond de Italiaanse Lancia klaar aan de startlijn met een geslepen 037, bereid om zo ongeveer alles te doen om te winnen en in 1983 wereldkampioen rally te worden. Op alle mogelijke manieren.

Lancia speelde vals. Ze bedrogen de FIA met het aantal gehomologeerde 037's dat ze voor de straat produceerden, ze logen, kochten drie ton zout en verspreidden het in de nacht voor de rally van Monte Carlo om het voordeel van Audi weg te nemen (de A1 was consequent veel sneller op grind en vooral sneeuw/ijs) en ze vertraagden de start om grindstof in Griekenland te laten neerdalen door een kapotte veiligheidsgordel te vervalsen. Alles was geoorloofd, rallyrijden was in die tijd een beetje een wetteloos land en de hoeveelheid prijzengeld en voordelen in termen van de "reguliere" autoverkopen van elke fabrikant zorgden ervoor dat veel teams vochten tot de laatste druppel bloed.

De onlangs uitgebrachte Race for Glory is bedoeld om dit alles vast te leggen. Het is duidelijk dat regisseur Stefano Mordini zowel Rush als Ford vs Ferrari 122.000 keer heeft bekeken en heeft geprobeerd een film te bouwen op hetzelfde uitgangspunt. Competitieve geest, valsspelen, rivaliteit, technische genialiteit, wapenwedloop... Maar er is echt niets in deze puinhoop van een film dat werkt. Om te beginnen wordt Race for Glory beschreven als "geïnspireerd door de waarheid" in plaats van gebaseerd op, wat volkomen bizar is gezien het feit dat de realiteit in dit opzicht de fictie gemakkelijk overtreft. Het WRC-circuit van 1983 was zo opwindend, strak en vol fantastische incidenten dat het gemakkelijk met 100% waarheidsgetrouwheid had kunnen worden geportretteerd in plaats van de 60% die hier wordt aangeboden, en ik kan veel van de aangebrachte veranderingen gewoon niet doorgronden. Zo is de legendarische Audi-rijder Michèle Mouton nauwelijks zichtbaar, ondanks dat ze een zeer belangrijk onderdeel is van het succes van Audi, en Stickan Blomquist is hier ook niet opgenomen.

In plaats daarvan wordt Audi-rallybaas Roland Gumpert afgeschilderd als een zeer gemene eindbaas, arrogant en onbeschoft, terwijl Lancia/Martini-baas Cesare Fiorio wordt afgeschilderd als een onbegrepen Moeder Teresa, ook al was Lancia het team dat het meest vals speelde gedurende het seizoen 1983. Natuurlijk, Audi's team had in werkelijkheid een groter budget dan Lancia, maar de manier waarop het hier wordt geportretteerd is gewoon belachelijk. Wanneer de Rally van Zweden op het menu staat, probeert de film ons te doen geloven dat Lancia het hele evenement voornamelijk heeft overgeslagen om geld te besparen terwijl het in feite ging om het feit dat ze van tevoren wisten dat ze 100% volledig hopeloos waren tegen de vierwielaangedreven auto's van Audi en vervolgens een topcoureur (Walter Röhrl) hadden die een hekel had aan sneeuw en weigerde naar Scandinavië te gaan om deel te nemen. De hele film is bezaaid met dit soort onnodige wendingen en herschrijvingen van wat er echt is gebeurd, en het maakte me kwaad toen ik het zag.
Als je veel minder om rally en rallygeschiedenis geeft dan ik, is dit nog steeds een vreselijke film. Het script is hoogdravend slecht, de dialogen lijken door AI te zijn gemaakt en de acteurs worstelen echt met hun pannenkoek-platte personages. Er is hier geen diepgang, geen andere persoonlijkheid dan die van de knorrige Röhrl en de gemene Gumpert (beide vertolkingen voelen belachelijk overmeesterd aan) en het drama dat ze proberen op te bouwen mist zijn doel volledig. Daarnaast zijn er rallyscènes waarin het ongelooflijk duidelijk is dat de 037 en A1 met lage snelheden zijn gefilmd met een trillende camera en vervolgens zijn doorgespoeld. Het ziet er niet goed uit. Het ziet er niet uit als een rally. Het ziet er niet snel uit, en als je deze secties verdrinkt in "dramatische muziek" is het gewoon belachelijk.

Terwijl Rush erin slaagde om zowel opwinding, zenuwen als entertainment te creëren met nauwkeurige portretten en fantastische races (ja, Lauda was onnodig dik en Hunt onnodig arrogant in vergelijking met de werkelijkheid, maar het hielp het verhaal, wat niet gebeurt in Race for Glory) en Ford vs Ferrari slaagde erin om over te brengen wat er werkelijk gebeurde tijdens Le Mans 1966, Deze film slaagt nergens in. Als ik (met extra lampjes en een lantaarn) op zoek ga naar iets positiefs in Race for Glory: Audi vs Lancia, is het natuurlijk prachtig om topverse versies van de Lancia 037 en Audi Quattro wat grof grind te zien spinnen, maar ik kan dat ook op YouTube doen en 93 minuten lang geen Italiaans afval lijden.