Razer Wolverine V2 Pro

Sony is slechts enkele dagen verwijderd van het uitbrengen van zijn eigen pro-controller voor de PS5, de DualSense Edge, en hoewel dat specifieke product controversieel is geworden vanwege de aankondiging van Sony van een iets lagere levensduur van de batterij, is het ook de eerste keer dat de tech- en gaminggigant niet alleen leunt op betrouwbare derden om accessoires voor hun platform te produceren - nu komen ze zelf in actie.

Dus wat betekent dit voor een fabrikant als Razer, die net een bijgewerkte versie van hun Wolverine Pro hebben uitgebracht voor de PlayStation 5 in het bijzonder? Welnu, het betekent dat de functies ervan moeten worden gezien in relatie tot de DualSense Edge.

En het begint gewoon heel erg. Niet alleen is de Wolverine V2 Pro duurder dan de DualSense Edge gemeten naar de aanbevolen marktprijs ($ 199 versus $ 249), je krijgt er bij Razer een stuk minder mee. Er is geen reiskoffer, geen plek om de kabel op te bergen, geen oplaadmechanisme zoals Microsoft's Xbox Elite Series 2 - je krijgt zelfs maar twee extra oppervlakken voor je analoge sticks. Geen twee sets. Slechts twee.

Dus dat is gewoon gedurfd genoeg als we het hebben over een product dat heel erg gaat over aanpassing en individueel tweaken van iets om je beter te maken in games en over het algemeen een meer bevredigende ervaring te garanderen.

Dat wil niet zeggen dat de Wolverine V2 Pro geen goede kaarten in petto heeft. Voor degenen die denken dat analoge sticks moeten worden gecompenseerd, zoals bij Xbox, kunnen ze dat hier vinden, en zowel Chroma-verlichting als een betere D-pad met acht afzonderlijke mecha-klikken zijn enorm bevredigend om te gebruiken. Over het algemeen zijn de gezichtsknoppen van de controller ook mechanisch en reageren ze dan sneller dan die van concurrerende controllers.

Maar ook hier zijn er problemen. De kortere grips betekenen dat de controller veel verder naar voren in de handen wordt geplaatst, vooral als je grote hebt zoals de onderkant. Het kan zijn dat dit in kortere sessies nauwkeuriger is en zorgt voor een meer voorwaartse houding, maar het maakt de controller ook ronduit ongemakkelijk om lange tijd achter elkaar te gebruiken. Aan de andere kant maakt het het gemakkelijk om het totaal van zes programmeerbare knoppen te bereiken, die vrij eenvoudig opnieuw kunnen worden toegewezen via de speciale app van Razer. Die knoppen kunnen echter niet worden verwijderd, zoals op een Xbox Elite Series 2, en zijn ook plastic,

Razer is ook trots op hun HyperTriggers, wat marketingtaal is voor het feit dat de twee triggers kunnen worden geopend of gesloten, een vrij eenvoudig concept dat de voorkeur heeft als je niet geleidelijk wilt drukken, maar de directheid van die ene R2-knop in een shooter is ... nou ja, eye-opening. Maar nogmaals; in tegenstelling tot de Xbox Elite Series 2 zijn er slechts twee instellingen; volledig open en volledig gesloten, en er is lang niet zoveel reizen, dat is de afstand tussen de boven- en onderkant van een bepaalde pers als op een gewone DualSense, of vermoedelijk DualSense Edge.

We zijn nog niet helemaal klaar, want net als YourSixStudios heb ik ook in games als Call of Duty: Warzone en Apex Legends een licht forse deadzone ervaren, waarbij ik langer dan normaal op de analoge stick moest drukken voordat de controller een beweging detecteerde. Het probleem was niet als zo'n dealbreaker, maar alleen dat het bestaat, zelfs met de nieuwste firmware, is misschien genoeg.

De controller zit prachtig in elkaar, daar bestaat geen twijfel over, en er zijn hier en daar veel slimme kleine details die Razer-vindingrijkheid uitstralen. Maar wanneer de grote mute-knop er alleen in slaagt om een lokale jack-gebaseerde headset te dempen, en niet een draadloze zoals je kunt met de gewone DualSense? Au. Combineer dat met het gebrek aan trillingen en haptische feedback op de triggers, en dit is gewoon een bizarre reeks compromissen die duurder is dan de belangrijkste concurrenten.

Anders, bedankt Razer.