Rebel Moon - Part Two: The Scargiver

Net als vele anderen, toen we voor het eerst naar Rebel Moon - Part One: A Child of Fire keken, kunnen we gerust zeggen dat we het niet leuk vonden. Ik had er een hekel aan, zo te zien aan André's recensie. Persoonlijk was Zack Snyder's eerste uitstapje naar zijn nieuwe sci-fi-franchise zeker een misstap, maar een die niet meer indruk maakte dan een regelrechte belediging voor de ogen te zijn.

Het was een langzame scène-setter van een film, een film vol met tell, don't show-dialogen, stukjes overlevering die aanvoelden alsof het rechtstreeks uit de Warhammer 40,000 en Dune-bomen was geplukt, en actie die gewoon aanvoelde alsof er de hele tijd gevechten voor je neus plaatsvonden, vooral wanneer de film laat zien dat ons team wordt verzameld.

Weinigen van jullie verwachten hier waarschijnlijk veel, maar ik moet zeggen dat ik veel meer genoten heb van Rebel Moon - Part Two: The Scargiver dan van deel één. Zoals gezegd is Part One een scène-setter, een film die niet veel bereikt in termen van zijn verhaal, wat betekent dat The Scargiver veel van de grote verhaalbeats, actie-scènes en meer krijgt die de eerste film voelt alsof het ontbreekt. We komen veel meer te weten over onze hoofdpersonages, inclusief het achtergrondverhaal van onze hoofdrolspeler, wat eerlijk gezegd veel zou hebben geholpen om de eerste film een emotioneel anker te geven zonder er zomaar een willekeurige aanrandingsscène in te gooien.

We gaan verder waar we waren gebleven in Rebel Moon - Part One: A Child of Fire, met Kora, Gunnar en de bende die de troepen van de Moederwereld zijn ontvlucht terug naar Veldt. Denkend dat ze de dag hebben gewonnen, maar de balk onderaan het scherm niet herkennen die laat zien dat we nog twee uur film over hebben, worden de helden plotseling ruw wakker geschud wanneer blijkt dat Ed Skrein's Admiral Noble op weg is terug naar Veldt om graan en Kora's hoofd te verzamelen.

En dat is onze opzet. Van daaruit is de film heel eenvoudig in zijn plot, wat zijn verdienste is. Er is geen behoefte aan extra activiteiten naast deze boeren en het handjevol helden die hun nieuwe thuis verdedigen tegen het rijk - ik bedoel Moederwereld. Omdat de plot zo eenvoudig is, komen we ook meer te weten over onze helden, en hoewel ze niet de diepste personages zijn, geeft het in ieder geval een gevoel van gehechtheid aan hen als we onze grote strijd aangaan. Het geeft ook een idee van de reikwijdte waar Snyder aan denkt als het gaat om de Rebel Mooniverse. Het is eigenlijk jammer dat we voor deze film vastzitten op een nogal saaie landbouwplaneet, want er worden nog veel meer interessante plaatsen en verhalen getoond in de achtergrondverhalen. Een film over de planeet uit het Victoriaanse tijdperk met griffioenen, alstublieft, meneer Snyder.

Hoewel het duidelijk is dat het nieuwe sci-fi-universum van Snyder veel heeft overgenomen van andere grote IP's, blijft het als concept best interessant. Visueel zijn veel van de buitenaardse wezens, planeten en scheepsontwerpen intrigerend, en ik wil graag een shout-out geven aan Jimmy de robot, ingesproken door de enige echte Anthony Hopkins. Het is een lust voor het oog en fungeert zeker als de ruigere sci-fi waar fans op hoopten. Rebel Moon kan er in beide films echter niet echt aan ontkomen om flauw te zijn.

Het is duidelijk dat Snyder en iedereen die met hem samenwerkt veel tijd heeft gestoken in het maken van dit universum, en toen ik naar bepaalde momenten keek, begon mijn geest zich af te vragen over bepaalde aspecten van dat universum, maar zo'n investering van het publiek wordt niet bepaald beloond door het eindproduct van de film. Ja, je zou je kunnen afvragen over de Moederwereld, Kora, Noble, en wat er schuilgaat onder de oppervlakkige kennis die je over hen krijgt in de film, maar daar zijn echt geen plagerijen voor. Wat je ziet is wat je krijgt, terwijl fans bij elke succesvolle genrefranchise altijd vragen wat er wordt bedoeld met een bepaalde regel, een moment, een gebeurtenis waarnaar wordt verwezen en die nog niet is onderzocht.

De uitvoeringen in de film zijn goed, aangezien de dialoog niet echt veel zwaar werk doet. Het zijn echt je normale actiedingen. Stoere jongens, stoere meiden, die willekeurige slechteriken neerschieten totdat de kop van de slang is afgehakt. Nu we het er toch over hebben, ik wil hier Ed Skrein uitlichten, die altijd opvalt als een opmerkelijke schurk, zelfs met zijn dwaze kapsel. Ik heb me nooit verveeld bij het kijken naar Rebel Moon - Part Two: The Scargiver. Het tempo is redelijk goed, ook al springt het nooit echt boven de lage lat van basic.

Rebel Moon - Part Two: The Scargiver is de film waar een 14-jarige ik dol op zou zijn geweest, in voor- en tegenspoed. Het bevat veel actie, het speelt zich af in een behoorlijk cool universum en er zijn net genoeg karaktermomenten om je eraan te herinneren dat er mensen zijn die je moet volgen. Er is echter ook niet veel om je geïnvesteerd te houden als het gaat om de plot, en het voelt vaak aan als een doorsnee actie-ravotten, terwijl we een beetje beter nodig hebben om naam te maken als een nieuwe kanshebber die het opneemt tegen de beste sci-fi. Hopelijk is de haat deze keer niet zo ernstig, want ik denk dat de tweede helft nog steeds werkt om een veel beter geheel te maken.