Red Dead Redemption (PS4/Switch)

Het is best gek hoe snel de tijd voorbij vliegt, maar het is 13 jaar geleden dat Red Dead Redemption voor het eerst werd gelanceerd. Het spel nam ons mee terug naar 1910, een tijd van verandering voor het Wilde Westen. De regering heeft besloten dat recht en orde nodig is en dat het land af moet van zijn onbeschaafde levensstijl van veedrijvers en wetteloze revolverhelden. En dit is waar we binnenkomen, of met we bedoelen John Marston, de ongeschreven held van het spel.

Marston, een man die probeert zijn leven weer op de rails te krijgen en worstelt om zijn criminele verleden achter zich te laten, wordt plotseling meegezogen in een regeringsspel om zijn voormalige bende en oude strijdmakkers en degenen die hij vroeger familie noemde, omver te werpen. Het spel zelf was 13 jaar geleden fantastisch en ik hield van elke minuut die ik te paard doorbracht. Zoveel vrij spel krijgen in een spel was ongelooflijk de moeite waard en je wilde echt alles ervaren en zien. Je wilde de grenzen aftasten, en de verrassingen waren talrijk. Overal waar je kwam waren er mensen die je hulp nodig hadden en je kreeg niet veel tijd om soms te beseffen wat er gebeurde. Jazeker, je hoorde wolven grommen als je aan het rijden was en besefte dat een arme kerel op het punt stond een mondvol te worden als je het niet stopte.

De game zelf had veel sterke punten en een daarvan was het aangrijpende en goed geschreven verhaal. Een verhaal over verraad van oude bondgenoten, vriendschap over grenzen heen en de moeite die je doet voor de liefde. Gekruid met fluitende loden kogels, de geur van zweet en leer, pruimtabak en af en toe een aambei na te veel uren in het zadel. Een andere kracht van het spel waren de ongelooflijke spelpersonages die je tegenkomt als je over de prairie reist. De stoere ranchersdochter Bonnie Mcfarlane die aan het begin van het verhaal je leven redt, de wild onbetrouwbare dronkaard Ier die zijn eigen moeder kon doodschieten als hem dat gevraagd werd. Maar degene die de meeste impact maakt, is onze eigen John Marston die, ondanks zijn niet-zo-mooie achtergrond, een eerlijke man is die niet aarzelt om het juiste te doen wanneer het moment erom vraagt.

De stemacteurs in de game waren extreem goed in het tot leven brengen van de personages en het ongelooflijk uniek maken van de personages, maar dat is tenslotte ook een gave die Rockstar altijd heeft gehad, het kiezen van de juiste man voor de klus. Ze hebben ook de mogelijkheid om levendige games te maken waarin iedereen zijn leven leidt zonder zich zorgen te maken of je daar met je controller zit of niet. De ranchhanden doen hun werk zoals het hoort, ploegen de velden en beslaan hun paarden. De hoeren in de bars werpen zich in de schoot van een binnenkomende klant en een boze cowboy begint een gevecht buiten de saloon dat eindigt in een vuurgevecht tot de dood. Waar andere games meestal aanvoelen als een louter decor met dezelfde gezichten op elke NPC, klopt de polsslag in Red Dead Redemption precies zoals het hoort, wat me doet denken aan de serie Westworld.

Het was ook heerlijk gemakkelijk om over de enorme kaart te komen als je fast travel door je kampvuur gebruikte of op een postkoets sprong die je snel bracht waar je heen moest. Helaas was de reistijd binnen de missies echter vrij lang omdat je soms lange afstanden moest rijden om je te verplaatsen, wat na een tijdje vaak als pure opvulling kon voelen als je eenmaal de routes in je slaap kende. Mijn innerlijke hamsteraar miste ook onnodige collectie-items om naar rond te snuffelen, bloemen en dierenbont deden het gewoon niet voor mij.

Gelukkig werden de sigarettenkaarten voor mij een beetje als het vangen van Pokémon. Naar mijn mening verken je meer als er iets te jagen valt. Maar ja, de schatkaarten gaven me daar toch wat van, ook al vond ik het niet genoeg gezien hoe groot het spel is. Dan hebben we alle missies die me constant bezig hielden tijdens het avontuur. Quests die me echt het gevoel gaven dat ik in een glorieuze western zat en mocht ervaren hoe het voelde om een dag te lopen in John Wayne's grote puntige schoenen met sporen en al.

Ik heb mijn paard moeten zadelen en met dappere mannen in een posse moeten rijden om de plundering en vernietiging van een ranch te wreken, ik ben in de Mexicaanse Revolutie geweest en ik heb een Gatlin Gun met een paardenkar binnengesmokkeld en gaten in honderden outlaws gezet. Ik heb vee gehoed en paarden gered uit een brandend gebouw en ik heb gezochte outlaws gevangen met mijn lasso. Ik heb ook genoten van de kleine zijmissies waarin ik in de bergen naar een kannibaal heb gezocht, een louche man heb gered die steeds in de problemen komt en een meisje heb gered van een slangenbeet. Alles wat een normale cowboy dagelijks doet in het ongetemde Wilde Westen en ik heb van elke minuut genoten. Want hoe je het ook wendt of keert, dit spel is de perfecte cowboysimulator, tot het punt waarop je bijna het schuren op je dijen kunt voelen, het eelt op je handen van de teugels en het stof op je gezicht van een volledige dag rijden wanneer je de controller 40 uur later neerlegt en je eigen comfortabelere leven leidt. Maar dit alles was dertien jaar geleden.

Dus, hoe voelt de game vandaag nu game-ontwikkelaar Rockstar het opnieuw heeft uitgebracht, maar dit keer voor Nintendo Switch en PlayStation 4? En wat is het verschil? Het grootste verschil is dat dit, in tegenstelling tot 13 jaar geleden, een spel is dat ik al heb gespeeld, al heb ervaren. Ik ken het verhaal uit mijn hoofd en herken elk pad waar ik op rijd.

De stem van John Marston is net zo vertrouwd als die van mijn eigen vader en de wapens voelen vertrouwd aan in mijn handen en de besturing voelt als een tweede natuur. Op dat vlak is er immers niet veel gebeurd, behalve dat ik ouder ben geworden. Het is hetzelfde spel. Alle geruchten die lange tijd de ronde deden over een remaster op Unreal Engine 5 waren uiteindelijk slechts een port van de game die in 2010 uitkwam. Natuurlijk zijn de graphics iets scherper, de texturen iets beter, maar niet omdat de game geremasterd is, maar omdat de game nu op een console draait die vijf keer krachtiger is dan de PlayStation 3, waardoor 1080p in plaats van 720p mogelijk is. En dit is niet echt wat we wilden in 2023. We wilden zoveel meer, omdat we weten dat het duidelijk mogelijk is als je het werk gewoon goed wilt doen en niet alleen maar wilt cashen.

Want zo voelt dit een beetje, een makkelijke manier om weer eens een game te verzilveren die bijna iedereen thuis al in de schappen heeft liggen. Ik had misschien niet zoveel gezegd als dit beschikbaar was geweest om te downloaden voor een paar pond, maar om de volledige prijs in rekening te brengen voelt als een overval gezien het feit dat het eigenlijk een 13 jaar oude game is die alleen in een nieuwe behuizing is verpakt. Om eerlijk te zijn is Red Dead Redemption geen game die slecht verouderd is als je kijkt naar de PlayStation 3-versie sinds voorheen. Tegelijkertijd ontbreekt iets wat we tijdens de vorige release kregen, namelijk de multiplayer-ondersteuning.

Ik kan gelukkig zeggen dat ik alle bugs heb vermeden, waarvan ik vreesde dat ik zou moeten doorploegen gezien hoe het ging met hun laatste "remaster" die noch succesvol noch bugvrij was, namelijk Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition wat jammer was om zelfs maar bij betrokken te moeten zijn. Er is geen manier om dit niet leuk te vinden, Red Dead Redemption was een fantastisch spel en is dat nog steeds, maar dit is een schaamteloze cash grab als geen ander. In plaats van gewoon exact dezelfde game uit te rollen die 13 jaar geleden uitkwam (voor een ronduit belachelijke prijs), had Rockstar moeten werken aan een volwaardige remake met alle gevolgen van dien, zeker in deze tijden waarin bijna alles wat oud is op een gegeven moment weer nieuw wordt.