Destiny 2: Lightfall

De afgelopen jaren heb ik elke keer dat er een nieuwe uitbreiding kwam voor Destiny 2, vrijwel altijd mijn gedachten en recensies afgeklonken met "dit is de beste Destiny 2 ooit geweest." Dus, gaand naar Destiny 2: Lightfall , en gezien alle geplande updates en verbeteringen die Bungie in gedachten had, ging ik ervan uit dat deze review hetzelfde zou doen. Dat zal echter niet gebeuren.

Laat me gewoon het record rechtzetten en zeggen dat Destiny 2 nog steeds in een geweldige staat verkeert, maar iedereen die hoopte dat Lightfall die volgende grote stap voorwaarts voor het spel zou zijn, zal teleurgesteld zijn, want als er iets is, hebben we een stap terug gedaan van waar Destiny 2: The Witch Queen linksaf. De nieuwe functies en toevoegingen zijn niet zo goed gerealiseerd als ik had gehoopt en de Lightfall-campagne is, als er iets is, opvulling voordat het verhaal volgend jaar wordt afgesloten in Destiny 2: The Final Shape.

Wat ik hiermee bedoel is dat het verhaal van Lightfall niet zo groot en impactvol aanvoelt als ik had gehoopt. Het voelt meer als een seizoensgebonden verhaallijn die is versterkt met meer een productiebudget, wat betekent dat we tonnen sprankelende cutscenes krijgen die je kaak laten vallen. Maar het eigenlijke verhaal zelf voelt onbelangrijk in het grote geheel van dingen, en het heeft een serieus probleem met het uitleggen van zichzelf - iets dat een absolute nachtmerrie moet zijn voor nieuwe spelers in het spel. Wat is The Veil en waarom haasten we ons naar de Neptuniaanse stad Neomuna om het te beschermen? Wie zijn echt de Cloud Striders? Wat is de Witness en wat wil het? En, belangrijker nog, is dezelfde vraag die we allemaal al bijna een decennium stellen: wat is de Traveler? Geen van deze grote vragen wordt beantwoord, in plaats daarvan worden we gewoon in de richting van slechteriken gewezen en verteld om de trekker over te halen als een soort superkrachtige contractmoordenaar. Het is leuke gameplay, maar vanuit The Witch Queen is dit narratief een enorme stap terug.

Dus hoe zit het met de nieuwe subklasse: Strand. Nou, de uitleg die leidt tot hoe Guardians in contact komen met de mogelijkheid is doorspekt met plotgaten, maar gelukkig is de eigenlijke kit zelf behoorlijk geweldig, met name de Hunter's Threadrunner. De mobiliteit, dodelijkheid, vloeibaarheid en aanpassing zorgen allemaal voor een reeks vaardigheden die ik meer een favoriet van de fans zie worden dan Beyond Light's Stasis, en zelfs enkele van de oorspronkelijke Light subklassen. Ik zal echter zeggen dat de Warlock's Broodweaver er niet in slaagt om hetzelfde niveau van spanning te brengen en ernstig tekortschiet in schade, en de Titan's Berserker voelt als elke andere Titan Super in Destiny 2 , ook al is de schade op dit moment astronomisch hoog.

Aan de andere kant zijn de vijanden die je tegenkomt niet veel anders dan wat we in de loop der jaren hebben gezien. Afgezien van Tormentors - die opwindend zijn om onder ogen te zien en zeer bedreigend - voelen de Shadow Legion Cabal aan als elke andere Cabal die we de afgelopen negen jaar van Destiny hebben meegemaakt, zelfs als ze Strand schilden en Darkness pylonen om ze te beschermen, twee mechanica die op zijn best een kleine impact hebben op de gameplay.

De nieuwe personages zijn in ieder geval interessant toch? Goed... niet echt. Nimbus voelt cliché en oubollig aan, en Rohan (spoiler alert) blijft niet lang genoeg hangen om contact met hem te maken of je zelfs marginaal vervaagd te voelen over het feit dat hij zijn einde bereikt. En laten we veteraan personage Osiris niet vergeten, die Bungie in deze uitbreiding heeft veranderd in een van de meest irritante en frustrerende personages in de hele game. Zijn hele uitgangspunt is gewoon om tegen je te schreeuwen en je te kleineren, terwijl hij geen bijdrage levert of probeert het plot of wat er gebeurt uit te leggen, wat echt offbrand voelt voor het personage dat Bungie jaren en jaren heeft gevormd.

Het lijkt er gewoon op dat Bungie een idee had voor waar Destiny's Light and Darkness Saga eindigt, en om daar te komen, moeten we door een laatste stuk vulmiddel waden voorafgaand aan de actievolle finale. Weet je nog hoe Avengers: Age of Ultron je achterliet met die onbevredigde smaak in je mond, maar nodig was om zowel Avengers: Infinity War als Avengers: Endgame te krijgen? Nou dat is hetzelfde gevoel dat Lightfall me heeft nagelaten; in plaats van een crescendo voor het einde, is het orkest gestruikeld en mist het een paar beats die alles uit de hand lopen.

Maar terwijl het verhaal van Lightfall zijn demonen heeft, is Neomuna een briljante locatie. De cyberpunkstad verkent echt verticaliteit op een manier die Destiny 2 eerder niet durfde te doen, en de scènes en omgevingen die het biedt zijn fantastisch om naar te kijken. De wapens (waarvan er vele re-skins zijn van andere wapens) en de pantsersets hebben ook een geweldige esthetiek, en de jaren van perfectioneren Destiny's plundering en machtssysteem komen opnieuw naar voren in deze uitbreiding.

En hoewel het technisch gezien geen deel uitmaakt van Lightfall, maar meer nog gewoon de bredere Year 6-ervaring, worden de updates van de gebruikersinterface die meer richting en gewicht bieden aan Triumphs en persoonlijke uitdagingen allemaal ongelooflijk goed afgehandeld (hoewel ze worden geclassificeerd als een Veteran net als mijn vriend die Destiny 2 over twee jaar voelt als een schop onder de tanden), ook al is het nieuwbouw- en modificatiesysteem meer tegenstrijdig. Aan de ene kant kan ik de aangebrachte veranderingen waarderen en kan ik zien hoe ze op de lange termijn Destiny 2 ten goede zullen komen, maar tegelijkertijd zorgt de hoeveelheid verwijderde mods ervoor dat de buildcrafting-suite momenteel behoorlijk kaal en bijna eendimensionaal aanvoelt, wat een enorme stap terug is van waar Year 5 eindigde - zelfs als het buildcraften waarschijnlijk het best kan worden omschreven als verwarrend voor nieuwere spelers op dat moment.

Hoewel ik er vertrouwen in heb dat de komende 12 maanden van Destiny 2 vermakelijk zullen zijn en vol met verhalende beats die de vragen uitleggen en behandelen waarmee Lightfall spelers achterliet (waarvan sommige ongetwijfeld zullen komen wanneer de Raid op vrijdag opent), is het moeilijk om deze uitbreiding te zien als iets minder dan een beetje een teleurstelling op dit moment, tenminste als je alleen kijkt naar het verhaal dat het probeerde (en duidelijk worstelde) te vertellen. Ik begrijp dat Destiny 2 geen spel is om zijn lading binnen de eerste paar dagen te blazen - dat is het nooit geweest. Maar The Witch Queen bewees dat Bungie een geweldige uitbreidingscampagne kan bieden naast alle andere quest-lijnen en doodads om spelers op de lange termijn betrokken te houden. En toch lijkt Lightfall meer op de Shadowkeep- en Beyond Light-uitbreidingen in de manier waarop het de verhaalontwikkeling heeft benaderd.

Ik wil er wel aan toevoegen dat de Exotics fantastisch zijn en echt die powerfantasie raken, en de nieuwe seizoenscontent lijkt erg leuk te zijn, maar geen van deze dingen compenseert het feit dat Lightfall zoveel beloofde en simpelweg zijn belangrijkste aspect niet waarmaakte: de campagne. Toch is Destiny 2 een fantastisch spel en de rest van de uitbreiding is uitstekend, maar is dit de beste Destiny ooit geweest? Nee. Krijgt Bungie het schip echter weer op koers? Ongetwijfeld. Als de finale van 2024 (Destiny 2: The Final Shape) echter volgt met een matige campagne zoals we hebben gezien in Lightfall, nou ja ... dan zal er een LOT van ongelukkig Guardians.