Robocop: Rogue City

Inmiddels is Robocop te zien geweest in een overvloed aan films en games, waarbij alleen de eerste twee films echt goed waren. Maar... Ze waren zo waanzinnig goed dat het personage nog steeds geliefd is, ongeacht in hoeveel rotzooi hij zit. In de nieuwe Robocop: Rogue City keren we terug naar de originele films en maken we opnieuw kennis met de Robocop waar ik in de jaren 80 van ging houden voor een nieuw actie-avontuur dat zich afspeelt in de sci-fi-wereld die Paul Verhoeven heeft gecreëerd.

Het is een vreemde scène na vijftien minuten in het avontuur die me doet beseffen dat ontwikkelaar Teyon de spijker op zijn kop heeft geslagen en begrijpt wat deze wereld zo uniek maakt. Het is de toekomst zoals we die in de jaren 80 zagen, niet de toekomst zoals die werkelijk werd. Wanneer iemand Robocop filmt in een van de introscènes, houdt ze een vrij grote videocamera vast van het type dat in het verleden gebruikelijk was, toen we tegenwoordig natuurlijk onze mobiele telefoons zouden gebruiken om te filmen. Maar in Robocop: Rogue City bestaat zoiets niet. Hier bestaat het sci-fi-gevoel uit met neon doordrenkte arcades met nogal primitieve games, kleine dikke tv's met afgeronde hoeken en vijanden bestaande uit klassieke punks met op hanenkam geïnspireerde kapsels - allemaal omlijst met de sociale kritiek van het soort dat we in de originele films zagen.

En zo hoort het ook. Ik word meteen teruggevoerd naar de wereld van Robocop wanneer ik mijn eerste opdracht krijg om een gijzelaar te bevrijden, waar ik ook leer over de "New Guy" en de drug Nuke die achter de recente ellende zit. De gijzeling verloopt moeizaam en de politie, die Robocop snel informeert over wat er is gebeurd wanneer deze op de plaats delict arriveert, vraagt onmiddellijk om versterking, waarop Robocop - gespeeld door Peter Weller - antwoordt: "Er zijn versterkingen gearriveerd". Briljant!

Hoewel de actiestukjes natuurlijk de focus zijn van Robocop: Rogue City, heeft Teyon geprobeerd het avontuur uit te werken met veel andere elementen, zoals een levelsysteem, enkele detective-elementen, zijmissies, parallelle verhalen en nog veel meer. Bovendien wordt Robocop getroffen door flashbacks uit zijn vorige leven als Alex Murphy, die verrassend goed geschreven zijn en een broodnodige laag aan het verhaal toevoegen. Dit zorgt ervoor dat het avontuur behoorlijk gevarieerd aanvoelt, ook al is het in wezen een vrij eenvoudige en rigide shooter.

Natuurlijk staat het schieten met Robocop's immens krachtige Auto 9 nog steeds centraal in het verhaal, en het uitschot van Detroit moet worden verwijderd in plaats van vervolgd. Hier bevinden we ons in een interessant dilemma. We weten allemaal hoe Robocop beweegt en richt, het zou niet erg goed werken als het spel ons zou laten springen, over de vloer zou laten glijden, een wapen voor ons zou laten zwaaien terwijl we lopen en organische bewegingen terwijl we op verschillende vijanden mikken. Robocop moet rigide zijn en een gameplay hebben die in elk ander geval als onhandig en misschien zelfs slecht zou worden beschouwd. Hier past het als een handschoen, maar kan slechte gameplay worden verontschuldigd omdat het op een bepaalde manier zou moeten zijn?

Het antwoord moet voor mij zowel ja als nee zijn. Want als ik tegenover grote hoeveelheden vijanden sta en met mijn Auto 9 hun schedels opblaas met welgemikte schoten voordat ze nauwelijks tijd hebben om terug te schieten, voelt dit als een geweldige Robocop-simulator. Maar als ik er niet in slaag om snel binnen te komen en de vijanden terug beginnen te schieten en rond te rennen, wordt het veel ingewikkelder, vooral als er veel van zijn. Dat laatste leidt er vaak toe dat ik overdreven defensief moet zijn om vooruit te komen, waardoor het Robocop-gevoel wordt geschonden (je herinnert je waarschijnlijk net zo goed als ik hoe hij de drugsfabriek in de eerste film opruimde, en het was niet door heen en weer te lopen in een deuropening en vijanden een voor een neer te schieten).

Gedode vijanden verliezen ook hun wapens, die je natuurlijk kunt oppakken en gebruiken. Robocop die rondloopt met een AK-47 of een Uzi voelt echter gewoon vreemd aan en in plaats daarvan heb ik het grootste deel van het spel met het standaardwapen gespeeld.

Bovendien zijn de levels redelijk groot en bieden ze een zekere mate van verkenning, en er zijn eigenlijk dingen te vinden die je helpen bij onderzoeken, XP, gezondheid en dergelijke geven. Ik denk echter dat het ten koste gaat van de spelstroom om Robocop naar kasten en andere secundaire gebieden te zien gaan om dingen te zoeken wanneer het leven van mensen op het spel staat. Bovendien is het niet zonder je af te vragen wie dat OCP-voedsel dat Robocop eet heeft neergezet, en waarom het op plaatsen staat waar het absoluut niet zou moeten zijn? Dit is natuurlijk klassiek gamedesign, maar het doet afbreuk aan het filmische gevoel. Misschien was het beter geweest met automatische en getimede nivellering?

Op de standaard moeilijkheidsgraad is het spel vrij eenvoudig, wat nooit als een probleem aanvoelt omdat het bij Robocop past om niet dood te gaan door kogels op de borstplaten. In plaats daarvan voelt het volledig in lijn met het personage om gewoon door te kunnen lopen en te negeren dat er op je wordt geschoten. Je bent echter niet helemaal onsterfelijk, behalve in de middelste sequenties waar je tegen een stootje kunt en je drie levensherstellende pakketten tegelijk kunt dragen. Het kan ook worden verbeterd, zodat u meer kunt meenemen als u prioriteit wilt geven aan uw XP.

Het politiebureau dient als een soort centraal knooppunt in Robocop: Rogue City, en veel missies en tussenfilmpjes zijn hier gebaseerd, en er zijn ook verschillende zijmissies te doen. Het is een goede toevoeging voor de afwisseling, en ze zijn vaak behoorlijk humoristisch, zoals Robocop dronkaards laten dragen of de telefoon laten beantwoorden. Afhankelijk van je beslissingen en acties verandert ook het vertrouwen van mensen in jou, iets waar Teyon erg trots op is, maar waarvan ik niet kan zeggen dat het op een merkbare manier in gameplay wordt vertaald. Zelfs op missies kun je soms zijmissies uitvoeren, zoals het geven van parkeerbonnen aan mensen of het helpen van iemand in de problemen, wat ik plichtsgetrouw heb gedaan, hoewel ik het een beetje vreemd vind dat Robocop dat doet terwijl Detroit ten onder gaat.

Voordat ik verder ga met het laatste deel van de recensie met een samenvatting en beoordeling, wil ik benadrukken dat ik echt verrast was door de graphics en het geluid. Robocop: Rogue City is een erg mooi uitziend spel. Natuurlijk hadden de gezichten van vrienden en vijanden beter gekund, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door Robocop zelf en de prachtige omgeving, die allemaal prachtig zijn ontworpen en vaak echt mooie lichteffecten bieden. Bovendien heeft Teyon geweldig werk geleverd met de soundscape, met veel gewicht en een Peter Weller die Robocop-lijnen op zijn iconische manier aflevert. Zonder de pret voor je te bederven, denk ik dat het verhaal van de game redelijk goed geschreven is en werkt om je geïnteresseerd te houden. Ik heb echter het gevoel dat het naar het einde toe vaart verliest en dat de confrontatie niet bevredigend aanvoelt, wat jammer is.

Maar ondanks het feit dat het einde beter geschreven had moeten zijn, en dat de gameplay van de game ongelijk is, en dat het nooit leuk voelt om dingen te zoeken met de langzaamste hoofdrolspeler in de first-person shooter-ruimte - Robocop: Rogue City werkt als een perfecte Robocop-simulator voor de fans. Op de beste momenten heb ik bijna gegiecheld als een klein kind voor het scherm en werd ik eraan herinnerd waarom ik zo van het personage hou, en de wondere wereld is ongelooflijk goed gerealiseerd en biedt elementen waar fans dol op zijn (niet in de laatste plaats het baasgevecht met ED-209). Het is geen meesterwerk, maar een liefdesbrief aan Robocop-fans die ondanks duidelijke gebreken heel gemakkelijk aan te bevelen is, waar Alex Murphy zelf verantwoordelijk is voor de meeste ervan.