Atomic Heart: Betovering onder de zee

Ik was enigszins opgewonden toen ik een paar dagen geleden Enchantment Under the Sea, de nieuwste DLC voor Atomic Heart, heb gedownload. Natuurlijk was ik erg enthousiast over het amper twee jaar oude hoofdspel, dat op interessante wijze de Sovjetgeschiedenis vermengde met een op Bioshock geïnspireerde FPS-formule. Maar sindsdien zit de kwaliteit in een neerwaartse spiraal. De eerste DLC van de game, Annihilation Instinct, duurde te lang om op gang te komen, en de tweede, Trapped in Limbo, was nog maar net begonnen of de keten brak volledig en we werden getrakteerd op een creatieve, maar ook enorm frustrerende, koortsdroom van een platformer-avontuur.

Nu zijn we aanbeland bij de derde van vier uitbreidingen. Het is bijna een jaar geleden dat de laatste werd uitgebracht, en misschien is dat de reden waarom Enchantment Under the Sea opent met een waar artilleriebombardement van de expositie. Wanneer de rook eindelijk optrekt na de intense samenvatting, zullen weinigen zich iets meer herinneren dan het spelen als de elitesoldaat Major Nechayev in dienst van het moederland, maar dat is alles wat je echt moet weten, want het is vanaf het begin snel. U bevindt zich in de modelstad Chelomey, ooit de trots van de Sovjet-Unie. Nu is het echter omgetoverd tot een nachtmerrie van razende moordende robots die je zelfs aanvallen met rode vlaggen. Wat een contrarevolutionaire stoutmoedigheid! Na de intense opening, culminerend in een baasgevecht tegen een taartman, ga je naar het onderwateronderzoeksstation Triton, waar je moet proberen twee hightech ringen te vinden die een op hol geslagen AI kunnen bevatten.

Het enorme onderwatercomplex, gevuld met dodelijke reuzenkrabben en pratende dolfijnen, doet denken aan Bioshock, en ontwikkelaars Mundfish maken geen geheim van hun inspiratie. Er zijn veel kleine paaseieren in alles, van missienamen tot fysieke objecten die niet alleen fungeren als voetnoten voor Irrational Games ' baanbrekende FPS, maar ook voor andere klassiekers zoals Portal en Fallout.

Enchantment Under the Sea weet echter ook op te vallen. Waar de satire van Bioshock scherp en direct was, is Atomic Heart 's alternatieve versie van de Sovjet-Unie genuanceerder en veelzijdiger; misschien omdat de fictieve wereld niet gebaseerd is op de natte droom van elke ultraliberaal, maar op een echte ideologie en esthetiek die op zijn hoogtepunt een zesde van het landoppervlak van de aarde bedekte. Dit komt echt naar voren in de wereldopbouw van de uitbreiding, die zo mogelijk nog beter is dan in het hoofdspel. De Russische ontwikkelaars slagen er niet alleen in om de gigantische façade van de Sovjet-Unie vast te leggen, gesymboliseerd door de pompeuze beelden en torenhoge rode vlaggen. Nee, het zijn net zo goed de kleine dingen die de wereld tot leven brengen. Grappige graffiti, mooie propagandaposters, bureaucratische e-mails. Ja, zelfs verslagen robots en dode wetenschappers, afwisselend op grappige en macabere manieren geplaatst, helpen de wereld tot leven te brengen. Het detailniveau is aanstaande en de ontwikkelaars hebben materiële beloningen verstrekt in de vorm van upgrades voor degenen die elk hoekje en gaatje verkennen.

De soundtrack is ook bijna overweldigend en slaagt er zelfs in om het hoofdspel te overtreffen. Atmosferische melodieën weven zich in en uit tussen Sovjet-pophits en klassieke muziek, en met name de baasgevechten worden door de muziek naar nieuwe hoogten getild. Met fijne geluidseffecten, of we het nu hebben over luide explosies of de meer meditatieve geluidsgolven van je onderwaterzwemslagen, het pijnpunt is opnieuw de voice-acting. In het Russisch is het natuurlijk prima, maar in het Engels haalt geen van de stemacteurs het hoge productieniveau dat de rest van de ervaring kenmerkt. Het is jammer, want de dialogen zijn eigenlijk briljant geschreven, en vooral de gesprekken van Nechayev met zijn vrouw Katya, die nu als een AI in zijn handschoen leeft (ik zei toch dat het gek was), zijn gevuld met zowel tederheid als bite.

Als het op gameplay aankomt, heeft Mundfish er met deze DLC voor gekozen om wat onnodig vet weg te snijden om de ervaring sterker te maken. De vijf 'magische' vaardigheden van Atomic Heart zijn verdwenen en in plaats daarvan heb je twee nieuwe. De ene is zoiets ouderwets als een destructieve vuurbal. De ander is wat creatiever. Al heel vroeg krijg je een zweep die mensen op socialistische wijze dichter bij elkaar brengt - je kunt naar je vijanden zwaaien of ze naar je toe trekken als ze in de minder dodelijke categorie vallen. Het resultaat is echter hetzelfde: een opening voor een van je vier wapens, waaronder een krachtig jachtgeweer en een elektrisch geladen knuppel. Het klinkt misschien als een kleine selectie, maar met zowel wapens als vaardigheden met alternatieve vuurmethoden en verschillende upgradepaden die op verschillende manieren op elkaar inwerken, is er nooit een gebrek aan variatie.

Enchantment under the Sea pakt ook een van de grootste problemen van het hoofdspel aan. Het combineren van talloze en snelle vijanden met krappe, drukke ruimtes leidde tot een reeks vervelende doden omdat je tussen bedreigingen en meubels werd geperst. Hier zijn de omgevingen veel beter ontworpen, en vooral als je het opneemt tegen een baas of een groter gevecht aangaat, wil je een grote, open omgeving om in te vechten, zoals een lobby of hal. Het levelontwerp gaat ook hand in hand met je nieuwe vaardigheden. Je zweep kan ook worden gebruikt om om hoeken van plafonds en muren te zwaaien, wat vooral handig is in de intense en goed ontworpen baasgevechten.

Vaardigheden spelen ook een grote rol in de puzzels van het spel, hoewel deze term het misschien oprekt. Of je nu naar nieuwe gebieden slingert of versteend plankton verwijdert met je vuurbal, het is niet bepaald iets waarvoor je een Mensa-lidmaatschap nodig hebt. Ik mis een beetje een uitdaging, maar als tegenwicht voor de hectische gevechten werkt het goed. Het tempo van de uitbreiding is over het algemeen erg goed, en als je, zoals ik, elk toilet moet inspecteren en elke poster onder de loep moet nemen, ben je gemakkelijk zes uur bezig, terwijl zeer vastberaden spelers er waarschijnlijk in de helft van de tijd doorheen komen.

Enchantment Under the Sea is als een goed geoliede machine. Het heeft misschien minder radertjes dan het hoofdspel, maar de verbindingen tussen levelontwerp, wapens, vaardigheden en verkenning zijn robuuster dan ooit. Het verhaal had misschien op een meer rechttoe rechtaan manier verteld kunnen worden, en laat je niet misleiden door de trailers: de nieuwe personages, waaronder zeebioloog Nastya en de mysterieuze The Hunter, spelen slechts een kleine rol. Ik mis ook wat creatievere puzzels, maar dat gezegd hebbende, dit is een van de zeldzame uitbreidingen die het hoofdspel daadwerkelijk weet te verbeteren. Hopelijk staat ons een grote finale te wachten met de vierde en laatste DLC.