While Waiting

Terwijl ik deze recensie schrijf, speelt While Waiting op de achtergrond. Wat dit spel heel anders maakt, is dat je de levels voltooit door het gewoon te laten zijn. Het is, zoals de titel al doet vermoeden, door te wachten dat elk level is voltooid. Dit maakt While Waiting in veel opzichten heel anders dan alles wat ik eerder heb gespeeld. Het begint vanaf de vroegste levensfase; Je wacht om geboren te worden. Hier sta je in een rij... en wacht. Dan komen alle gebeurtenissen die het leven vormen op een rij, die hetzelfde thema hebben, waar je op wacht om ze te laten gebeuren. Elke scène duurt slechts een paar minuten en je kunt je personage verplaatsen, met sommige objecten communiceren en er is een lijst met kleine prestaties om te voltooien. Dit betekent dat er iets te doen is terwijl u wacht...

Er is hier een heel origineel ontwerpidee. In alles, van de manier waarop het eruit ziet, tot de klassieke muziek die de beelden siert, en natuurlijk de hele stilte. Het lijkt een beetje op een visuele roman zonder alle tekst, als een loopsimulator maar alleen in stilstaande beelden. De game volgt het anonieme personage zijn hele leven, of het nu gaat om het wachten op de bus, het wachten tot een les eindigt, het wachten om gevoed te worden. Het wordt gepresenteerd als kleine schilderijtjes uit een van die boeken waar je zelf de kleuren invult, behalve dat er geen kleur wordt ingevuld en het meeste gewoon lege silhouetten zijn, minus de dingen waarmee je kunt interageren.

Juist door de kleine omgevingen onder de loep te nemen, vink je de dingen op je to-do-lijstje af. Er wordt slechts een korte hint gegeven en je loopt gewoon rond en raakt alles aan wat aangeraakt kan worden. Als je het soort persoon bent dat al deze dingen graag doet, zul je een tweede playthrough moeten doen, want een van de criteria is om "niets te doen". Het is echter prima om het spel in dat geval gewoon met rust te laten en de levels één voor één voorbij te laten gaan.

While Waiting is erg moeilijk te beoordelen op puur entertainment. Het begint zelfs met enkele waarschuwende woorden dat het allemaal om wachten gaat en soms saai kan worden. Dat heeft waarschijnlijk iets te maken met hoe ik me nogal verscheurd voel over de hele ervaring. Het is best leuk om te zien hoe het leven zich langzaam ontvouwt, en het idee om een personage helemaal vanaf de geboorte en door het leven te volgen is uniek. De verschillende scènes zijn aangenaam, maar ja, er gebeurt niet veel... Ik denk dat het hele concept had moeten worden opgebroken door iets dat het varieert, maar tegelijkertijd bestaat het risico dat de visie zelf verloren gaat. Als ik de kans krijg om Snake op een tv te spelen of boeken te sorteren zoals in Tetris, voelt het nog steeds alsof deze kleine puzzels en interactiviteit de verveling enorm verstoren.

Dit spel vereist veel geduld, vooral als je ervoor kiest om er actief mee bezig te zijn. Als je het gewoon op de achtergrond laat draaien en naar de foto's kijkt en naar de muziek luistert, wordt het best prettig om het hele leven van het personage te volgen. Maar tegelijkertijd is het erg traag en, zoals ik al zei, volledig verstoken van variatie in termen van gameplay-mechanica. Met honderd levels heeft het echt tijd om alle mogelijke scenario's in het leven te doorlopen, maar er zijn enkele snelle sprongen, vooral tussen de kindertijd en de adolescentie, en sommige scènes voelen meer als kopieën van elkaar. Natuurlijk staan er in het echte leven veel in de rijen, maar hier had je een derde van al deze scènes kunnen verwijderen en zouden er nog steeds veel zijn geweest.

Ongeveer een derde van de weg naar binnen moet je wachten bij een zebrapad. Deze scène is op zijn minst erg kort, maar er zijn te veel van deze nogal oninteressante. Ik vind ook dat de klassieke muziek niet altijd aansluit bij de scènes. Het is alsof de ontwikkelaars een beetje te gretig zijn geworden met de pianoloops in een poging het spel op te fleuren.

Ik wil graag de eer geven aan het ongelooflijk creatieve basisidee. Het is een heel origineel concept met een mooie visuele stijl, dus het voelt niet als een complete verspilling van tijd. Maar uiteindelijk, helaas voor mij, is er een overheersend gevoel van verveling in plaats van kwaliteitsentertainment.