Verloren Records: Tape One - Bloom

Toen ik in januari 2015 Life is Strange beoordeelde voor een ander mediakanaal, werd ik overweldigd door hoe goed Don't Nod een zeer relevant en realistisch verhaal kon vertellen. Sindsdien is er veel gebeurd met Don't Nod, maar met Lost Records: Bloom & Rage zijn ze gewoon weer in topvorm.

Het verhaal in het midden van Lost Records: Bloom & Rage gaat over vier tienermeisjes, Nora, Autumn, Kat en Swann, die op een zomeravond in 1995 door nogal dramatische omstandigheden bij elkaar worden gebracht. In de loop van die zomer vormen de meisjes een hechte band en het is een zomer die ze nooit zullen vergeten - om een aantal redenen. Het verhaal van de game springt heen en weer tussen die zomer in 1995 en 2022, wanneer de vrienden zijn opgegroeid en, na vele jaren uit elkaar, elkaar hebben ontmoet in een plaatselijke pub - ondanks dat ze hebben beloofd elkaar nooit meer te zien. Dus waarom worden ze plotseling herenigd in dezelfde stad als in 1995 - dit is de centrale plot van Lost Records: Bloom & Rage.

Vanaf het begin kruip je in de huid van de ietwat onhandige, ietwat nerdy, ietwat introverte en ietwat onzekere Swann, die ook het enige speelbare personage van de game is. Don't Nod is erg goed in het portretteren van mensen en je krijgt snel een idee van wie de vier meisjes zijn. Ze voelen zich echt, ze zijn angstig, gebrekkig, onzeker, en ze zijn er in verschillende maten, etniciteiten en verhoudingen - net als echte mensen. Ze vormen het middelpunt van een verhaal over zelfonderzoek, het overwinnen van de uitdagingen van het tienerleven en het sluiten van nieuwe vriendschappen. En de angst om elkaar te verliezen.

Het verhaal in Lost Records: Bloom & Rage ontwikkelt zich langzaam - heel langzaam. Het zal ongetwijfeld te lang zijn voor sommigen, maar ik geniet van het langzame tempo waar er ruimte is om na te denken en waar er sequenties zijn waarin rust en kalmte het overnemen. Je kunt niet anders dan een Twin Peaks gevoel krijgen wanneer het spel langzaam beweegt en soms wordt onderbroken door sequenties waarin niets gebeurt - het geeft het spel een heel speciale sfeer.

Er is hier niet veel gameplay, omdat je echt getuige bent van een interactief verhaal waar je iets over te zeggen hebt. Je moet de omgeving verkennen en eenvoudige puzzels oplossen, en je kunt verschillende dialoogrichtingen kiezen die de relatie tussen de vier meisjes zullen veranderen. Om wat meer interactie met de speler te creëren, heeft Swann een videocamera die ze graag gebruikt. Ze filmt de dieren in het bos, haar drie vrienden die gek doen en een deel van het beeldmateriaal is eigenlijk verplicht voor het algemene verhaal, maar er zijn ook veel mogelijkheden om extra elementen van de wereld vast te leggen, gewoon omdat Swann daar zin in heeft. Dit kan het documenteren van verschillende vogelsoorten in de omgeving zijn, graffiti op de parkeerplaats, het filmen van de ongewone watertoren vanuit verschillende hoeken of het vastleggen van de kat van Swann die iets bijzonders doet.

De beelden zijn redelijk aangenaam en sfeervol en gebruiken over het algemeen zeer filmische camerahoeken en gestage panning om de zaken langzamer en rustiger te houden. Don't Nod is er ook in geslaagd om de stijl van de jaren 90 behoorlijk overtuigend vast te leggen, vooral bij het gebruik van de videocamera van Swann. Hier verandert het beeld in een 4:3-formaat, met korrelige kwaliteit en een te hard contrast, net zoals het eruit zag met die videocamera's in de jaren 1990.

De technische kant is echter een beetje een rommelige aangelegenheid. De graphics lopen niet altijd soepel, het kan soms lang duren voordat oppervlakken correct worden weergegeven, sommige personagebewegingen zijn een beetje raar en ik ervoer op een gegeven moment een voortgangsbug, wat betekende dat ik mijn save-game moest laden voordat ik verder kon gaan.

De stemacteurs leveren geweldig werk en de dialogen zijn altijd geloofwaardig en overtuigend. Muziek is altijd een centraal onderdeel geweest van de vertelstijl van Don't Nod en het is ook in Lost Records. De soundtrack wordt voornamelijk verzorgd door de Amerikaanse singer-songwriter Ruth Radelet (leadzangeres van de band Chromatics ) en de Canadese band Milk & Bone, en het is een dromerige en melancholische soundtrack die perfect past in de stijl van het spel - een krachtige soundtrack.

Je kunt ervoor kiezen om Lost Records: Bloom & Rage op twee manieren te bekijken. Als je ervoor kiest om het te zien als een spel in de traditionele zin, zul je teleurgesteld zijn. Er is hier gewoon niets te doen en, zoals eerder vermeld, het is heel, heel traag. Je kunt er ook voor kiezen om het te zien als een interactief verhaal en het komt echt tot zijn recht. Het verhaal is meeslepend, de personages zijn uitstekend en de game houdt vast aan het vertrouwde formaat van de Life is Strange -serie - alleen beter.

Lost Records: Bloom & Rage is een zeer krachtig verhaal - en het einde heeft me echt verrast. Je had het gevoel dat "er iets aan de hand was" - alleen dat niet! Het is een krachtig verhaal over mensen, over onzekerheid, over liefde, over haat, over tiener zijn in de jaren 90 en het is vooral een aangrijpend verhaal over vriendschap en enkele menselijke kwaliteiten die de wereld een veel betere plek zouden maken als meer van ons ze hadden.

Lost Records: Bloom & Rage is een spel dat nog een tijdje in je hoofd blijft hangen nadat je het hebt uitgespeeld. Niet veel games kunnen dat.

Lost Records: Bloom & Rage wordt geleverd in twee delen (tapes genoemd) en Tape 1: Bloom is nu uit, terwijl Tape 2: Rage medio april als gratis update wordt uitgebracht.