Tales of Berseria

Om ze zoveel tijd zijn de eerste uren in een game veel leuker dan de rest van de game. Dat is ook het geval bij het laatste deel in de Tales-reeks. Tales of Berseria gaat ijzersterk van start, en biedt in plaats van het standaard-rpg verhaal een perspectief vanuit de schurk, maar weet dat helaas niet vast te houden tot het eind.

Velvert is een vrouw die gevormd is door een persoonlijke en diep tragisch verhaal. Tijdens de eerste uren van de game verandert ze van een doodgewone dorpsbewoner tot een vampier-demon, het personage dat op de cover van de game staat. Deze antiheld leent zih beter als schurk dan de typische role-playing held. Het wraakverhaal speelt zich af rond Velvet en neemt haar en haar handlangers mee naar allerlei verschillende gebieden.

Het verhaal toont echter al de eerste hobbels, na de sterke start, en bestaat uit slechte pacing en een overvloed aan verwerpelijke dialogen. De grootste stukken worden goed verteld via goedgetekende animéfilmpjes, maar een gros van de scènes spelen zich af in de in-game engine. Daarnaast bevat de game heel veel typische gesprekken, die bestaan uit tekstwolkjes en stilstaande personages.

Het verhaal over bedrog, het maken van nieuwe goden en een door de kerk beheerste politiestaat bieden een interessant platform voor de actie. De wendingen zorgen ervoor dat je, ondanks de beperkingen elders in de game, je toch door wilt spelen. De personages zijn typische karakters uit Japanse verhalen: je hebt een samoerai-achtige zwaardvechter, een onschuldige jongen met een babyface, cynische antihelden enzovoorts. Na de schokkende start landt de ontwikkeling van Velvet's personage in een eindeloze cirkel. Enig relaas komt hier in de vorm van de heks Magilou, die in haar interactie met andere (serieuze) leden van de groep voor een komische noot zorgt.

De vele gevechten tegen fantasiemonsters spelen zich in real-time af. Het systeem met veel combo's zorgt ervoor dat gevechten tegen mindersterke vijanden binnen enkele seconden voorbij zijn, terwijl lastigere vijanden (zoals bazen) vrij lang kunnen duren. Combo's kunnen verbeterd worden met Soul Break-strikers, die helpen momentum op te bouwen en vaak erg sterke aanvallen bieden. Daarbij helpen andere personages ook vanaf de zijkant, door aanvallen de blokken of te ontwijken.

De gevechten bestaan uit meerdere lagen, maar zijn veelal afhankelijk van de statistieken en voegen weinig toe aan het monotone knoppengedruk. Veel aanvallen lijken ook totaal andere vijanden te raken dan diegene waarop je richt. Berseria ziet er dan soms ook uit als een vechtgame, maar mist daarvoor enige finesse en soepelheid.

De visuele aspecten van de game lopen ook achter. De game ziet er als een game uit van de vorige generatie met wazige texturen, standaard belichting en gebieden die enige vorm van details of indrukwekkende vormgeving missen. De personages zelf zien er gelukkig nog aardig uit. Een voordeel hiervan is dat de game snelle laadtijen kent en je vrijwel nooit lang hoeft te wachten.

De gebruikersinterface is gevuld met kleine ergernissen. Het vergelijken van wapens en vaardigheden is vervelend en sommige teksten hebben een scrollende tekst, terwijl er meer dan genoeg ruimte is om de tekst duidelijk te tonen.

De omgevingen waarin je terecht komt zijn recht-toe-recht-aan in de eerste paar uren. Als de wereld zich eenmaal opent bestaan deze gebieden vaak uit grote vlakken met niets erin. De standaard dungeons zijn erg saai en lijken vaak op doolhoven, terwijl de open terreinen vaak gevuld zijn met monsters die gegrind kunnen worden. De voorwerpen en kisten die zijn verspreid over de map treffen ditzelfde lot, en vaak ben je van de ene kant naar andere aan het rennen voor helemaal niets. Dit zou de ideale gelegenheid geweest zijn om wat van de dialoog te gebruiken om de afstanden op te vullen.

Tales of Berseria begint veelbelovend, maar het zestiende deel in de reeks kan de sterke start niet vasthouden. Het verhaal is meeslepend dankzij het unieke, demonische perspectief, en de personages zijn goed uitgeschreven klinken zowel in het Engels en Japans prima. Het gevechtssysteem is diep, maar zorgt nimmer voor interessante gameplay, en de honderden vijanden bieden vaak weinig vermaak. Tales of Berseria is bij lange na een slechte game en biedt voor fans van de Tales-reeks en jrpg's voldoende plezier. Men moet echter bij de volgende titel in de game afscheid gaan nemen van achterhaalde graphics en spelmechanieken.