Troll and I

Troll and I is een third-person adventuregame en de eerste poging van ontwikkelaar Spiral House. Het speelt zich af in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog is Scandinavië. Je speelt als Otto, een tiener nadat zijn thuisstad opgeblazen is door onbekende schurken van zijn moeder gescheiden is geraakt. Hordes aan goblins verschijnen uit de grond en vallen aan. Otto wordt op wonderbaarlijke wijze gered door een wezen uit folklore, de trol. De twee werken samen om de aanval te overleven en vormen een onverwachte vriendschap. De opzet doet denken aan games als The Last Guardian. De realiteit komt daar echter bij lange na niet in de buurt en Troll and I lijkt meer op een goedkope PlayStation 2-game. Het verwerpt zijn potentie door een matig design, een oppervlakkig verhaal en een overweldigend aantal technische blunders.

Vanaf het moment dat je in de tutorial van de game wordt gegooid verlies je direct alle hoop op een grotesk avontuur. De open-wereld wordt geïntroduceerd met het leren van sporen zoeken van en het jagen op dieren. Voor een game die zich in de natuur afspeelt mist het duidelijk sfeer door de stille achtergrondmuziek en lege omgeving. De game slaagt er ook niet goed in om de spelmechanismen uit te leggen. Het ontbreken van audiovisuele feedback is verbluffend. Je bent overgeleverd aan het indrukken van knoppen en vraagt je af of je acties enige impact hebben. Dit breidt zich uit naar de rest van de game, die geen wereldkaart bevat en ook geen visuele begeleiding om je de juiste richting op te sturen.

Als je je een weg hebt geworsteld door het jagen, leer je over hulpbronnen en krijg je een korte introductie van het craftingsysteem - een optie die vanaf het begin overbodig aanvoelt. Het craften van wapens en voorwerpen is een onhandige proces en het plukken van de benodigde middelen in de omgeving is vermoeiend. De vereiste materialen bevinden zich altijd dichtbij en bieden nul uitdaging bij het verzamelen, waardoor het hele idee van craften zijn waarde verliest. De enige keer dat het echt gebruikt wordt is wanneer je specifieke voorwerpen nodig hebt om een obstakel af te breken. Zelfs dan voelt de optie zonder enig doel in de game gestopt, behalve het kunstmatige verlengen van de speelduur.

Meteen na de trol ontmoet te hebben vallen de slechte designkeuzes weer op. Terwijl je tussen de twee personages wisselt in singleplayer, wordt het pijnlijk duidelijk dat de game is ontworpen met co-op in gedachte. Veel puzzels zijn draaien om het gebruik van de vaardigheden van de twee personages; Otto's klauterwerk, waarmee hij om vijanden heen kan sluipen en hoger gelegen gebieden kan bereiken, en de brute kracht en tilkracht van de trol.

Deze puzzels zijn niet slecht gemaakt en teamwerk maakt het proces leuker, maar door dit alleen te spelen valt er weinig plezier te behalen. Er is bijvoorbeeld een gedeelte in het begin waarbij je om enkele steile rotsen moet geraken om verder te komen. Het wisselen naar de trol geeft je de optie om een vleugel van een vliegtuig te gebruiken als een brug voor Otto. Het tijdelijke gewissel tussen de twee laat je om ieder obstakel heen bewegen. Het probleem is dat het traag en saai is, vooral als je keer op keer moet stoppen om met de trol een golf van vijanden te verslaan.

In splitscreen heb je hier minder last vast. De gameplay is vloeiender en de irritante monsters zijn minder vervelend. Speel je echter alleen, dan wordt deze wisselwerking al erg snel tergend. Het probeert hiermee intuïtief te zijn, maar is langzaam en de besturing reageert slecht. Het is dan ook niet het wisselen tussen Otto en de trol dat vermoeiend is, het aangaan van bijna iedere interactie is een vermoeiende taak. De personages bewegen zich pijnlijk langzaam voort, als ze niet midden in een gevecht vast komen te zitten. De input van acties is vaak vertraagd of wordt helemaal niet geregistreerd, waardoor gevechten van dichtbij en de Uncharted-achtige platformgedeeltes frustrerender zijn dan het had moeten zijn.

Zelfs al had de besturing gewerkt, Otto voelt als een tweedehands Nathan Drake hoe hij zich klungelig langs afgronden beweegt. De vijandelijke ontmoetingen zijn ook extreem saai. Aanvallen met Otto voelt onbevredigend met ieder wapen, terwijl zijn 'dodge'-vaardigheden volledig nutteloos is. De trol kan vijanden wegslaan en stompen door blindelings op knoppen te drukken totdat je er in slaagt om een van de kapotte 'hitboxes' te activeren.

Sommige fouten van de game zouden makkelijker weg te wuiven zijn als het checkpointsysteem niet zo lastig was. De onnauwkeurige besturing zorgt er voor dat je regelmatig naar beneden valt en dood gaat, terwijl slechte textures onbedoelde vallen worden en vijanden lastig zijn om goed te zien. Als je dood gaat moet je vanaf je laatste save verder of een heel hoofdstuk opnieuw spelen. Aangezien er geen handmatige save-optie is, ben je afhankelijk van de onregelmatige autosave. Oneerlijk doodgaan gebeurt regelmatig en vaak betekent dit dat je een groot deel opnieuw moet spelen.

Troll and I doet zijn best om de speler tot trial-and-error te dwingen, maar dat werkt alleen goed als de gameplay afgewerkt en daadwerkelijk uitdagend is. Het grootste gedeelte van de tijd is doodgaan het resultaat van slecht design of een matige uitwerking. De game is zelf niet moeilijk, maar wordt dat wel door alle technische flaters.

Het houdt niet op bij niet werkende besturing en slecht design. De game is gevuld met grafische glitches en prestatieproblemen. Het aantal keer dat we door de wereld heen zijn 'geclipped' en tegen onzichtbare muren aanliepen is verschrikkelijk. De trol komt vaak ook vast te zitten in de omgeving. Daarbij is de dramatische framerate tergend en komt deze soms zelfs in de buurt bij die van een PowerPoint-presentatie.

Na geworsteld te hebben met de beperkingen van Trol land I en het matige verhaal is dit niet je tijd waard. De personages voelen leeg en monotone voice-acting zorgt er voor dat je nooit een emotionele band opbouwt. De relatie tussen Otto en de trol voelt geforceerd en oppervlakkig vanaf het begin tot het eind. De enige echt goed factor in Troll and I is de soundtrack die de doorsnee graphics bijstaan. De snaarinstrumenten zijn krachtig en plezierig om naar te luisteren, wat het nog treuriger maakt dat het verhaal dit niet weet te bieden.

Enkele generaties terug zou Troll and I een acceptabele eerst poging zijn geweest van een onervaren studio. Alhoewel we de poging van Spiral House waarderen, likt het erop dat het team iets te veel hooi op de vork heeft genomen. Ambitie alleen is niet genoeg om de hoge verkoopprijs (60 euro) te rechtvaardigen, aangezien we met een matige en onafgewerkte game te maken hebben.