Nederlands
Gamereactor
reviews
We Happy Few

We Happy Few

Vrolijkheid in een pilletje.

HQ
HQ

We Happy Few heeft een opvallend traject afgelegd, van de aankondiging en aanvankelijk een enthousiast ontvangst op Kickstarter naar een uitgever, en van een klein, procedureel gegenereerde roguelike naar een forsere actie-adventure.

Wellington Wells is een vreemd dorp, gevuld met evenveel gevaar als vrolijkheid. Achter elk geheim zit nog een geheim en de inwoners slikken allemaal pillen (met de toepasselijke naam Joy) om hun problemen te vergeten. Iedereen die geen pillen neemt, is een 'Downer' en wordt weggejaagd.

Jij bent Arthur. Je werkt op een kantoor dat krantenartikelen censureert, zodat ze overeenkomen met wat de grote leiders willen uitstralen. Je wordt 'gewekt' door een specifiek verhaal over je broer Percy en opeens word je door je collega's opgejaagd. Dit is nog maar het begin van je problemen, want Arthur moet zich een weg door deze dystopische nachtmerrie banen en ondertussen zijn broer zien te redden.

Dit is een ad:

Arthur is de eerste van de drie speelbare personages in We Happy Few. Sally en Ollie, bekenden van Arthur, worden via DLC toegevoegd en geven andere perspectieven aan het verhaal. Elk personage heeft daarbij unieke eigenschappen die de gameplay bepalen. Door missies te behalen krijg je punten waarmee je je skill tree kunt uitbouwen, zodat je bijvoorbeeld betere stealth-mogelijkheden of meer health krijgt. Arthurs verhaal is overduidelijk het hoofdverhaal, maar het spel zit zo in elkaar dat je steeds meer geheimen onthult en je zult dan ook snel de andere personages willen uitproberen om nog meer te weten te komen over Wellington Wells. Ook via zijmissies kom je steeds meer te weten.

We Happy FewWe Happy Few

De visuele stijl en presentatie van We Happy Few is onwaarschijnlijk mooi. Doordat het spel zich in Groot-Britannië in de jaren '60 afspeelt heeft de game een unieke setting die je doet denken aan games als Dishonored en Bioshock. Dat pakt zowel positief als negatief voor de game uit, want door deze vergelijking denk je al snel dat je hier een soortgelijke ervaring staat te wachten, maar daarover later meer. Ook het geluid maakt indruk met sterk ingesproken stemwerk. Alleen de houterige animatie in tussenfilmpjes blijft een beetje achter bij de grotere games van tegenwoordig. Toch is de algemene sfeer, in combinatie met de soundtrack, uitmuntend en komen er zelfs vergelijkingen met de filmklassieker A Clockwork Orange om de hoek kijken.

Het feit dat de game als een roguelike begon, is nog altijd terug te zien. Het leveldesign is niet zo goed afgewerkt als in games als Dishonored, en missies voelen ook redelijk standaard. Je wordt uitgedaagd om niet alleen de hoofdmissies te doen, maar tussendoor ook alles goed te verkennen, spullen te craften en schatten op te graven, maar ook om voedsel en water te vinden, bij mensen in te breken en zijmissies uit te spelen. Op die manier bereid je jezelf voor op de volgende grote missie. De constante vereiste om spullen te verzamelen en maken zal niet alle spelers aanspreken.

Dit is een ad:

Zo moesten we in St. George's Holm geraken. Hier hadden we een overall voor nodig om een brug over te kunnen steken (de bruggen verbinden verschillende eilanden met elkaar), maar voordat het zover was moesten we een spelletje 'Simon Says' doen met elektroshocks. We hadden voorheen een catsuit die ons zou beschermen tegen elektrische schokken, maar die hadden we al verkocht om de overall te kunnen betalen. We hadden veel spullen kunnen verzamelen om de catsuit zelf te maken, of hem terug kunnen kopen. Dat geeft maar aan dat je als speler echt op de lange termijn moet denken en niet zomaar items weg moet gooien of kunt verkopen. Je weet nooit wanneer je het weer nodig hebt.

De ster van de game zijn de Joy-pilletjes. Ze worden gebruikt om de bevolking tevreden te houden en slechte herinneringen te verwijderen en het idee is dat je er van afblijft, maar je kunt er ook voor kiezen er af en toe eentje in te nemen. Dit is nodig om bepaalde mensen voor de gek te houden. Wanneer je geen Joy inneemt, val je meer op bij de lokale bevolking en heb je bovendien sneller honger en dorst. Je kunt ze echter ook niet constant innemen, omdat de bijwerkingen te heftig zijn. Deze balans is erg uniek en een interessant aspect van de game. Er zijn overigens ook pillen te vinden die het effect van Joy weer wegnemen, een belangrijk feitje om in je achterhoofd te houden.

We Happy Few is een survivalgame waarin je constant je honger, dorst en verslaving aan Joy in de gaten moet houden. Het dorpje heeft alleen maar water met Joy erin, dus ben je constant bezig met kannen te vullen met schoon water en voedsel te zoeken. Ook moet er af en toe geslapen worden. Door een pittigere moeilijkheidsgraad te kiezen krijgt de game zelfs een permadeath-optie.

We Happy FewWe Happy Few

In de game zijn er schuilplekken te ontdekken met bepaalde puzzels of gevechten voordat ze operationeel worden. Deze schuilplekken functioneren ook als fast travel-locaties, wat vooral handig is om bepaalde items op plekken waar ze in overvloed zijn te halen. Hier vind je ook werkbanken waar je meer geavanceerde items kunt maken. De user interface van de game werkt prima en je kunt met de controller verschillende items toewijzen. Het is alleen af en toe lastig te zien welke items je op de vierpuntdruktoets hebt gezet, zeker wanneer het spel hectisch is.

Hier en daar komen er problemen om de hoek kijken. Omdat de wereld procedureel wordt gegenereerd, zijn er hier en daar wegen die nergens naartoe leiden of bosjes die midden in de lucht zweven. De intelligentie van de inwoners is redelijk. Wanneer je ontdekt wordt als een Downer worden ze extreem agressief en is het lastig te ontsnappen, dus je kunt beter altijd verborgen blijven. Vaak is de beste optie wanneer je ontdekt wordt om op het dak te klimmen en wachten tot de groep mensen het beu wordt om op je te jagen. Het is daardoor niet de meest elegante stealthgame ooit, en dat is jammer bij een game die zoveel om stealth draait.

We Happy FewWe Happy Few

Het feit dat de wereld vooral uit klonen van bepaalde personages bestaat viel ook tegen. Iedereen heeft een naam en sommigen hebben een bepaalde geschiedenis met Arthur, maar alle oude vrouwtjes zien er bijvoorbeeld hetzelfde uit. Het past misschien bij het thema van de game, maar we vonden het toch tegenvallen, zeker in de gebieden waar veel mensen te vinden zijn. Ook is de combat niet erg uitgebreid, waarbij de first-person gevechten niet bepaald precies zijn, waardoor je het liever vermijdt. Wat we ook raar vinden, is dat je bepaalde vijanden bij het ronsluipen alleen neer kon halen door een bepaalde skill te ontgrendelen. Wanneer het je lukt om een bepaalde vijand te verrassen, zou je juist beloond moeten worden. In plaats daarvan sta je achter een vijand en wacht je tot je een knop kan indrukken, maar dat gebeurt niet.

De grafische stijl en rare wereld hebben onze aandacht in eerste instantie getrokken, maar het verhaal heeft ons fanatiek door laten spelen. Dit soort gefragmenteerde narratieven pakken niet altijd goed uit, maar het verhaal is hier echt de hoofdmotivatie om door te spelen, schoon water te zoeken en Joys in te nemen. Het spel weet niet zo'n geloofwaardige wereld als bijvoorbeeld Dishonored te creëren, en de roguelike aspecten van de game zullen niet bij iedereen goed in de smaak vallen, maar We Happy Few is en blijft een unieke ervaring die voor een hoop plezier kan zorgen als je de survivalmechanismen kunt pruimen en niet opkijkt van een bug hier en daar. Net zoals met het innemen van Joy, heeft We Happy Few spelen zo zijn voor- en nadelen.

HQ
We Happy FewWe Happy FewWe Happy Few
07 Gamereactor Netherlands
7 / 10
+
Een originele visie en goed concept met een sterk verhaal, drie campagnes met veel om te ervaren en te ontdekken.
-
Stealth en gevechten zijn niet erg uitgebreid, hier en daar slordig afgewerkt, wat simpele missies, het overlevingsaspect van de game kan wat saai worden.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen