Beest

Dat er in 2022 een film als Beast wordt gemaakt, is een beetje vreemd. Zeker met een gerenommeerd regisseur en twee grote namen. Nu zitten Idris Elba en Sharlto Copley natuurlijk niet in dezelfde klasse als, zeg Tom Cruise en Brad Pitt, maar we hebben het nog steeds over een meervoudig Emmy-genomineerde acteur en een gentleman die dertien jaar later nog steeds wordt geprezen om zijn District 9-optreden. Het is geen trio dat normaal gesproken opduikt in verouderde monsterfilms, want dat is precies wat Beast is. Het kan gebruik maken van moderne technologie, maar het is in feite nog een van die monsterfilms die zo populair waren in de jaren 80 en 90, met Jaws voorop, natuurlijk.

Daarna zijn we zeker verdronken in cheesy knock-offs met slecht geanimeerde antagonisten, maar dan, zoals ik al zei, is het geweest met min of meer onbekende of gepensioneerde acteurs en een regisseur die zijn debuut maakte na een lange carrière in commercials of muziekvideo's die hen leiden. Soms is het puur werk in opdracht uit Azië, waar een enorme hoeveelheid geld is aangeboden aan een enkele geselecteerde bekende actieacteur om publiek aan te trekken. De Meg is hier een goed voorbeeld van en het zijn ook meestal haaien die in dit soort monsterfilms als roofdieren zijn gecast, soms alligators, zoals in Crawl uit 2019. Maar als we het over leeuwen hebben, is het schaars en als we een film willen vinden die lijkt op Beast, moeten we helemaal teruggaan naar 1996 toen Michael Douglas en Val Kilmer een paar leeuwen achtervolgden die amok hadden gemaakt in The Ghost and the Darkness en het is duidelijk dat dit precies de film is waar regisseur Baltasar Kormákur en de scenarioschrijvers naar hebben gekeken. Er is echter één duidelijk verschil. Waar de personages van Douglas en Kilmer getrainde jagers waren, heeft Dr. Nate Samuels (Idris Elba) geen enkele ervaring met jagen en overleven, nou ja, behalve dat hij natuurlijk arts is. Dat zal de goede dokter er echter niet van weerhouden om verder te gaan, want als het gaat om vechten voor zijn familie, is het niet alleen de leeuw die een beest is.

Nate reist naar het geboortedorp van zijn onlangs overleden vrouw in Zuid-Afrika. Met hem zijn de twee dochters van het paar (Iyana Halley en Leah Jeffries), en het idee is dat ze samen zullen rouwen en als gezin naar elkaar toe zullen groeien. Ze vestigen zich bij vriend Martin (Sharlto Copley) en hebben niet eens tijd om uit te pakken voordat de eerste ramp toeslaat; er is geen mobiele dekking of wifi in de bush. Zodra de schok van deze ontdekking is uitgewerkt, is het tijd om te dineren en te drinken, herinneringen te bespreken en na te denken. In vino veritas, zoals we allemaal weten, in de wijn zit de waarheid en het zal snel blijken dat Nate een bodemloze schuld met zich meedraagt. Hij was er niet bij toen zijn vrouw stierf aan kanker en zijn dochters wijzen daar snel op. Hij heeft zichzelf ook niet in hun leven geplaatst en weet niets van hun verdriet of verlies, noch hoe ze ervoor hebben gekozen om verder te gaan, door interesses en dromen van de toekomst. De stemming is nu echt slecht maar morgen is er weer een dag en als de haan kraait is het tijd voor safari en is er niets dat een gezin in verdriet zo bindt als een dagtocht tussen wilde dieren.

In een film die slechts 90 minuten duurt, is er geen tijd voor een diepgaande introductie van de belangrijkste antagonist, maar het moet op de een of andere manier worden aangepakt, en het duurt niet al te lang voordat het kwartet een dorp bereikt waar de bevolking nu nul is. Afgeslachte lichamen liggen te rotten in de hete woestijnzon en er is geen etholoog voor nodig om erachter te komen dat deze arme ellendelingen het slachtoffer zijn geworden van een dierenaanval. De dader is nog steeds in de buurt en nu is het beter om te rennen dan te vechten en te falen. Althans in het begin, want hoe langer de film duurt, hoe moeilijker het wordt voor Nate en zijn ongelooflijk onstuimige kinderen om in de auto te blijven, alsof ze zichzelf in gevaar kunnen brengen. Tijdens een aanval is het raam van de auto nauwelijks gesloten omdat de woeste mannetjesleeuw er alles aan doet om de auto te verpletteren, en als dat klinkt als een scène rechtstreeks uit Jurassic Park, maar met een leeuw in plaats van een T-Rex, is het perfect.

De dokter, zoals vermeld, brengt het grootste deel van zijn tijd door in het gebied buiten, op of onder de auto en wordt dus vaak aangevallen en omdat hij meestal gewapend is met alleen zijn vuisten. Ten goede of ten kwade. Afgezien van de bonusvraag om erachter te komen waarom de leeuw plotseling mensen doodt, zijn er geen diepere mysteries, geen oude profetieën, vloeken of doelen anders dan overleven. Het draait allemaal om Nate's relatie met zijn dochters en hoe ze samen zullen ontsnappen aan de klauwen van een zeer boze leeuw. Het lijkt misschien dun, maar dat is ook de kracht van de film. Het is kort, intens en effectief. Waar veel films aanslepen door er zijverhalen en diepere betekenis in te gooien, negeert Kormákur dat en richt hij zich op de basis.

Kormákur, trouw aan zijn gewoonte om de natuur voor zichzelf te laten spreken, stelt niet teleur. De regisseur achter The Deep en Everest is een meester in het gebruik van de omgeving om een gevoel van een klein mens op te bouwen tegen de krachtige krachten van de natuur en zo is het hier, ondanks het feit dat het een dier is en niet de omgeving zelf die het gevaar vormt en met lange naadloze takes krijg ik echt het gevoel opgejaagd te worden. Nu is dit natuurlijk een computergeanimeerde leeuw, wat betekent dat dat echte gevoel van angst niet echt optreedt, omdat een digitaal dier veel meer kan weerstaan dan een levend exemplaar. Dit is ook de grootste zwakte van de film, omdat het beest meer tegen een stootje kan dan een Sherman-tank, maar het is ook niet de enige, want Doctor Nate is niet slechter. Uiteindelijk wordt het eigenlijk lachwekkend en hoewel monsterfilms er vaak zo uitzagen, zelfs op hun populairste, waren ze zelden zo ernstig als Beast. Afgezien van een vroege Uber-grap, zijn er weinig verkooppunten voor alle ernst. Hier zijn ze emotioneel all-in gegaan op realisme, ook al zegt het script anders met super lion vs. super doctor.

Beast biedt een paar jump scares en een paar vleeswonden, maar verder is het geen film die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Het is een prima tijdverdrijf dat op dit moment vermaakt en in zijn genre valt het eigenlijk op, door solide acteerwerk van Idris Elba en Sharlto Copley, extreem goed uitziende regie van Kormákur, scherpe special effects en een redelijke speelduur.